Bir hekayədə iki yoldaşın səhrada getdiyi izah edilir. Səfərin bir nöqtəsində bir münaqişə olur və biri digərinə yumruq vurur. Yumruğu yeyənin canı ağrıyır amma bir şey söyləmədən quma belə yazır:
«Bu gün ən yaxşı yoldaşım məni şillələdi.» 
Bir vahəyə gələnə qədər getməyə davam edirlər və suya girməyə qərar verirlər. Yumruğu yeyən bataqlıqlığa batır və boğulmağa başlayır amma dostu qurtarır. Dostu boğulmadan xilas olduqdan sonra bir daşa belə yazır:
«Bu gün ən yaxşı yoldaşım həyatımı qurtardı».
Yumruğu atan və həyat qurtaran soruşur:
«Canını ağrıtdığımda quma yazdın,niyə indi daşa yazdın?»

Digəri cavab verər: «Biri canımızı yandırdığında quma yazmalıyıq ki, bağışlama küləyi silə bilsin, amma biri bizim üçün yaxşılıq etsə daşa həkk etməliyik ki, heç bir külək silə bilməsin.
»Ağrılarınızı quma və yaxşılıqları daşa yazmağı öyrənin."
Dəyərli bir insanı tapmaq bir dəqiqə alır. Unutmaq isə bir ömürü...
Davamı →

Soyuq bir qış gecəsində evə dönərkən, sərxoşa bənzəyən bir adam gördüm. Bir sağa bir sola çapalayırdı və yanındakı dirəyə sarılmışdı.
Bir vitrinə baxırmış kimi edərək göz ucuyla onu seyr etdim. Yaşı 30-dan çox olardı. Ona tərəf bir az daha yaxınlaşdım. Üstü-başı son dərəcə təmiz idi. Yanından keçən bəzi kəslər, yüksək səslə danışaraq içki içmənin pisliyindən bəhs edir, bəziləri də lağ edib gülürdülər.
Yavaşca yanına gedib:
— Yaxşısınızmı? -deyə soruşdum. Bir ehtiyacınız varmı? 
Dodaqlarından, iniltiyə bənzəyən tək bir söz çıxdı:
— Xəstəyəm!..
Ardı →

0 Yaşında
Ata:
-Bu şirin necədə kiçikdi. İndi bu kiçik şey mənim qızımdı?
-Gözləri də mənə nə qədər çox bənzəyir...
Qızı :
-Bu gözlərini məndən heç ayırmayan kişi yəqin mənim atamdı…

Ardı →

Bir gün bir qadının yoldaşını iş görüşməsinə dəvət edirlər. Hər kəs həyat yoldaşı ilə gələcəkdi.
O da öz həyat yoldaşını aparmaq istəyirdi. Həyat yoldaşı isə
— Mənim gözəl paltarım yoxdur dedi nə geyinəcəyəm ki...
...Yoldaşı biraz dar gün üçün yığdığı pulu xanımına verdi özünə paltar al dedi.
Qadın o gün üçün çox gözəl bir paltar almışdı. Amma ki, onda çatışmayan nəsə vardı… bu geyimə əlavə olunacaq qızıl taxmaq. Amma nə etsin belə bir qızılı yox idi.
Bir rəfiqəsi vardi, onun gözəl sepləri bilərsizkləri vardır. gedim ondan istəyim dedi, sadəcə 1 günlük.
Ardı →

Uzaq kəndlərdən birində uşağı doğulmamışdan əvvəl həyat yoldaşını itirmiş hamilə bir qadın yaşayardı. O özünə yoldaş olması baxımından dağda yaralı olaraq tapdığı bir balaca canavarı evində bəsləməyə başlayar.

Canavar qadının yanından bir an belə ayrılmaz. Hər nə qədər evcil bir heyvan olmasa da olduqca tərbiyələnər. Bir neçə ay sonra qadının uşağı doğular. Tək başına bütün çətinliklərə sinə gərmək və balasına baxmaq məcburiyyətində qalar qadın.

Günlər keçər və qadın bir gün bir neçə dəqiqəliyinə də olsa evdən ayrılmaq və balasını evdə buraxmaq məcburiyyətində qalar. Canavarla körpə evdə tək qalar. Aradan bir az zaman keçər və ana evə gəlir. Canavarı və qanlı ağızını görər. Ana dəli olmuş kimi canavar hücum edər və orada öldürər heyvanı. Tam o sırada içəridəki otaqdan bir körpə səsi eşidər. Ana otağa yönələr… Və otaqda bəslədiyi beşiyin içindəki körpəsini və körpənin yanında dayanan parçalanmış bir ilanı görər.

Eynşteynin bir sözü vardır: "İnsanlardakı ön mühakiməni parçalamaq mənim atomu parçalamamdan daha çətindir."
Davamı →

Mən sözümə qulaq asan,bir dediyimi iki etməyən bir uşaq istəyirəm.Orta yaşlı Sabir oğlu Rafiqin bu xarekterdə böyüməsini istəyirdi.Sabirin dostu Kamal isə onun bu fikirləri ilə razı deyildi:

-Məncə,bu,doğru fikir deyil.Uşaq nadinclik edə bilər.Ancaq bu nadinclik uşağın nə özünə,nə də başqalarına ziyan verməməlidir.Bir də uşaq nəyi nə vaxt istəməli olduğunu bilməlidir.Ona görə də,o özünə inanmalı,qətiyyətsiz olmamlıdır…

Ardı →

İnsanpərvərlik (başqa bir ifadə ilə isə alturizm) başqasını öz nəfsindən üstün tutmaqdır.Yermuk müharibəsində baş verən bir hadisə də bunun üçün ən gözəl nümunədir.Hz.Hüzeyfə belə rəvayət edir: «Yermuk müharibəsində yaralılar arasında əmim oğlunu axtarırdım.Yanımda bir az su var idi.Hava da çox isti idi.Əmim oğlunu tapdım.
Ardı →

İki dost (biri gənc,biri yaşlı) balıq tutmaq üçün qayıqla dənizə çıxdılar.Bir qədər üzdükdən sonra tilovlarını sahildə unutduqlarını gördülər.Gənc dost üzüb tilovu sahildən gətirməyi təklif etdi.Yaşlı dost isə əllərini açdı və qısa bir dua oxuduqdan sonra ayağını suyun üzərinə qoydu.İlk addımı bir az tərəddüdlü idi,ancaq ikinci addımında arxayınlaşdı və bu «arxayın addımlarla» suyun üstü ilə yeriyərək sahilə qədər getdi.Bir azdan artıq o,tilovu götürmüş və yenidən qayığa qayıtmışdı.Bunu görən gənc dost heyrətindən donub qaldı…
Ardı →

Gecənin səssizliyi onun narahatlığını daha da artırırdı. Balkona çıxaraq, şəhəri seyr etməyə başladı. Şəhər qara örtüyə bürünmüşdü. Tək-tük evlərdə yanan lampalar şəhəri işıqlandırmağa kifayət etmirdi. Birdən gözləri ulduzlara sataşdı.
O, bir cəvahir qədər parlaq olan və gözqamaşdırıcı ulduzları seyr edərək fikrə daldı… Üç ay əvvəl yenə belə gecələrdən biri idi. O zaman gecənin sükutunu bir telefon zəngi pozmuşdu. O vaxt hər şey öz axarında gedirdi. Həyatında heç bir çətinlik hiss etmədən ömür sürmüşdü. Onun üçün hər şey qatarın relslər üzərində getməsi qədər asan olmuşdu: təhsili, peşəsi, evliliyi, uşaq sahibi olması və s. O, əbədi bir həyatın şıltaq və ərköyün uşağı idi. Ta ki telefon zəngi gələnə qədər… Ağır addımlarla telefonun yanına getdi. Səbəbini bilmədiyi bir narahatlıq qəfildən onu bürüdü. Dəstəyi qaldırarkən rahatlığın son pərdəsini bağladığını hiss edirmiş kimi ağır hərəkət edirdi.
Ardı →

Xahiş olunur ürəyi zəif olanlar «Ardı» yazısına basaraq mətni tam oxumasın və şəkilə baxmasın!

08.07.1972… Amerika təyyarəsi Vyetnamda bir dəstə uşağın sığındığı bir məbədə 4 napalm bombası atdı. Sağ qalan uşaqlaar alovlar içərisində qışqıra-qışqıra qaçmağa başladılar. Bu vaxt amerikalı fotomüxbir Nik Ut orada idi və ona Pulitser Mükafatını gətirən məşhur fotoşəklini çəkdi.
Ardı →