Bir qoca yemir-içmir, böyük çətinliklərə qatlaşaraq pul yığır və ev alır. Evi aldığı ilk gün “Evim mənim sən mənim illərdir çəkdiyim əziyyətin bəhrəsisən. Ömür boyu sənin üçün işləmiş, həyatımı tükətmişəm. Ona görə səndən bir xahişim var. Heç olmasa yıxılmazdan əvvəl mənə xəbərdarlıq et ki, ehtiyatımı görə bilim” ,- deyə səslənir. Evdən isə heç səs çıxmır, qocada bunu razılaşmanın ifadəsi kimi anlayır.
Bu anlaşmanın üstündən bir il keçir. Bir gün pəncərə tərəfdəki divar çatlayır. Qoca ora mala ilə sement vurur. Sonra qapı tərəfdəki divar çatlayır. Qoca orayada sement vurur.
Bu minvalla illər keçir bir gün qoca işdən evə gələndə evin dağıldığını görür. Gördüyü mənzərə qarşısında çox üzülür və evin xarabalığına “Ay evim, axı demişdim sənə, yıxılmamışdan əvvəl mənə xəbər edərsən”, -deyə səslənir. Elə bu zaman xarabalıqdan belə bis səs yüksəlir: “Nə edim, ay qoca. Nə vaxt ağzımı açdım ki, sənə xəbərdarlıq edim, sən də bir mala sementlə ağzımı qapadın. Nəticədə də belə oldu”

Həyatımızda eyni bu hekayəyə bənzəyir. Bir gün ağaran saçlarımız, başqa bir gün xəstəliklərimiz bunun bir gün bitəcəyindən xəbər verir. Saçlarımıza qocanın vurduğu mala kimi rəng vursaqda, dərman atıb xəstəliklərimizi sağaltmağa çalışsaqda, bir gün...

P.S. İstəmərəm Ə. Əliyevin “ Müvvəffəqiyyətə gedən yol” kitabından olan bu hissəni oxuyub, pessimizmə qapılasız. Bu hissəni ona görə buraya yerləşdirdim ki, sadəcə bir anlığa insanı sona doğru aparan işarələr üzərində düşünüb, həyatınızı daha dəyərli yaşayasız.

Davamı →

Bizlər daim Allaha dua edərkən ondan sevgi, xoşbəxtlik, səbr, dözüm diləyirik. Daha sonra isə Allahın bizim arzularımızın yerinə yetməsi üçün yaratdığı şəraitə təəccüblənirik...
1. Mən Allahdan qürurumu almağı xahiş etdim, O isə «yox» dedi. O dedi ki, qüruru almırlar, ondan imtina etmək lazımdır.
2. Mən Allahdan yatağa məhkum olunmuş qızımı müalicə etməyi dilədim, Allah isə mənə «yox» dedi. O dedi ki,
Ardı →

Bir gün müəllim uşaqlardan soruşur:
— Uşaqlar nə üçün insanlar mübahisə edəndə səslərini yuksəldirlər?
— Çünki sakitliklərini qoruya bilmirlər — deyə uşaqlardan biri cavab verdi.
— Bəs nə üçün qışqırırlar, axı mübahisə etdiyi insan yaxınlığında dayanır? — deyə müəllim soruşdu — sakit danışmaq olmaz? Hirslənəndə qışqırmaq lazımdır?
Ardı →

— Mən artıq həyatdan yorulmuşam- pəncərə qarşısında əyləşmiş oğlan uşağı dilləndi.
— Niyə?- deyə yaxınlıqdakı anası soruşdu.
— Mənim bu həyatla mübarizə aparmağa gücüm yoxdur- deyə uşaq fikirli və kədərli halda cavab verdi.
— Kimsə məktəbdə xətrinə dəyib? Yəqin yenə də o 5-ci sinifdə oxuyan Dimkadır. Artıq neçənci dəfədir ki, sinif rəhbərinizə şikayət edirəm. Görəsən onun valideynləri nə fikirləşir.
— Yox, ana, yox, məktəbdə hər şey qaydasındadır.
— Bəs sənin əhvalını pozan nədir?
Ardı →

Dostlar, bu məqaləni mən rus dilində oxumuşdum, mənə çox təsir etdi və sizlərlə bölüşmək istədim. İndi yaşadığımız cəmiyyətdə məncə ən böyük problemlərdən biridir.

“Biz tərbiyələndirdiyimiz insanlara cavabdehik” ( Ekzyüperi)

" Mən narkoman ailəsində anadan olmuşam. Deyirlər ki, insanlar yalnız 5-6 yaşlarından etibarən həyatında olan hadisələri xatırlayarlar. Bəlkə də heç kim mənə inanmaz, amma mənim uşaqlıq xatirələrim 2 yaşımdan başlayır. Məncə buna səbəb həyatımda baş verən hadisələr idi.
Mənim 2 yaşım vardı, o zaman ki, atam məni çarpayımdan götürüb 2-ci mərtəbədən həyətə atmışdı.İlk qorxunu mən o zaman hiss etmişdim,anamın qışqıraraq pillələrdən aşağı düşməsi… O zaman mənə heç nə olmamışdı, hətta bu hadisədən sonra mən atama nifrət də etmədim, sadəcə olaraq mən belə hislərə hələ hazır deyildim.
Ardı →