Kayzen

Bir gün yuxudan durub görürsən ki, bağın ağacları yerində yoxdur. Onların kölgəsində tikilmiş ev də yoxa çıxıb, dağlardan birbaşa həyətə axan bulağın belə izi  qalmayıb.
— Bəs dağlar?
— Dağlar da qeybə çəkilib.
— Bəs bağ?
— Bağ da… Hər yer ağdır.
— Necə oldu bunlar?
— Qar yağdı.

www.youtube.com/watch?v=XbgvPEkpbYI


Davamı →

Davamı →

Yaşadıqlarından təngə gələn qadın, müdrik qocanın huzuruna gəlib soruşur:

-        ...heç kimə  pislik etmirəm axı, niyə  dualarım eşidilmir?

Müdrik soruşur:

-         Necə dua edirsən?

Əllərimi açıram göyə və deyirəm: Ey Uca Allahım, yeri, göyü səhmana saldığın kimi bizim də həyatımızı səhmana sal.  – deyə qadın bildirir.

Müdrik:

-         Diqqət etsən görərsən, Allah dualarını gerçəkləşdirir. Yaşamaq üçün tədarük gör, uyğunlaş: yer üzünün dörd fəsli var.

 

 

                                                                                                              

Davamı →

Sən bir səhra gözəlisən!
Ayaqların bir qarış havada
yellənərək, boşluqlarda yeriyib yaşayırsan.
Kötüyündən çıxan tikan kollarının,
gözlərinin qarşısında sürüşməsi,
dodaqların kimi qurumuş torpağın
çatlamasına baxmaq,
ən sevimli məşğuliyətindir.

Düşündüyüm kimi yaşayırsan.
Azadlığın məndədir
səhra gözəli!

Səhranın tən ortasında,
ayağın ayağının üstündə,
oturub,
nə üçün elə diqqətlə baxırsan mənə?
Yoxsa fikrin dağlardadır?

Yox!
Mən bir səhra gözəliyəm!
Düzənliklər dağdır mənə,
kürələrin zirvəsiyəm...
Məndə gəzib azmağına,
həqiqəti axtarmağına
oturub tamaşa edirəm.

Sən bir səhra gözəlisən!
Kölgən saatı bildirir.
Düşünürdüm əsirimsən,
saatlardı əsirinəm.
Əlim qolum havadadır,
ayaqlar toz içindədir.
Başına fırlanmaqdan,
dəyirmana çevrilirəm.
Keçirdəcəm dəyirmandan
bütün səhra qumlarını,
Dağ düzəldib, yüksələcəm
Sənə göydən baxmaq üçün...
Sənə torpaq lazım deyil,
nə də üstünü örtən göy.
Sənə məndən divar lazım,
yorularkən dayanmağa,
Səhralara sular lazım,
öpüşümdən oyanmağa...


Davamı →

            Bu səhər, yağışdan sonra Qərənfil küçəsində iki gənc bəstələdikləri mahnını elə ürəkdən çalıb oxuyurdular ki, ətrafa yayılan səs — sədanın ahəngindən  hər şey sehrlənmişdir. Kimi əyaq saxlayıb dinləyir, kimi binanın yuxarı mərtəbəsində pəncərəyə söykənərək çiyinlərini qucaqlayıb, baxırdı.    Küçənin çıxışında yerdə qərənfil vardı, yağış damcıları ləçəklərinin arasında jalə kimi  dayanmışdı. O, sevgilisinə qərənfil bağışlamaq, yenidən  o gülün dəyərini qaytarmaq istəmişdi…
Davamı →

Davamı →

Davamı →

Davamı →

Davamı →

Beli divara tam  dəyməsin deyə, əllərinə söykənib danışırdı.  Başının üstündəki balaca dəmir barmaqlıqdan havanın yavaş-yavaş açıldığı görünürdü. Uzaqdan  əsgərlərin ayaq  səslərinin eşidilməsi səhər düzülüşünün keçirilməsindən xəbər verirdi. 

Gecədən dil boğaza sığmayan kamera yoldaşımın dediklərinə hərdən qulaq asır, hərdən isə bu otaq haqqında düşünürəm. Soyuqdur. Oturmağa, yatmağa yer yoxdur. Səs divarlardan içəri  girsə də, deyilənə görə, çölə çıxmır.  Qarşımdakı isə elə hey danışmaqdadır. Heç adını da soruşmamışam. Danışığından belə başa düşürəm ki, ya iblisi  təbliğ edir, ya da hər an çağırılıb aparılacağını bildiyi üçün danışmağın həzzini yaşayır.  

Davamı →