Dostumuz Seymur Baycan illər öncə “Sabir dünyanın ən böyük şairidir” yazmış və əlavə etmişdi: “Çünki onun qəhrəmanları hər il Şamaxıya yığışıb Sabir günləri keçirirlər. Rüşvətxor rektorlar, şeir yazan polis rəisləri, ədəbiyyat vurğunu olan prokurorlar, bütün ömrünü fəxri xiyabanda basdırılmağa xərcləmiş qələm adamları Sabirin şeirlərini əzbərdən deyir və onun yaradıcılığına yüksək qiymət verirlər. Halbuki, Sabir elə onlar haqqında yazırdı”.
Seymurun amansız həqiqətlə yüklənmiş bu cümlələri xeyli adamda acıq və qıcıq doğurmuşdu; dodaqaltından donquldanan kim, bağırıb-çığıran, donunu, şalvarını başına keçirən kim…

Davamı →

– Demişdiniz ki, yazıçı fikirlərinə görə qiymətləndirilməməlidir.
– Xeyir, fikirlərin vacib olduğuna inanmıram.
– Bəs onda bir yazıçını nəyə görə qiymətləndirməliyik?
– Məncə, yazıçı yazdıqlarının oxucuya verdiyi zövqə və oyandırdığı hisslərə görə qiymətləndirilməlidi.
Xorxe Luis Borxesin müsahibəsindən.

Davamı →

Burda bir qız sevinir
Özünə nifrət dolu.
Burda bir qız sevinir
Qəlbində ancaq. Solur
Səssizcə burda bir qız
Solur hamıdan gizli, solur hamıdan yalqız.
Solur burada bir qız,
Solur hər gündüz-gecə,
Solur burada bir qız
Diksinərək hər səsə.
Davamı →

Lord Bayronun 1817-ci ildə işıq üzü görmüş poeması «Manfred” yəqin ki, haqqında sonsuz müzakirə və araşdırmaların aparıldığı, bütün dövrlərin ən seçilən „romantizm nümunəsi”dir. Bu əsəri “poema” adlandırsaq da, „Manfred”i “closet drama – səhnələşdirilmək üçün yazılmayan pyes”, qotik hekayə, metafizik dram, avtobioqrafik nəzm, mifoloji bədii nümunə və s. kimi qiymətləndirənlər də var. Üstəlik poemanı sadaladığımız janrlara aid nümunə kimi dəyərləndirən ədəbiyyatşünaslar iddialarını möhkəmləndirən ciddi əsaslar da irəli sürüblər. Məsələn, ədəbiyyat tarixi üzrə araşdırmaçılardan Tnanh Munoz bu əsərin bədii pərdəyə bürünmüş avtobioqrafiya olduğunu iddia edir.

Davamı →

«Gizli müşavir”, „Talan”, “İt gəzdirən qadın”, „Tikan üstündə”, “Qeyri-qanuni”, „Yaylaqda”, “Nigarançılıq”, „İntiqam”, “Kirayənişinlər”, „Söhbət”, “Diplomat”, „Uşaqlar”, “Volodya”, „Evdə”, “Vanka”, „Reportyor”, “İvanov”, „Meşə adamı”, “Vanya dayı”, „Üç bacı”, “Qağayı”, „Albalı bağı”, “Təklif”, „Toy”, “Yubiley” və başqa əsərləri Anton Çexovu bütün dünya ədəbiyyatsevərlərinə tanıtdı. Yaradıcılığa XIX əsrin 80-ci illərindən başlayan, əsərlərində yaşadığı dövrün reallıqlarını əks etdirən bu məşhur yazıçı haqqında görkəmli yazıçı Lev Tolstoy demişdi: „Əgər bütün rus ədəbiyyatı təsadüf ucbatından yoxa çıxsaydı və təkcə Çexovun hekayələri qalsaydı, bunlar əsl rus həyatı barədə bütün dünya xalqlarında aydın təsəvvür yaratmaq üçün kifayət edərdi”.

Davamı →

Yüksək ədəbi mükafatlar əlimizə gəlib çatmayanda həm ədəbiyyatçılar, həm də daha çox oxucular arasında  «biz dünya şairləri kimi yaza bilmirik” fikri səslənir. Müasir şeirimizin dünya şeiri ilə ayaqlaşa bilməməsi fikirləri də az deyil. Ancaq poeziya adamlarının özləri, tənqidçilər „çağdaş şeirimiz dünya şeiri ilə birgə yürüyür” fikrində israrlıdırlar.

Davamı →

Bəri başdan özümü sığortalamaq üçün deyim ki, 7 kitabdan ibarət və dünyanın ən möhtəşəm əsərlərindən biri olan “İtirilmiş zamanın sorağında” haqda bir yazıda bütün incəlikləri verə bilmək çox çətindir. Mən sadəcə öz təəssüratlarımı bölüşmək istədim. Çünki Prustu oxuyandan sonra içimdə qəribə bir hüzur yarandı. İstədim ki, bu hüzuru sizinlə də paylaşım.
Mənə elə gəlir ki, həyatını bütünlüklə ədəbiyyata həsr edən kəs günün birində böyük yazıçı olacaq. Marsel Prustun “İtirilmiş zamanın sorağında” adlı div əsərini oxuyandan sonra düşündüm ki, həyatını ədəbiyyata çevirə bilməyənlər uğursuzluq yaşayacaqlar. Yalnız bütün həyatını ədəbiyyatla dolduran insanlar böyük yazıçı olmaq şansı qazanacaqlar.

Davamı →

Davamı →

Bu yay özümü şəhərin səs-küyündən, günün istisindən bir-iki günlük Quba meşələrinə verəndə, yadıma hardansa Knut Hamsunun “Pan” romanı düşdü. O günə qədər meşənin yumşaq torpağına, daim nəmli xəzanına, uğultusuna fikir verməmişdim. O an roman yanımda olsaydı heç nəyə fikir vermədən yerə çökər və kitabı bitirmədən yerimdən qalxmazdım. Ancaq aşiq ovçunu xatırlaya-xatırlaya dodaqlarımın arasında “Pan” pıçıldamaqdan başqa heç nə edə bilmədim. Bir il əvvəl romanı oxuyarkən düşünmədiyim bir şeyi fikirləşdim: “Bəlkə, elə Knut Hamsun da o romanı yolu hansısa meşəyə düşəndən sonra yazmışdı?”

Davamı →

Davamı →