Günlərin bir günü bir yetim qız və yetim oğlan bir-birlərini görür.Qızın 19,oğlanın isə 16 yaşı olur.Qız oğlandan 3 yaş böyük olur.Tale bu sevginin üzünə gülmür.Oğlanın əsgərlik vaxtı gəlib çatır və oğlan əsgərliyə gedir.Qız da özünə söz verir ki,oğlanı əsgərlikdən gələnə qədər gözləyəcək.

Ardı →

Ardı →

Mənim hekayəm 15 yaşından başlayır.Elə bir hekayə ki,necə olduğunu hələ anlamıram!15 yaşındaydım.O,həm məktəb ,həm də məhəllədə qalan bir tanışım idi.Başlanğıcda sadəcə bir tanış,mən elə də zənn etmişdim sonra nece oldu anlamadım,özünü sevdirməyi bacardı.Sevdim doğurdan da çox sevdim,amma bunu ikimiz də bir-birmizə deyə bilmirdik.Mən də qız olduğum üçün təbii ki,ondan gözləyirdim...
1 il sadəcə baxışlamızla sevdiyimizi demədən keçdi.
Ardı →

Həyat bir neçə mücərrəd anlayışlar üzərində qurulub bu isə öz növbəsində heç bir qanun və çərçivə tanımadan insan yaşamının ayrılmaz hissəsinə çevrilir. Yaşanan və yaşadılar həyat nüansları insanı xoş simalı mələyə və ya pis niyyətli iblisə çevirir. Bizi güldürən və kövrəldən bu hisslər hansıdır və niyə onların açılışını qavraya bilmirik, niyə zəkamız bunların qarşısında acizdir? Bunlar bizim hər an qarşılaşdığımız duyğulardır: «Sevgi və nifrət»!.

Deyirlər sevgiyə gedən yol nifrət körpüsündən başlayır, əzim, cəsarət, tükənməyən iradə va məftunluq hissi artıq səviyyədə olanlar bu yolu sonuna qədər gedərlər-sevgi qalibi, tükənən enerji, istək duyğusunun yorğunluqla əvəz edənlər bu yolu yarım qoyarlar-sevgi canisi, sınmaz qəlbini qururuna qurban verənlər bu yola addım atıb sonra qaçarlar — nifrət bahisi olarlar.
Ardı →

Onsuzda ayrılacaq yollar. Hərə öz həyatını yaşayacaq.

Ayrılacaq yollar, səssiz-səmirsiz, sualsız-cavabsız, heç kəsin rəyini bilmədən, soruşmadan, nəzərə almadan.

Ayrılacaq yollar, göz yaşlarını görmədən. Göz yaşları sarsılacaq etinasızlıqdan. Yandıracaq bir vaxt gülən yanaqları, kor edəcək xoşbəxtlikdən bir vaxt ulduz kimi parlayan gözləri.

Ardı →

Sən getdin. Özündən sonra bir dəhşətli qaranlıq, bir zindan yalnızlığı, ağır bir boşluğu geridə qoydun. Getdin və dönməyəcəksən bir daha. Haqlısan gedişində, bu eşqi bitirməkdə haqlısan. Bir söz belə söyləmədim. Üzünə baxa bilmədim. Qarşında ağlamadım. Əridim, tükəndim, məhv oldum. Sonsuzluqda bir insan necə olar.səsi, nəfəsi necə duyular? Əlvida eşqim. Əlvida sevgilim. Sən özünü heç belə lazımsız, belə dəyərsiz, belə tənha hiss etdinmi? Ayrılıq ölüm qədər acı və soyuqdur. Aynalara baxıram. Aynada gördüyüm mən deyiləm. Gözlərim cəhənnəm atəşi kimidir.dodaqlarım möhürlənib. Əllərim titrəyir. Ürəyim qızğın dəmirlərlə dağlandı. Yoxluğunun qarşılığı çox ağırdır, sevgilim.
Ardı →

Sənin üçün “qadağa” dedilər.
-qadağalar onu pozmaq üçündür,dedim.

Sənin üçün “imkansız” dedilər.
-önəmli olan imkansızı bacarmaq,dedim.

Sənin üçün “olmaz” dedilər.
-dünyada olmayacaq şey yox,dedim.

Ardı →

Yaraşıqlı görünüşlü bir oğlan yolda gedirdi.Arxasından gözəl bir qız yaxınlaşdı və:

-Sizi çox sevirəm,nə olar mənə qarşılıq verin.dedi

Gənc oğlan:Məndən sənə yar olmaz.Bax arxamdan qardaşım gəlir,o daha yaraşıqlıdı,həm də səni xoşbəxt edər.dedi.

Ardı →

Venesiya elə bir yerdir ki, gənc ər dözə bilməyib, hətta ətrafdakılara gülünc görsənməkdən qorxmayaraq mütləq öz sevgilisi qarşısında serenada oxuyacaq. Fevralın 6-dan 16-na kimi Venesiyada artıq doqquz əsrdir ki, hər il karnaval keçirilir. Orta əsrlərdə karnavala sevgi macəraları üçün tələsirdilər, sevgililər üçün isə belə karnavallar heç bir şahid olmadan görüşmək üçün əsl bəhanə idi. Doj Sarayındakı Tribunal və Yeni dustaqxanaları birləşdirmək üçün 16-cı əsrdə tikilmiş Ah-nalə Körpüsü də çox məşhurdur. Hal-hazırda burada sevgililər gəzməyi çox xoşlayırlar. Amma nə vaxtsa dustaqlar sahili yuyan dəniz səthinə sonuncu nəzərlərini tuşlayıb köks ötürərdilər.
Ardı →

Ağıllı kişilərdən kimsə deyib ki, «Dahi uzun saç gəzdirib, əlinə keçəni yeyən və özünü camaata güldürən insana deyilir». Amma qadınların əksəriyyəti belə düşünmür və çox vaxt pinti görkəminə baxmayaraq, yanılmadan adi kişini dahidən ayıra bilir.
Mifologiyada, əfsanələrdə, nağıllarda anaların öz qızını qəhrəmanın yanına gətirməyi barədə çox oxuya bilərik. Bircəcik görüşün məqsədi ondan uşaq doğmaqdır. Qəribə səslənir, elə bil ətrafda kişilərin hamısı ölüb?! Markezin «100 il tənhalıqda» əsərinin qəhrəmanı Aureliano Buendia şöhrətin zirvəsini yaşayanda yanına gətirilən qızların sayını itirmişdi. Nəticədə vaxtaşırı ona bənzəyən bir oğlan uşağı doğulurdu və 8 uşaq atası kimi Aureliano adlandırılırdı.
Əlbəttə, səhnəmizdə əcnəbi ulduzların çıxışı zamanı saçını yolan qızların cəhdlərini anlamaq çox çətindir. Amma buna kütləvi psixoz da demək olmaz. Hər şeyin çox sadə izahı var.

Ardı →