Davamı →

Hüseyn Cavid zamanın fövqündə duran, fikrin və xəyalın romantik uçuşunu kosmik ənginliklərə yüksəltməyi bacaran qüdrətli sənətkardır. Onun romantikasında fikrin qanadlarını ən uzaq fəzalara uçuşlar üçün tükənməz enerji ilə təmin edən yüksək tarixilik duyğusu var. Fəqət H.Cavidi dünyanın böyük romantik sənətkarlarından fərqləndirən qüvvətli bir cəhət var: Hüseyn Cavidin romantizmi Şərqin və bütün dünyanın ən kamil fəlsəfi cərəyanı olan sufizm bulağından dirilik suyu içib. Onun qəhrəmanları Haqqın dərgahına gözəllik və sevgi qanadlarında gedib çata bilərlər. “Mən fəqət hüsni-xuda şairiyəm // Yerə enməm də səma şairiyəm” – misraları H.Cavidin bütün çərçivələri söküb-dağıdan, əngin səmalara qapı açan romantik fəlsəfəsidir. Xudanın hələ heç kimin görmədiyi hüsnü ən kamil hüsndür. H.Cavid bu məchul, fəqət əbədi gözəllik mənbəyi olan ilahi hüsnü tərənnüm edir.

Davamı →

«Bir çox romanların və pyeslərin müəllifi olan İlyas Əfəndiyev respublikada yazıçı və dramaturq kimi xalq tərəfindən tanınmış, bəyənilmiş və sevilmişdir. Onun əsərləri Ümumittifaq oxucularına da yaxşı tanışdır.
İlyas Əfəndiyevin yaradıcılığı çoxcəhətlidir. Onun romanları, povestləri, hekayələri, pyesləri müasir həyatımızı gözəl tərənnüm edir, xalqın inqilabi mübarizəsini, Sovet hakimiyyəti illəri ərzində Azərbaycanda əmələ gəlmiş böyük dəyişiklikləri dərin və ətraflı surətdə əks etdirir.

Davamı →

Yaşadığı ömrünün hər anını milli dirçəlişin və bəşəri dəyərlərin inkişafına həsr edən dahi lider Heydər Əliyev daim ziyalılara diqqətlə yanaşırdı. Bunu ikinci dəfə ölkə rəhbərliyinə gəldikdən sonra 21 sentyabr 1993-cü ildə AMEA-da ziyalılarla görüş keçirməsi də təsdiq edir.

Davamı →

Elə bil, dünən idi. Opera teatrında hansısa yığıncaqda çox, çox cavan Fikrət Qoca gur səslə, təkrarsız ifa tərziylə, təkrarsız “Vals” şeirini oxuyur.
İlk dəfə Fikrətlə o gün tanış olduq və o, 60 ildən artıq bir müddətdə ən sədaqətli, ən etibarlı dostum oldu.
Fikrət şair kimi də nadir idi, insan kimi də, dost kimi də, şeirləriylə poeziyamıza yeni bir ruh, yeni mövzular, ritmlər, intonasiyalar gətirdi. Ən ciddi mətləblərdən yazdığı şeirinə belə, incə, mülayim bir yumor çaları qatırdı.

Davamı →

Onun XX əsr Azərbaycan elminin, ədəbiyyatının, təhsilinin inkişafında xidmətləri misilsizdir. Yazıçı, alim, pedaqoq, xeyirxah insan ömrü yaşamaq, bir ömrə bu qədər böyük işləri sığdırmaq hünərini göstərib Mir Cəlal Paşayev.
Ürək yanğısı ilə oxunan əsərlərin müəllifi olan görkəmli yazıçının öz həyatı da elə maraqlı bir romandır. Bu romanın ilk sətirləri kədərlidir… 1908-ci il aprelin 26-da Cənubi Azərbaycanın Ərdəbil vilayətində yoxsul kəndli ailəsində dünyaya göz açan Mir Cəlal kiçik yaşlarından dünyanın qəmli, qüssəli üzünü görüb. Əzabını, dərdini tanıyıb...

Davamı →

Martın 21-də ustad şair və böyük şəxsiyyət Səməd Vurğunun 115 yaşı tamam olur. Bu uzun illərin yarıdan azını — 50 ilini sözünü şair özü yaşatmış, 65 ilini isə sözü şairi yaşatmaqdadır. Sözlə sahibinin ayrı düşməsi, əslində, «cismani» ayrılıqdır. Sağlığında şair sözünün necə şöhrətini aləmə yayırdısa, indi də «müsəlləh əsgər» kimi keşiyində durub, şairi yaşadan sözüdür...

Davamı →

Ölümün bizdən ayırdığı elə sənət adamları var ki, onlar, necə deyərlər, xalqımızın bağrından qopublar. Başımızın üstündəki səma kimidilər – heç vaxt unudulmur, yaddan çıxmırlar. Bu sırada az adam var. O azlardan biri də Əliağa Vahiddir.
Xalqımız Vahidi sevir. Elə sağlığında da sevib. Fəxri Xiyabandakı yeri də hökumət yox, xalq verib ona. Oxuduqlarımdan bilirəm ki, Vahidin dəfn mərasimi çox izdihamlı olub. Bu unudulmaz sənətkara olan xalq sevgisindən minbir misal çəkmək olar. Onunla bağlı ən xırda əhvalat belə bizim üçün, az qala tutya yerindədir. Qəzəlləri, məişəti, davranışı, sadəliyi, səmimiliyi, elə laübali həyatı ilə də xalqa ən yaxın adam olub Vahid. İndi də söz düşəndə hamı onun ölməz qəzəllərindən danışır, daha şəraba aludəçiliyindən yox. Əsrlər sonra da belə olacaq.

Davamı →

Yenə məzarının başındayam, Ustad, yenə ziyarətinə gəlmişəm. Qəbrinin müqəddəs daşından öpüb, Həkərinin sol yaxasına — Yaxşının qarşı sahildəki əbədiyyət evinə — sənin qibləgahına boylanıram. Yox, tək boylanmıram, səninlə birgə boylanırıq. Sanıram ki, sinədaşındakı saz dilə gəlib od saçır, əsrlər boyu sönməmiş və heç zaman sönməyəcək ülvi bir sevdanın həzin hekayətini dağlara, qayalara, ağ dalğalı büllur Həkəriyə, pıçıltılı bulaqlara söyləyir, Aya-günə, ulduzlara danışır, zaman-zaman bütün dünyaya bəyan edir. Yamyaşıl bağlara bürünmüş gözəl Güləbird kəndinin qoynundakı bu məzarıstan sənin adınla şöhrətləndi, el ziyarətgahına çevrildi, qəlbində bayatıların şölələnən minlərlə, yüz minlərlə dili diləkli insanlar Haqq Aşığı deyə sənə tapındı, sənə iman gətirməklə haqqa iman gətirdi, sazın-sözün ülviyyətinə sığındı, sənətin dirilik bulağına yetişdi.

Davamı →

İsmayıl Şıxlı haqqında xatirə yazmaq ehtiyacı qarşıma çıxmışdır. Nədən başlamaqda, nələri əhatə etməkdə çətinlik çəkirəm. O İsmayıldan söhbət açmalıyam ki, əsrimizin əllinci illərində ədəbiyyatımıza çox sürətlə daxil olmuş, əsərlərinin sayından daha artıq keyfiyyətinə görə bu meydanda sürətlə aparıcı şəxsiyyətə çevrilmişdir. O İsmayıldan ki, uzun müddət ədəbiyyatımızın təşkilatçısı mövqeyində görünmüşdür. O İsmayıldan ki, nəhəng S.Vurğunun, M.Hüseynin, O.Sarıvəllinin, M.İbrahimovun, S.Rəhimovun, Ə.Əbülhəsənin, R.Rzanın, M.Rahimin müasiridir, həmin şəxsiyyətlərlə birgə sənətin yönünü, milli-mənəvi əsaslarını müəyyənləşdirməkdə iştirak etmişdir. O İsmayıldan ki, söz sənətimizin monumental abidəsi hesab edilən «Dəli Kür» romanının müəllifidir. O İsmayıldan ki, təmizlik, paklıq mücəssiməsi idi, şəxsiyyət kimi yazdıqlarından — ədəbi xidmətlərindən çox-çox yüksəkdə dayanırdı. O İsmayıldan ki, 37 il həyatı sərasər həyatımın tərkibində olmuşdur.

Davamı →