Beli divara tam  dəyməsin deyə, əllərinə söykənib danışırdı.  Başının üstündəki balaca dəmir barmaqlıqdan havanın yavaş-yavaş açıldığı görünürdü. Uzaqdan  əsgərlərin ayaq  səslərinin eşidilməsi səhər düzülüşünün keçirilməsindən xəbər verirdi. 

Gecədən dil boğaza sığmayan kamera yoldaşımın dediklərinə hərdən qulaq asır, hərdən isə bu otaq haqqında düşünürəm. Soyuqdur. Oturmağa, yatmağa yer yoxdur. Səs divarlardan içəri  girsə də, deyilənə görə, çölə çıxmır.  Qarşımdakı isə elə hey danışmaqdadır. Heç adını da soruşmamışam. Danışığından belə başa düşürəm ki, ya iblisi  təbliğ edir, ya da hər an çağırılıb aparılacağını bildiyi üçün danışmağın həzzini yaşayır.  

Səmada axan buludlara baxıb Günəşin çıxmasını gözləyirəm. Bu  gün 7 fevral  1993-cü ildir. Çöldə qar yağır. Kölgəm kimi qarşımda duran adamın sualından ayıldım. Soruşdu: 

-Bura əlində dəftər-qələm ilə necə keçmisən?  

-Özlərindən istəmişəm, veriblər, — dedim. Təəccüb edirmiş kimi:  

-Bəxtəvərsən ki. Nə tez də arzunu həyata keçiriblər. Yəqin onların  tanıdığı, bildiyi adam olmusan. Məndən soruşsaydılar ki, nə istəyirsən? Deyərdim, yekə, ətli — canlı, böyük bir  qadın. Qadın gələrdi, mən də girib gizlənərdim  qadının bətnində. Kimdir qadının bətnində axtaran məni?! Xilas olandan sonra da yeni həyat qurub  ömür boyu o qadına ana deyərdim.    

 Sonra əlimdəki qələmi cəld məndən alıb boğazıma dayadı. Hava işıqlandığından gözlərimin içinə baxan tünd qara bəbəklərini aydın görürdüm. Qorxmadığımı görüb qəhqəhə ilə güldü, sonra  qələmin  mürəkkəbini çıxarıb mənə qaytardı. Üstü ilə də divarı üzdən cızmağa başladı.  

O, bir dəfə də olsun soruşmadı ki, nə yazırsan, nə üçün yazırsan və ya nə üstündə düşmüsən bura. Çox güman ki, zənn edirmiş hansısa günahlarımı, etiraflarımı və ya kiməsə sevgimi yazıram. Bəlkə də, bunlar  onun heç vecinə də deyildi. Ayaqqabılarını, corablarını və kitelini çıxarıb səliqə ilə rəsm çəkdiyi divarın solunda qoymuşdu. Boyu təxminən 168 sm olardı. Xırda, arıq əzələlərindən belinə qədər tər axırdı. Saatı dəqiq deyə bilmərəm amma deyəsən, artıq günorta idi və  rəsm çəkməyə başlayandan bir dəfə də olsun dayanıb dərindən nəfəs almamışdı.  Divarda ayaqlarını aralamış, başsız  qadın rəsmi əmələ gəlmişdi. Kamerada biraz da yer olsaydı, kənardan durub baxanda pəncərə qadının başı kimi görünəcəkdi. 

Arabir pəncərəyə sərçələr qonub, bir-iki saniyə bizə baxıb, uçub gedirdilər. O isə əlini saxlamadan elə hey danışırdı: «Səni bilmirəm, mən öyrəşmişdim bu həyata». Üzünü mənə doğru çevirib gözlərimə baxmadan sözü  içində elə boğaraq dedi  ki, dedim bu dəqiqə boğazındakı  damarlar  partlayıb  gözlərindən püskürəcək.

-Ağrıya alışmışam, başa düşürsən?

 Heç bir reaksiya vermədim. Tələsmədən çevrilib qadının ovucuna girmiş mismarın ucunu daha da itiləməyə davam edərək  dedi:   

-Mənim kimi olmaq, narkomanlardan betər olmaqdı. Əlin isti qana ki öyrəşdi, qurtardı. Bu o qədər təkrarlanır ki, bezirsən, daha həzz ala bilmirsən. Fiziki, mənəvi ağrı belə sənə təsir etmir.  Aydın  şəkildə anlayırsan ki, lənətlənmisən. 

Sonra o, bəlkə də, bilərəkdən həvəslə törətdiyi cinayətlərdən, necə ilk dəfə qatil olduğundan, gördüyü işin fəlsəfəsindən danışdı.  Hər cinayətdə də özünə elə haqq qazandırırdı ki,  elə bil günah həmişə üçüncü, dördüncü şəxsdə olub. Əvvəlki məhkumluğunda,  dediyinə görə, məhkəmədən tutmuş azadlığa buraxılan günə kimi heç kimlə kəlmə belə kəsməyib. İndi isə bilirdi sonudu, yəqin o  səbəbdəndir  danışırdı. Danışdıqca da üz cizgiləri sanki hər an dəyişirdi. Odur ki, dəqiq necə göründüyü yadımda olsa belə, qeyd edə bilmirəm. Qara adam deyildi. Dərisi  ağ, saçları qara — boz qarışıqdı. Sol əlinin baş barmağı əyri, yaşı 42 — 45  olardı.

Hava qaralmağa doğru  gedir, narahat olmağa başlayıram. Burada kiminləsə deyil, elə tək-tənha  15 dəqiqə otursan geniş bir məqalə yazmaq olar. O ki qaldı, adını belə soruşmaq istəmədiyin  adamla iki gün bağlı kamerada olasan. Heç gəlib maraqlanmırlar da, sağsan, necəsən,  bəlkə elə vurub öldürüb məni burda. Gileylənməyə başlamışdım ki, bu məqamda qapının balaca pəncərəsi açılıdı. Başımı tez əyib  nəzarətçidən həbsxana rəisini soruşdum:

— Seyid mənim dalımca gəlmir? Gəlməli idi axı. 

Həbsxana rəisini hamı bir nəfər kimi seyid deyə çağırırdı. Ona adi məhkumdan tutmuş nəzarətçisinə kimi hamı hörmət edirdi. Bu Stokholm sindromu deyildi, həqiqətən, özü qazanmışdı bu sevgini. Nəzarətçi istehza  ilə gülüb: «Rəisin işi gücü qurtarıb sənin dalınca gələcək?!» -dedi. Bədənimə qəribə istilik gəldi, özümü cilovlayıb dedim:

-Axı biz danışmışdıq  ki, bir — iki saat bu kamerada oturacam, sonra o tapşırıq verəcək, məni azad edəcəklər. Artıq ikinci gündür ki, burdayam.

 Nəzarətçi yanındakı yemək daşıyan məhkuma göz vurub: «Ağlı gedib ha bunun da.  Sənin kimi, bilirsən, nə qədər nağıl uyduran  var?  Hər deyilənə inansaq, onda gərək əksəriyyətini açıb buraxaq burdan», — deyib pəncərəni bağladı.   Qapını nə qədər döydüm, qışqırıb çağırdım, xeyri olmadı.  Kamera yoldaşım elə bil, heç nə olmayıbmış kimi  divarda rəsm çəkməyə davam edirdi. Hiss elədim ki, ayaqlarım bədənimi saxlaya bilmir və birdən başımdan küt ağrı qopdu.  Ayılanda otaqda tək olduğumu gördüm. Ayağa qalxıb qapıya sarı getmək istədim, qalxa bilməyib oturdum. Başımda hələ də ağrı vardı. Otaq yavaş-yavaş qaralırdı. Divarda çəkilən qadının ayaqları arasında qan ləkəsi vardı. Sanki kamera yoldaşım arzusuna çatmışdı. Çəkdiyi rəsmin içinə, qadının bətninə girib qeyb olmuşdu...

Peşəsinə ləyaqətlə yanaşan  İnsanlar  üçün.

 müəllif Ruslan Mollayev    8 dekabr 2015 ci il