200 min il bundan əvvəl payız gecə-gündüz bərabərliyi nöqtəsi TƏRƏZİ bürcündə idi. O zaman TƏRƏZİ bürcü misirlilər üçün «gündüzü gecə ilə, əməyi istirahətlə tarazlaşdıran» işarə idi.
TƏRƏZİ Zodiakın cansız əşyaya həsr edilmiş yeganə işarəsidir. Qədim Misirdə astronomlar TƏRƏZİ bürcündə Nil sularının hündürlüyünü ölçən cihazın bir parçasını tərəzi qolu şəklində təsvir edirdilər. Bədirlənmiş Ay TƏRƏZİ bürcündə olanda misirlilər məhsulu tərəzidə çəkirdilər. Şərqin bir çox miflərində tərəzi ilahi ədalət mühakiməsinin rəmzi sayılırdı. Əhd-ətiq və xristian təsəvvürlərinə görə məlaikə Mikayıl ölənlərin ruhunu tərəzidə çəkir. TƏRƏZİ bürcü Hindistanda da məlum idi. Burada TƏRƏZİ bürcünü Misir mərasiminə bənzəyən və mərhumun mənəvi ləyaqətini müəyyən edən bir mərasimlə əlaqələndirirdilər. Qədim hindlilər tərəzinin bir gözünə müttəhimi qoyur, o biri gözünə torpaq tökürdülər.

Bu dövr məhsul yığımı vaxtına təsadüf etdiyinə görə misirlilər QIZ bürcünü əlində dərz tutmuş gözəl qız şəklində təsvir edirdilər. Naqada tayfasının (Şərqi İndoneziya) miflərində QIZ baş ilahələrdən biri idi. Rəvayətə görə, hər il torpaq ilahəsi Nitanı yağışla isladırmış. Nepalda da QIZA sitayiş edirlər. Orada «qızı ucaltmaq» mərasimi vardır. Mərasim avqustun axırlarında Katmandu yaxınlığındakı məbəddə keçirilir. Xüsusi düzəldilmiş meydanda qırmızı çadır qurur, şeypurların və barabanların sədaları altında rahiblərin müşayiəti ilə 10-12 yaşlı qız uşağı gətirirlər. Bu andan o, baş ilahə, saflıq və bakirəlik mücəmməsəsi sayılır. Bir il ona səcdə edilir, ehtiram göstərilir, adamlar yanına gəlib tövbə edir, qurbanlar verirlər. Bir ildən sonra yenisi seçilir. QIZIN gücünə və qüdrətinə inam, onunla bağlı mərasimlər və ayinlər Tibetin və Hindistan yarımadasının bir çox xalqlarına xasdır. Onlar əmin idilər ki, bakirəlik QIZA bəsirət və gələcəyi görmək qabiliyyəti bəxş edir.

Yayın oğlan çağı Günəş ŞİR bürcünə daxil olur. Misirlilər onu BÖYÜK ŞİR adlandırırdılar. Bu zaman bərk istilər düşür. Nil çayı daşmağa başlayırdı. Güman edilirdi ki, ŞİRLƏR ilahi qüvvə ilə əlaqədədirlər. Antik dövrün mədəni ənənəsinə görə padşaha, qəhrəmana ŞİR deyilirdi. Dişi ŞİR obrazı isə analığın simvolu, eyni zamanda şəhvətin, ehtirasın təcəssümü idi. Buddizmdə şir cəsurluğun, nəcibliyin, bütövlüyün təcəssümü kimi təsəvvür olunur. Buddizmə görə, şir insanlara uğur və səadət gətirir.

Misir mifologiyasında bu bürc analığın, əbədi qadın incəliyinin və müdrikliyin təcəssümü sayılan İsida ilahəsi ilə əlaqələndirildi. Qədim misirlilər münbitlik, su və külək ilahəsi, ailənin və dənizçiliyin müdafiəçisi İsidaya sitayiş edirdilər. XƏRÇƏNG bürcü Ayın himayəsində olan yeganə bürcdür. Babillilər XƏRÇƏNGİN Ay ilə birləşməsinə müəmma kimi baxırdılar, buna görə də XƏRÇƏNG, işarəsi altında dünyaya gəlmiş adamları axirət dünyasının qüvvələri ilə bağlı hesab edirdilər.

Lap qədim zamanlardan XƏRÇƏNG insanın şüurunda Yerlə su arasında bir növ vasitəçi kimi təsəvvürə gətirilirdi. Belə hesab edilirdi ki, məhz buna görə XƏRÇƏNG iki mühitdə yaşayır. Vaxtilə bütün Yaponiya arxipelaqında, indi isə Xokkaydo adasında yaşayan aynlar şirin suda və dənizdə yaşayan «Xərçəng-yengəclərə» həsr edilmiş xüsusi bayramı indi də qeyd edirlər. Qədim Tibet risalələrində «iki qısqaclı xeyirxah ruh» haqqında sözlərə tez-tez təsadüf edilir. Nepalın bəzi dağ monastırlarında indi də hücrənin qapısından gil xərçənglər asılır və qoca rahiblər onlara səcdə edirlər.

Qədimdə müxtəlif xalqlar uşaqların əkiz doğulmasına iki cür münasibət bəsləyirdilər: bunu bəziləri möcüzə, bəziləri bədbəxtlik sayırdı. Məsələn Hindistanda ecazkar məxluqlar əkizlər haqqında rəvayətlər yayılmışdı. Məhz onlar tayfanın baniləri və ya qəhrəmanların ulu babaları sayılırdılar. Əkiz uşaqları bəla hesab edən xalqlarda onların anasını tayfanın qalan üzvlərindən ayırmaq adəti var idi. Əkiz doğmuş qadına fövqəltəbii qüvvə ilə təmasda olmuş bir məxluq kimi baxaraq, bir tərəfdən, onu tayfadan uzaqlaşdırır, digər tərəfdən isə, qorxub ona səcdə edirdilər.Qədim misirlilər inanırdılar ki, hər bir adamın ruhu (ba) və ruhanisi (ka) vardır.

ƏKİZLƏR bürcü səmada 524 kvadrat dərəcəlik sahəni tutur. Ona adi gözlə görünən 70 ulduz daxildir, iki ulduz Kastor və Polluks diqqəti ən çox cəlb edir. Polluks tənha, nisbətən soyuq narıncı ulduzdur. İşığı bizə 35 ilə gəlib çatır. Kastor çoxqat ulduzdur. Onun iki komponenti isti ağ-mavi ulduzlardır. Bu ulduzların işığı Yerə 45 ilə çatır. Yay Günəşduruşu nöqtəsində 120 ulduzun səpilmiş toplusu vardır və bunları güclü durbinlə yaxşı görmək mümkündür.

Bu Zodiak bürcünün adı hələ uzaq keçmişlərdə çəkilirdi. Eramızdan əvvəl 4000-ci illərdən 2500-cü illərədək yaz gecə-gündüz bərabərliyi nöqtəsi BUĞA bürcündə idi. Misir mifologiyasında Apis insanların hüzuruna ağ xallı qara öküz surətində gələn münbitlik allahıdır.
Qədim Misir dövləti yaradıldıqda BUĞA bürcü Firon ayini ilə birləşdi. «Xeb-sed» (Firon yubileyi») bayramında hökmdarın paltarına öküz quyruğu bağlayırdılar. Qədim misirlilərin təsəvvürünə görə qara öküz allahın həm təcəssümü, həm də Yerdəki rəmzi idi. Memfis məbədi Apisə səcdə mərkəzi idi. Qara öküzün ölümü böyük bədbəxtlik sayılırdı. Onu balzamlayıb təntənə ilə basdırırdılar.

Siseron və Yuli Sezar dövründə yaz gecə-gündüz bərabərliyi nöqtəsi bu bürcdə idi (indi BALIQLAR işarəsindədir).
Qədim dövrdə QOÇ işarəsinə pərəstiş edilirdi. Yeni Misir səltənətinin baş allahı Amon-Ra qoç başı kimi təsvir edilirdi. Onun tacında iki hündür lələk və ortada Günəş diski var idi. Qurbanlıq quzu ayini icra olunurdu. Bu ağ və məsum məxluq insanların rifahı naminə, onların günahlarını yumaq üçün qurban gedirdi. Qorxaqlıq, utancaqlıq, mülayimlik, passivlik, səbir, bəzən isə təşəbbüssüzlük, tərslik-quzu bax bu keyfiyyətlərlə səciyyələndirilirdi. Törəyib artma qabiliyyəti də QOÇ obrazı ilə əlaqələndirilirdi.