Üç ay yayı səbirsizliklə gözlədiyi gün gəlib özünü yetirmişdi. Həmin gün evdə sanki hamı onunla birlikdə birinci sinfə gedəcəkdi. Səhər tezdən ailənin bütün üzvləri əldə-ayaqdaydı. Atası məktəb çantasını, anası acanda dərsarası yeməsi üçün şirniyyat, balaca çay termosunu yerbəyer edir, bacısı köynəyini gətirir, Tale özüsə bayaqdan bəri bəlkə də yüzüncü dəfə dəhlizdəki güzgünün qabağına keçib irəli-geri yeriyir, sevincindən  çırtma çalıb oynayırdı. Gözünün üstünə tökülən tellərini gah sağa, gah sola tumarlayıb hər dəfə də “ata, necədi?”, “ana, belə yaxşıdımı?”, “bacı, gəl sən də bax” – deyə səslənərək evdəkiləri başına yığırdı.

1937-ci il Azərbaycan xalqının yaddaşında silinməz iz buraxıb. O illəri heç kim unutmaz… Əslində həmin dövr, o dövrdə baş verən hadisələrin mətbuata yansıyan hissələri həmin dövrü tədqiq edən alimlərə məlum olsa da, geniş ictimaiyyət o vaxtın mətbuatında yazılanlardan hələ də xəbərsizdir.

Sen mutluluğun resmini yapa bilirmisin, Abidin İşin kolayına kaçmadan ama Gül yanaklı bebesini emziren melek yüzlü anneciyin resmini degil Ne de ak örtüde elmaların, Ne de akvaryumda su kabarcıklarının arasında dolanan kırmızı balıqın Sen mutluluğun resmini yapa bilirmisin, Abidin N.Hikmət Bunları Nazim Hikmət həbsxana yoldaşı olmuş, Türkiyənin qabaqcıl rəssamlarından biri Abidin Dinodan sormuşdu…

Azərbaycan teatr tarixində ilk baxışdan qəribə bir özəllik gözə çarpır. Belə ki, M.F.Axundov 6 əsərini — öz dövrünün mühüm və son dərəcə aktual, mənəvi-əxlaqi, publisist, psixoloji, fəlsəfi «yükü» olan komediyalarını mövcud olmayan teatr üçün yazıb. Yalnız 30 (!) ildən sonra, özü də həvəskar tələbələrin ifasında onun bir pyesi («Lənkəran xanının vəziri») səhnə işığı gördü. Bu faktı müxtəlif tərəflərə yozmaq olar, ancaq Azərbaycan mədəniyyətinin tarixi inkişaf yoluna nəzər salanda belə bir qanunauyğunluq üzə çıxır: Qos-qocaman mədəniyyətimiz və onun tərkib hissəsi olan incəsənətimiz söz üzərində bərqərar olunub. Və buna görə də sözün özəl çəkisi bütün başqa meyar və səciyyələrdən daha ağır və tutarlıdır.

Kiçik bir tədbirdə, kiçik bir dairədə Azərbaycanın bəzi yazıçıları arasında sorğu keçirdim. Daha doğrusu, soruşdum ki, «Ceyms Coysun „Uliss“ əsərini sona qədər oxuyan varmı?». Biri 10, biri 25, lap sonuncu 32 səhifə oxuduğunu bildirdi. Cavab verən sonuncu yazıçı həyatda çox səbirli olduğundan düşündüm ki, səbrin son nöqtəsi 32 səhifə imiş. İrland yazıçısının adıçəkilən romanını necə oxumaq barədə illərlə adi məsləhətlərdən tutmuş fundamental əsərlərə qədər yazılıb.

Doktor Nəriman Nərimanov (1870-1924)… Böyük ictimai-siyasi xadim, maarifçi, pedaqoq, yazıçı və dramaturq… Onun adı Azərbaycanın ictimai fikir və mədəniyyət tarixində mühüm yerə malikdir. O, bir tərəfdən ədəbiyyat tariximizdə görkəmli nasir, böyük dramaturq, digər tərəfdən də fəal milli ziyalı və publisist kimi tanınıb. Azərbaycan xalqının Ümummilli Lideri Heydər Əliyev bu görkəmli ictimai-siyasi xadim və yazıçının fəaliyyətini yüksək qiymətləndirərək demişdir: