Cahiliyyə dövründə Ərəbistanda Ümamə adlı ağıllı, tədbirli və bəlağətli bir qadın yaşayırdı. Onun Ünas adlı qızı vardı. Bəni-Kində qəbiləsinin şeyxinin oğlu Haris Ünasa elçi düşdü. Valdieynləri qızın toy tədarükünü görməyə başladılar.
Toy günü bəyin adamları gəlini aparmaq üçün gələndə Ümamə öz qızına aşağıdakı nəsihəti verdi:
“Qızım, sən gözəl əxlaqa və şərəfli əsil-nəcabətə sahibsən. Bəlkə öyüd-nəsihətə ehtiyacın da yoxdur. Əgər övlada öyüd vermək adət-ənənə olmasaydı, mən də sənə bu nəsihəti verməzdim. Amma valideyn nəsihəti qafil övlad üçün bir xatırlatma, ağıllı övlad üçün isə bir ehsandır.
Qızım, elə bilmə ki, qız uşağının həyat yoldaşına ehtiyacı yoxdur. Əgər belə olsaydı, gərək hər qızın anasının da ərə getməyə ehtiyacı olmayaydı. Halbuki, o qızın dünyaya gəlməsi üçün anasının ərə getməsi lazım idi. Kişi və qadın bir-birindən ötrü yaradılıblar. Sən böyüyüb boya-çatdığın ocaqdan və tərbiyə aldığın evdən çıxıb hələ yaxşı tanımadığın bir ailəyə və hələ ünsiyyət qurmadığın bir adamın yanına köçürsən. Yadında saxla: sən özünü ərinin kənizi kimi apar ki, o da sənin kölən olsun. (Yəni sən ərinə tabe olub onun istəklərini yerinə yetir ki, o da sənə tabe olub sənin istəklərini yerinə yetirsin). Sənə on nəsihətim var. Onlara əməl etsən, xoşbəxt olarsan:
Ardı →