Biz hər nə qədər desək də ki, özümüzü bölgələrə bölməməliyik, bölməyək, hamımız Azərbaycanlıyıq, amma gəlin qəbul edək ki, hər kəs özünü mütləq ki, hansısa bölgədən, rayondan sayır. Amma bu yerlibazlığa çevrilməməlidir. Hər nə isə, deməli məsələ belədir ki, mənim atam da, anam da Sabirabad rayonundandılar. Mən isə Bakıda anadan olmuşam. Məndən soruşanda ki haralısan, mən təbii ki, yad vətəndaşdırsa hər yerdə özümü Azərbaycan vətəndaşı kimi təqdim edir, Azərbaycanlıyam deyirəm. Öz elimizdə də məndən bölgə olaraq soruşulandan Sabirabadlıyam deyirəm. Lakin bir çoxları məni qınayır ki, sən belə deməməlisən. Çünki sən Bakılısan!
Axı mənim atam, babam haralıdırsa və mən də o nəslin yetirməsiyəmsə, deməli, mən də oralıyam. Elə deyilmi? Mən niyə o obaları danmalıyam ki?

Bəziləri bu fikirlərini də həqiqi saydığından, bəziləri isə Bakılı olmağı daha da gözəl, fərqli və perspektivli saydığından belə düşünürlər. Vallah, mənim ata-babalarımın Azərbaycanlı olub Sabirabad rayon sakini olmalarından nə utanıram, nə çəkinirəm. Mən rayonluyam, lap elə kəndliyəm, kəndçiyəm. Burda nə var ki? Nə bilim bəlkə o yer məsələsinə görə mən yanılıram, bəlkə də həqiqətən də mən də Bakılı sayılıram, hər-halda bu haqda bir bilgim yoxdur, sadəcə düşündüklərimi deyirəm. Bunun müzakirəsini və hardasa mübarizəsini etmək də ola bilsin ki, yersizdir. Çünki mən Azərbaycanlıyam. Azərbaycanın bütün şəhərlərindən, rayonlarından, kəndlərindənəm.

Yəqin ki, yuxarıda yazdıqlarımı səhv alqılamayıb, sözümün canını düz başa düşdünüz. Mənim demək istədiyim budur ki, rayondan olduğuna görə, kənddən gəldiyinə görə utanmamalı, buna görə şəhərli olmağı arzulamamalısan. Və ya kənardan biri rayonlu, kəndli olduğuna görə kiməsə xor baxmamalısan. İnsanın insanlığı, mənəviyyatı şəhər və ya rayondan olmasından asılı deyil. Hətta savad da bununla ölçülmür. Hər halda kənd camaatı “çuşka” adlandıran gənclər kimlərdirlər ki: özünü hamıdan üstün saymaqla, rus dillində bir neçə söz bilib, yarı düz yarı səhv danışmaqla, “risofkalanmaqla” məşhur olan şəhərlilər də az deyil.

İnsanlıq, ağıl, elm, savad, dərrakə, mənəviyyat, mədəniyyət – hər yerdə mövcud olduğu kimi, əksi də mövcuddur – yerindən asılı olmayaraq!

Biz başqalarına mənfi mənada “kəndçi”, “kəntoş” deyərək onları lağa qoyuruq. Niyə, nə üçün? Bu sözlər nə üçün məzə obyektinə çevrilir ki? Demək ki, biz kəndlərimizə dəyər vermirik; o kəndin torpağında otlayan heyvanın ətini yeyirik, yununun üstündə yatırıq, südündən içirik, ağartılarından, buğdasından, arpasından, bitkisindən, meyvəsindən, tərəvəzindən qidalanırıq, amma oranı alçaq görürük? Bəyəm hamımız şəhərdə doğulub, şəhərdən çıxmışıq? Ola bilsin ki, kənddən şəhərə gələnlər şəhərdəki dəblə ayaqlaşmasınlar, müasir geyinməyib, müasir düşünməsinlər. Hər halda hər yerin öz tələbi var və hər kəsin də o tələbə görə bir norması və ən əsası da ki öz zövqü var. İnsanlıq xarici görünüşə, geyimə, diploma və elmə görə ölçülmür. Yeri gələndə elə tanınmış, uğur qazanmış insanlar var ki, hansı ki, onlar da kəndlərdən gəliblər.Lap dərinə də getsək, hamımızın kökündə hansısa kənd dayanır.

Heç kimə yurxarıdan aşağı doğru baxmaq lazım deyil, çünki hamı insandır. Sadəcə olaraq səhvlərimiz, düzlərimiz var. Səhv edənləri alçaqda görüb onlarla məzələnməməli, bir olub, düzəltməyə çalışmalıyıq.

Tələffüz. İnsanları daha çox da danışığına görə qınayırlar. Amma bu yerdə də bölgələrdəki ləhcələri nəzərə alsaq və onu da bir çox rus sözləri ilə qarışdırsaq, məsələ aydın olur. Hər-halda ləhcə də olsa, insan dilin qrammatikasınının incəliklərini öyrənməli, sözlərin yazılışını, oxunuşunu bilməlidir. Bu zaman ləhcə necə olur-olsun o insan düzü səhvdən ayıracaqdır və heç kimin ona bir söz deməsinə belə imkan verməyəcəkdir. (P.S. ləhcələr çox şirin səslənir))))

Sözlər məzəli səslənə bilər. Mən özüm də bəzən ləhcələrdən və rus sözlərinin qarışığından dolayı alınan səhv sözləri məzə kimi istifadə edirəm. Amma yazı yazanda da bu zaman o sözü dırnaq içinə alıram. Bəlkə də, həqiqətən də özümün də bilmədiyim və işlətdiyim səhv sözlərim var. Çalışıram öyrənəm.

Bir nəticə var ki, biz heç kimi lağa qoymamalıyıq. Kimsə nəyisə bilmirsə öyrədə bilərik, başa sala bilərik. Gülüb keçmək bizlik deyil - o sözə gülə bilərik, o adama yox. Biz kimisə təhqir və ya tənqid edə bilmərik, çünki buna ixtiyarımız çatmır. Daha doğrusu tənqid var! Əlbəttə ki, ümumi mövzularda fikrimizi bildirərək, hansısa yalnışı tənqidlə qarşılaya bilərik. Amma bu tənqid o yalnış üçün səslənir və düzlüyü bərpa etmək üçün dilə gətirilir. Yiyəsi isə özü başa düşəcəkdir. Yox əgər, o adam özü heç nə öyrənmək istəmir, özü elə öz durduğu yerdə sayıb qalmaq istəyirsə, bu zaman da nə edə bilərik ki, təəssüf?!