Rəvan Cavidin essesi
Uşaq vaxtı həyətimizdəki quyunun yanında saatlarla çömbəlib alatoran dərinliyə baxırdım. Bunu hər gün dərsdən gələn kimi həvəslə ritual kimi icra eləyirdim. Anam quyunun dibində şeytanın olduğunu, ora çox baxanda adamın sinəsindən yapışıb dartdığını deyirdi. Etiraf edim ki, bu gün bu mənə nə qədər gülməli gəlsə də, hələ də bir o qədər qorxunc hiss yaradır. Şeytan, onun əlləri, quyunun dibi. Əlbəttə, anama da uşaq vaxtı belə demişdilər. O da bilirdi ki, uşaqları quyunun yanından çəkmək üçün məhz bu cür əhvalatlar danışmaq lazımdı. Böyüdükcə quyunun yanından içinə baxmadan keçdim.
Davamı →