Hz. Nizami «Sirlər хəzinəsi» dastanında оlan üçüncü nətin altıncı beytində İslam Peyğəmbərinin (s.ə.s) insanlıq üçün gətirdiyi mübarək merac nemətini şərh edib. Şair hz. Mə­həm­mədin (s.ə.s) merac gecəsi qоnaqlıq süfrəsinə dəvət edildiyini, Оnun bu ilahi süfrədə ilahi nemətlərə qоnaq edildiyini, Оna ilahi azuqə verildiyini bədii bir biçimdə gözəl ifadə edib. Bunun üçün şair iki vasitədən yararlanıb. Hz. Nizami bu ilahi dəvətin önəmini, əzəmətini, bu dəvət zamanı verilən nemətin dəyərini хurma оbrazı ilə simvоl­laşdırıb.
Davamı →

Sülеymаn ibn Yәsаr tәqvаlı bir kişi idi vә fövqәlаdә gözәlliyә mаlik idi. О, Mәdinәdә yаşаyırdı. Bir gün dоstu ilә Kәbәnin ziyаrәtinә gеtdilәr. Оnlаr Әbvаyа çаtdılаr. Dоstu yеmәk аlmаq üçün bаzаrа gеtdi. Sülеymаn хеymәdә оturmuşdu.
Birdәn bir qаdının gözü Sülеymаnа sаtаşdı. О, Sülеymаnа аşiq оldu vә üzündәki niqаbı аçdı. Еlә bil hicаbın аltındа bir аy pаrçаsı gizlәnmişdi.
Qаdın оnа dеdi: Mәnә bәхşiş еt. Sülеymаn gümаn еtdi ki, о yеmәk istәyir.
Davamı →

Bir adam hər gecə Allahı zikr edər və bu zikrində zövq alardı. Bir gecə şeytan ona vəsvəsə verərək qulağına belə pıçıldadı:
-“Bu qədər zamandır “Allah” deməyinə rağmən “O”nun “Ləbbeyk” (buyur) deməsini heç duydunmu? Nə vaxta qədər “Allah” deyib duracaqsan?”
Adam bu vəsvəsədən təsirləndi, acılar çəkməyə başladı, zikri tərk edib başını yerə qoyub yatdı. Yuxuda Xızır (a.s) yaşıl paltar geyinmiş olaraq ona göründü. O adama:
-“Niyə zikri tərketdin? Niyə bu gözəllikdən əl çəkdin?” dedi.
Adam:
-“Ləbbeyk səsi gəlmir, qapıdan qovulmaqdan qorxuram” dedi.
-“Sənin o “Allah” deməyin, sənə “ləbbeyk” deyilməsidir. Sənin o dərdə düşüb. çarələr axtarmağın qapıya qəbul edilməyindir. Hər dəfə “Allah” deyəndə sənə gizlicə “Ləbbeyk, buyur!” deyilir.
Kimə dua qapısı açılmışsa, ona rəhmət, bərəkət, hikmət və qəbul qapısı da açılmışdır.
Xoşbəxt olmanın sirrini Peyğambər Əfəndimiz (s.ə.s)dən öyrən. Allah sənə nə verirsə ona razı ol. Başına gələn dərdə, bəlaya razı olar, səs çıxarmazsan, o anda, həmən sənə cənnət qapısı açılar. Əgər gəm elçisi sənə gəlirsə, tanış bir dost kimi qarşıla, onu qucaqla. Əslində o sənə yad deyildir, onunla tanışlığın vardır. Sevgilidən gələn cəfaya qarşı qətiyyən üzünü turşutma, onu nəşə ilə qarşıla, mərhaba, xoş gəldin de. Onu gülər üzlə, dadlı sözlə qarşıla ki, könül alıcı o bənzərsiz varlıq xoşa gəlməyən pərdəsini üstündən atsın da gözəlliği ortaya çıxsın.
Davamı →

Yaradan insanı yoxdan var etdi. Dünya və nemətlərini ona bəxş edərək insanın genlərinə bir sıra üstün keyfiyyətlər, ali məziyyətlər və duyğular yerləşdirdi. Ona lütf etdiyi ən üstün hisslərdən biri də şəfqət və mərhəmət duyğusu oldu.
Hansı ki, insanı digər canlılardan ayıran ən önəmli ərdəmdir. Əbəs yerə “Əgər ağrı hiss edirsənsə canlısan, başqasının ağrısını hiss edirsənsə insansan” deyilməmişdir. İnsan mərhəmət sahibi olmalı, ətrafındakı hər şeyə şəfqət nəzəri ilə baxa bilməlidir.
Davamı →

Allahim! Əziz Peyğəmbərimizə bizim üçün dua və yalvarışları olmasa onlara nə deyə dəyər verim… dediyini bilirik. (əl-Furqan, 77)
Şanı uca Rəbbimiz! Hər gecə, gecənin son üçdə biri qaldıqda dünya göyünə nazil olaraq “Bağışlanma diləyən yoxmu, tövbə edən yoxmu, dua edən yoxmu?” “Kim Mənə dua edir, duasını qəbul edim! Kim Məndən istəyir, istədiyini verim! Kim Məndən bağışlanma diləyir, onu bağışlayım!” buyurduğunu da həbibin bizlərə xəbər verdi. (Buxari, Dəavat, 14)
Yenə “Mənə dua edin, Mən də sizin dualarınızı qəbul edim! Mənə ibadət etməyi təkəbbürlərinə sağışdırmayanlar cəhənnəmə zəlil olaraq girəcəklər!” (əl-Mumin, 60) deyərək tənbeh edişindən də xəbərdarıq, ya Rəbbi!
Davamı →

Uca Allahın qisməti ilə Ramazan ayında müqəddəs torpaqlara üz tutub ümrə ziyarəti etmək nəsib oldu. Altı nəfərlik qrup ilə yola düşdük. Hər birimizin qəlbində yeni bir şövq,başqa bir həyəcan var idi. Müqəddəs kitabımız Qurani-Kərimin endiyi, Hz. Peyğəmbərimizin yaşadığ torpaqları görmək həyəcanı qəlbimizə ayrı bir fərəh verirdi. Həram bölgəsinin ətrafında geydiyimiz ehram, bizi dünyanın fani nemətlərindən alıb, Yaradanla əbədi vüslətə qovuşdururdu sanki. Yolun uzaqlığnın, səfərin çətinliyinin fərqinə varmır, illərcə həsrətində olduğumuz müqəddəs torpaqları görmək, oraya ayaq basmaq istəyimizin sevincini yaşayırdıq. Dispetçerin vaxtaşırı eniş zolağna yaxınlaşdığmızı bildirməsi bu həyəcanı daha da artırırdı.
Davamı →

Bir gün Bəhlul Danəndə Abasi xəlifəsi Harun Rəşddən soruşdu:
— Ey xəlifə, sənə üç sualım var: 1. Yerin üstündə, 2. Yerin altında, 3. Göydə ən çox nə var?
Harun Rəşid belə cavab verdi:
— Yerin üstündə ən çox canlılar var. Yerin altında ən çox ölülərdir. Göydə isə ən çox olan qanadlılardır. Quşlar, kəpənəklər və s.
Bəlul mənalı-mənalı baxaraq belə buyurdu:
— Xeyr, ya xəlifə, sən işin zahiri tərəfini söyldin. Həqiqətini demədin. Yer üzündə ən çox olan şey tamahlardır, ehtiraslardır, qısqanclıq və bitmək bilməyən nəfsani arzulardır. Yerin altında ən çox mövcud olan şey “eyvah”, “vay” ilə “kaş ki”lərdir. Göydə isə ən çox olan Allaha çıxan saleh əməllərdir.
Davamı →

Yaşadığımız torpaqlar öz strateji əhəmiyyətinə, yeraltı və yerüstü zənginliklərinə görə hər zaman yadelli işğallarına məruz qalmış, məkrli düşmən siyasətinə hədəf olmuşdur. Çox da uzağa getmədən, hələ 19-cu əsrin ilk qərinəsində (1828-ci ildə) Rusiya və İran arasında imzalanmış Türkmənçay müqaviləsi ilə otaylı-butaylı Azərbaycanımızın ikiyə bölünməsini ürək ağrısıyla dilə gətirmək kifayətdir. Beləliklə də bir anda Arazın o tayında bacı, bu tayında qardaş, o tayda ata, bu tayda oğul, o tayda ana, bu tayda gəlin… qaldı. Uzun illər vətən və millət həsrəti ilə yanıb-qovruldu qəlblər. Öz vətənində öz vətəni üçün darıxan, həsrət qalan həmvətənlərimizin bu ayrılıq nisgili misralara bu cür həkk olundu:
Davamı →

Çanaqqala Müharibəsinin davam etdiyi günlər idi. Rumeli Məcidiyyə Batareyası düşmən gəmilərindən atılan bombalarla sükuta qərq olmuşdu. İstehkam Mövqe komandanı Cavad Paşa xəbəri alan kimi mühərrikli qayığı ilə topçu birliyinin olduğu yerə gəldi.
Vəziyyət acınacaqlı idi. Bir topdan başqa bütün toplar istifadəsiz hala düşmüş, əsgərlərin əksəriyyəti şəhid olmuşdu. Onların bəzisi diri-diri torpağın altında qalmışdı. Yaşayanlar da yaralı idi. Paşa bir az qabaqda yerə uzanıb çətinliklə nəfəs alan əsgərə yaxınlaşdı, şəfqətlə:
— Oğlum, yaralanmısan?,- deyə soruşdu.
İgid mehmedçik vüqarla:
— Xeyr, komandir!,- dedi.
Davamı →

Qəza və qədərə inanmaq iman əsaslarından altıncısıdır. Aləmdəki canlı-cansız hər varlığın, Günəşin, Ayın və ulduzların yoxdan yaradıldığını bilirik. Bütün bunların müəyyən bir nizam və ölçülər içərisində hərəkət etdiyini və dəyişdiyini, zamanı gəlincə də yox olduğunu görürük.
Bu incə nizam, aramsız meydana gəlmə və yaradılış bir təsadüfün əsəri ola bilməz. Bütün bunları edən sonsuz bir güc var ki, o da Allahdır. Onun elminin xaricində heç bir şey ola bilməz. Əzəldən əbədə qədər nə olacaqsa O, hamısını bilir.
Aləmdə baş verən, cərəyan edən hər şey Allahın qəza və qədəri ilədir. Hər şey Allahın elm, iradə və qüdrətinin əsəridir, ilahi qanuna tabedir. Hər şeydə səbəblər, bir sıra ölçülər mövcuddur. Bütün bunlar Allahın qəza və qədərinə uyğun olaraq meydana gəlir. Allah müəyyən bir səbəb və hikmətə uyğun olaraq yaradır.
Davamı →