“Yazar olmaq istəyirsən? Hər şeyə rəğmən, o, daxilindən vulkan kimi püskürüb özünə yol açmasa, yazma! Çağrılmadan gəlməzsə – ürəyindən, düşüncəndən, ağzından və canından, -yazma. Söz axtararaq, saatlarla oturub gözünü komputerin ekranına zilləməlisənsə, yazma. Pul və ya şöhrət üçün yazırsansa, yazma. Yatağında qadınlar istədiyindən yazırsansa, yazma. Yazmaq ağlından keçirəndə belə ağır gəlirsə, yazma. Əyləşib təkrar-təkrar, yenidən yazmalısansa, yazma. Başqa birisi kimi yazmağa çalışırsansa, unut bunu. İçindən gurultuyla çıxmasını gözləməlisənsə, o halda səbrlə gözlə. O, heç vaxt gurultuyla çıxmazsa, başqa işlə məşğul ol. Onu ilk öncə həyat yoldaşına, qız dostuna, oğlan dostuna, valideynlərinə və yaxud ümumiyyətlə, kiməsə oxumalısansa, sən hazır deyilsən. Çoxsaylı yazarlardan olma, özünü yazar adlandıran minlərlə insandan olma, maraqsız, bezikdirici və lovğa olma, xudbinlik hissi səni boğmasın. Dünya kitabxanaları sənin kimilərin ucbatından yuxuya dalıb. Bunların sayını artırma. Yazma! O, ruhundan raket kimi çölə çıxmazsa, sakit durmaq səni dəliliyə, özünü sui-qəsdə və qətlə məcbur etməzsə, yazma!”

Son zamanlar açıq deyim ki, ciddi şəkildə dünya ədəbiyyatı ilə bağlı mütaliələr edirəm. Kitab seçimində öz sözünü demiş ədəbiyyatçılarımızdan məsləhət alıram. Tövsiyə çox vacibdir. İstər marketoloq olsun, istər digər peşə sahibi mütaliəsiz insan boşdur, bir yerə qədər gedəcək və günlərin birində dirənəcək. Ona görə də marketinqlə bağlı bütün dostlarıma şiddətli tövsiyəm bir an belə olsa, mütaliəni axsatmamalarıdır. Oxuduqca görəcəksiniz ki, artıq oxuduqlarınız içinizdə özünə yer tapa bilmir, Siz oxuduqlarınızla ətrafınızdakılar arasında avtomatik əlaqələr qurur və bunu yazıya köçürmək ehtiyacı hiss edirsiniz. Xüsusən ədəbiyyat Sizə yazmaq üçün xeyli mövzu verər. Bir çoxlarınızda olduğu kimi yazmaq elə bu cür başlayır. İnsan dayanmadan oxuyur, oxuyursa mütləq yazır. Maraqlısı da odur ki, çox vaxt o, niyə yazdığı, kimə faydalı olması haqqında düşünmür, sadəcə yazır.

Ola bilər ki, giriş Sizə qarışıq gəlsin. Təsadüfi deyil. Bu günlərdə Amerika ədəbiyyatının əfsanələrindən biri olan Çarlz Bukovski haqqında oxuyurdum. Çox qəribə taleyi, tərzi olsa da, 45-ə qədər kitabın müəllifi olan Bukovski həm də çox maraqlı deyimləri ilə məşhurdur. Yuxarıda dırnaq içində olan sözlər də məhz Ona aiddir. Balaca bir mətndə nə qədər məna, nə qədər fəlsəfə, nə qədər reallıq var. Hər cümləsi ayrıca bir mövzudur. O cümlələri şərh etməyəcəm, sadəcə mənə bu yazını yazmağa cəsarət məhz bu cümlələr verdiyinə görə, Ona təşəkkür edirəm. Onu da deyim ki, Bukovskinin yuxarıdakı fikri bütün sahələrin yazarlarına çox rahatlıqla aid edilə bilər.

İnsanları yazmağa nə vadar edir!
Yuxarıda yazılan formada yazı yazanlar deyil, həqiqətən və səmimi olaraq qəlbinin səsini, vicdan və məntiqi ilə uyğunlaşdıraraq yazı yazanlar bilirsiniz niyə yazmalıdırlar? Və ya sualı tərsinə qoyuram – bilirsiniz onların yazmaması niyə günahdır?
Ona görə ki, ətrafımızda bu qədər hadisələr baş verir, hər gün az qala yeni bir xəbərlə oyanırıq, 1-2 həftə onu müzakirə edirik, sonra yaddan çıxır. Aradan bir az keçir, bu dəfə başqa hadisə ilə gündəm yaradırlar, yenə müzakirə edirik, yenə danışırıq və danışırıq. Bəli, danışırıq. Təəssüf ki, yazan adam olduqca azdır. Yazan az olduğuna görə biz doğruları ayırd etməkdə çətinlik çəkirik. Halbuki, bir balaca proseslərdən xəbərdar olan, işin içində olan, fəaliyyət göstərdiyi istiqamətdə söz sahibi olanların yaza bilməsi, yazması necə də gözəl olardı. Məsələn, hər hansı bir tibbi hadisədən, fəlakətdən və s. orda-burda yazılanları oxumaqdansa, sosial media cəngavərlərinin boğazdan yuxarı şərhlərini görməkdənsə, hamının tanıdığı, fikirlərinə rəğbət bəslədiyi tibb üzrə bir yazarın təhlilini oxumaq nə qədər rahat olardı. Başqa bir nümunə deyim. Rəhmətlik Vəfa Quluzadə. O, sferasına aid bütün məsələlərə münasibət bildirir, yazır, müsahibələr verirdi. Şəxsən mənim sahəm olmasa da, onun yazılarını o qədər oxumuşdum ki, artıq o fikirlər məndə rahatca rəy formalaşdırırdı.
Ən böyük faciə, ən böyük günah isə yaza bilib yazmamaqdır. Bu gün biznes, marketinq sferasında nə qədər yaza bilən dostlarımız var. Təəssüf ki, yazmırlar, buna onların vaxtı yoxdur desəm, yanılaram. Vaxt həmişə var, baxır nəyə. Amma yaza bilənlər də yazmadıqca onların yerini yazmaq istəyənlər, yaxşı və ya pis yazanlar tutur, tutacaq. Düzdür, “əvvəlkilərin” yazmaması “indikərin” yazarlığında bir çox çətinliklər yaradacaq, amma yıxıla-yıxıla mütləq “indikilər” də yazmağı öyrənəcək, hətta çox gözəl yazacaq. Tarixin bütün dönəmlərində “susmanın xəyanətə bərabər olduğu anlar” olub. Deyərdim ki, indi biz o anları yaşayırıq. Digər sahələri qoyuram bir kənara. Marketinq o qədər sürətlə inkişaf edir ki, bəzən biz oxuyub tətbiq etməyi çatdırmırıq. Tətbiq edə-edə oxumaq məcburiyyətində qalırıq. Məhz elə bu hal kifayət edəcək bir səbəbdir ki, az-çox marketinqdə təcürbəsi olub, həm də mütaliəsi güclü olanlar yazsınlar, yazmalıdırlar.

Qaçaq, yoxsa dirənək?!
Bukovski deyir ki, “hər bir insan həyatında “qaçmaq”la “dirənmək” arasında seçim etməli olur. Mən dirənməyi seçirəm”. Bu gün çoxlarımız qaçmağa üstünlük veririk. Gəlin etiraf edək. Marketinqin dünənindən, başqalarında olandan, gələcəkdə olanlardan danışırıq, az da olsa yazırıq, amma bu gündən yan keçirik. Əziz dostlar, biz də bilirik ki, məsələn, təlimlərin ən yaxşısını etmək olar, xaricdə super təlimlər verirlər, biz də bilirik ki, bizim keçirdiyimiz forumlar digər ölkələrlə müqayisədə bəlkə də çox-çox zəif qalır, biz də bilirik ki, bizim şirkətlərin kreativliyi ilə başqa inkişaf etmiş ölkələrin marketinq kreativliyini eyni tərəziyə qoymaq olmaz, amma nə etməli? Oturub biz də kiminsə göydən enib bizə nəyisə öyrədəcəyini, bizə başqalarının 100 ildə keçdiyi yolu bir-iki ilə keçirəcəyini gözləməliyik? Ümumiyyətlə, gözləməliyikmi?