Məqsədi və ona çatmaq üçün zəhməti olmadan
heç bir insan yaşaya bilməz.
Fyodor Dostoyevski

Qoca yemir-içmir, böyük çətinliklərə qatlanaraq pul yığır və ev alır. Evi aldığı ilk gün «Evim, sən mənim illərdir çəkdiyim zəhmətin bəhrəsisən. Ömür boyu sənin üçün işləmiş, həyatımı tükətmişəm. Ona görə səndən bir xahişim var. Heç olmasa yıxılmazdan əvvəl məni xəbərdar et ki, ehtiyatımı görə bilim», — deyə səslənir. Evdən isə heç səs çıxmır, qoca da bunu razılaşmanın ifadəsi olaraq anlayır. Bu anlaşmanın üstündən bir il keçir. Bir gün pəncərə tərəfdəki divar çatlayır, qoca mala ilə ora sement vurur. Sonra qapı tərəfdəki divar çatlayır, qoca oraya da sement vurur. Bir müddət sonra başqa bir yer, qoca oranı da təmir edir.

Ardı →

Sizə müvəffəqiyyətin ən böyük sirrini açıqlayıram: İsrar etmək! Hədəflərinizə doğru irəliləyərkən inamınızı artıracaq bundan daha güclü yol bilmirəm. Polşa milli qəhrəmanı Marşal Yozef Pilsudskinin tərif etdiyi kimi «Məğlub olmaq, ancaq əsla təslim olmamaq… Zəfər budur» ədası ilə fiasko ilə nəticələnən hər həmlənin sonunda yenidən inamla yolunu davam etdirmə, gündüzlərin eşqinə gecələrə sinə gərmə, şərtlər necə olursa, olsun, vəziyyət nə tələb edirsə-etsin, dayanma bilmədən israr etmə...
Konfutsinin bir sözü var: "Ən böyük müvəffəqiyyət yıxılmamaq deyil, yıxıldıqdan sonra yenidən dirçəlməkdir". Baxın insanlara, çoxunun ilk uğursuzluqda vaz keçdiyini görəcəksiniz. «Quru Məmulatlar üzrə Milli Pərakəndə Satış Assosiasiyası”nın (National Retail Dry Goods Association) apardığı bir araşdırmaya görə satıcıların 42%-i ilk, 25%-i ikinci, 15%-i isə üçüncü həmlələrindən sonra vaz keçirlər. Sadəcə geriyə qalan 12%-lik qisim israrla işlərini davam etdirir və bütün satışların 80%-ni həyata keçirirlər.
Ardı →

Ən böyük işlər böyük xəyallar qurma
xüsusiyyəti olan insanlar tərəfindən həyata keçirilmişdir.
Uilliam Russell

Xəyal hər hansı vəziyyət və ya hadisəni zehnidə canlandırma deməkdir. Xəyal qurmaq müvəffəqiyyət və fərdi inkişafın ayrılmaz tərkib hissəsidir.
Həyatda düşüncə hərəkətdən öncə gəlir. Reallaşdırılması planlanan bütün layihələr əvvəlcə zehində canlandırılır, daha sonra tətbiq olunur. Məsələn, televizor ixtira etmə fikri əvvəlcə xəyal edilmiş, sonra praktikada tətbiq olunmuşdur. Fateh Sultan Məhməd İstanbulu fəth etməyin əvvəl xəyalını qurmuş, daha sonra düşüncələrini həyata keçirmişdir. Yenə telefonun ixtirası, kompüterin ixtirası əvvəl zehnidə canlandırılmış, sonra praktikada tətbiq olunmuşdur.

Ardı →

Ağıllı və oyanıq olun, sizi ümidsizliyə götürən
hadisələr səadətə də götürə bilər.
Delaunay

Makedoniyalı İsgəndər imperator olduğu zaman atadan qalma bütün mirasını yaxınlarına bağışlamış, "Özünə nə saxladın?" — deyə soruşanlara da ümid adlı ən böyük varlığı cavabını vermişdi. Pay olaraq seçdiyi ümidi və əzmi sayəsində böyük əraziləri ələ keçirmiş, bir güruh insanın tanıdığı İsgəndər ikən, milyonların İsgəndəri olmuşdu.
Makedoniyalı İsgəndər bu sərvətə necə nail olmuşdu? Müvəffəqiyyətinin təməlində nə sirr yatırdı? Hansı ümid ona bu uğuru bəxş etmişdi? Və nə səbəbdən o, fizioloji olaraq onunla eyni xüsusiyyəti daşıyan milyonlarla insandan fərqli olmuşdu?

Ardı →

“Taym” jurnalının apardığı sorğu nəticəsində “Qurucular” kateqoriyası üzrə 100 ilə damğasını vuran iş adamları arasında ilk yerlərin sahibləri:

1. Stefen Betçel. İnşaat sektorunun ən məhşur şirkəti “Betçel Korporasiysı”nın qurucusu.
2. Leo Burnett. Dünyanın ən məhşur reklamçısı və “Leo Burnett Uorldvayd” şirkətinin qurucusu.
3. Uillis Carrier. Hava kondisionerləri, isitmə və dondurma sistemləri istehsalı üzrə dünyanın ən böyük şirkətlərindən biri olan “Karrier Korporasiyası”nın qurucusu və hava kondisonerlərinin ilk ixtiraçısı.
4. Uolt Disney. “Uolt Disney Korparasiysı”nın qurucusu və animasiya filimlərinin ilk imperatoru.
Ardı →

Özünü tanımayan insanlar öz
həbsxanalarını inşa edən məhkumlar kimidir.
Con U.Qardner

Sirakuza kralı Giyeron onun üçün qızıl tac düzəldən zərgərin taca gümüş qatması mövzusunda şübhəyə düşür və məsələni aydınlaşdırmağı o dövrün ən məşhur alimlərindən biri olan Arximedə tapşırır. Arximed gecəsini gündüzünə qatır və hər an bu məsələni düşünür. Taca zərər vermədən ona gümüş qatılıb-qatılmamasını öyrənmək istəyi artıq Arximed üçün vazkeçilməz duyğu halına gəlir.
Bir gün çimərkən Arximedin ağlına bir fikir gəlir. Suyun qaldırma qüvvəti sayəsində taca gümüş qatılıb-qatılmamasını öyrənmə fikri. Kəşfinin həyacanıyla çıl-çılpaq küçəyə çıxaraq qışqırmağa başlayır:
— Evrika, Evrika! Tapdım! Kəşf etdim!
Ya sizin bir kəşfiniz yoxdurmu? Hər il minlərlə kəşf olunarkən siz sadəcə tamaşaçımı qalacaqsınız? Bəlkə kəşf etməyi düşünməmisiniz? Ola bilsin, bu mövzuda heç də fikirləşməmisiniz? Bəlkə nəyi fikirləşəcəyiniz sizə məlum deyil? Ya edə biləcəyiniz ən böyük kəşfdən xəbəriniz varmı?
Bir az sonra oxuyacağınız sətirlər sizi ən böyük kəşfinizlə tanışlığa çıxaracaq. Amma əvvəlcə ABŞ Templ Universitetinin qurucusu Dr. Russel H. Convelin qələmə aldığı «Almaz ərazisi» hekayəsi.

Ardı →

İkinci dünya müharibəsindən sonra iki yüz mindən artıq fransız hafizələrini itirmiş şəkildə Parisə geri qayıtmışdı. Əsir düşərgələrində elə pis işgəncələrə məruz qalmışdılar ki, adlarını belə xatırlaya bilmirdilər. Tibbi qeydlərdən sadəcə otuz iki nəfərin kim olduğu anlaşılmışdı. Buna görə digərlərinin şəkilləri ölkədəki bütün qəzetlərin ilk səhifələrində yayımlanmış və qohum-əqrəbalarının müəyyən bir gündə Parisdə toplanmaları istənmişdi.
Təyin edilmiş gündə meydan insanlarla dolmuşdu. Hər kəs yaxınını görmək intizarında idi. Anidən meydanda sakitlik hakim oldu. Və əsirlərdən biri səhnədə göründü. O, ağır addımlarla önə doğru gəldi və yüksək səslə soruşdu: «Aranızda mənim kim olduğumu bilən varmı?»

İndi mən bu sualı sizə soruşuram. Kim olduğunuzu bilirsinizmi? Nələrə qadir olduğunuzu düşünmüsünüzmü? Böyük potensiala malik olduğunuzdan, sizi müvəffəqiyyətə götürəcək cövhərlərlə zəngin olduğunuzdan və böyük işlər bacara biləcəyinizdən xəbərdarsınızmı?

Ardı →

Hava olduqca küləkli idi. Bir azdan yağış yağacaqdı.  O da tutqun idi. Dolmuşdu. Indi bu saat ağlayacaqdı. Amma nədənsə ağlamadı. Özünü sakitləşdirməyə çalışmırdı, sadəcə göz yaşları sözünə baxmırdı.  Otağın sükutu da bir yandan.  Əslində divar da danışırdı, tavan da, çarpayı da, hətta döşəməyə tökülmüş qəhvə, fincan da danışırdı, amma hər kəs ürəyi ilə danışırdı. Cavabsız suallar o qədərdir ki...  O, bu sükutla barışa bilmədi.   Pencəyini  götürdü və bayaqdan bir yerdə durmayan küləklə görüşə getdi.  Küçələri dolaşır və hər şeyin mənasızlığını bir daha duyurdu. Qəlbindəki kədəri, ağrını unutmaq istəyirdi. Lakin bacarmırdı, bacarmadı. Qəlbindəki ağrı get –gedə lap kütləşirdi. Yenidən evə qayıtdı, stolun arxasına keçdi  və qələmini götürdü. Nəsə yazmağa, dərdini ağ kağızla bölüşməyə başladı, çünki belə anlarda onu yalnız qələmi və kağızı anlayırdı. Içindəki acını kiməsə danışa bilərdi, yükünü yüngülləşdirə bilərdi,  amma sözlər ondan qaçacaqdı.  Yorğun gözlərini otağına gəzdirdi. Elə bil hər kəs, hər şey ondan küsüb. Hamını incidib elə bil. Qəhər boğdu onu, qəlbi daha da inildədi. Indi bu vəziyyətdən xilas olmaq üçün o, hər şeyə hazır idi. Niyə hər şey bu qədər mənasızdı? Zənn edirsən ki, xoşbəxtsən, amma bir də görürsən ki, gözləmədiyin anda qar yağdı, neçə il sevgiylə bəslədiyin çiçəklərin hamısı  məhv oldu, yox oldu. Xatirələrdə qızınmaq daha da ağırdı. Buna dözmək, yoxluqla barışmaq – buna güclü iradə lazımdı, daş qəlb, soyuq ağıl. Bunları düşünə- düşünə başını ağır –ağır yellədi. Yenidən döşəməyə tökülmüş qəhvəyə və fincana baxdı. Gözlərini yumdu, ciyərdolusu dərindən nəfəs almağa çalışdı.  Çünki nəfəsi sanki kəsilirdi. Cəld qalxıb pəncərəni açdı. Külək otağı bürüdü. Kağızlar masadan döşəməyə səpələndi.  Kağızların xışıltısı, xoş sədası ətrafa yayıldı. O  da çevrilib bu mənzərəyə elə diqqətlə tamaşa edirdi ki… elə bil anlayırdı bu kağızların dilini. Qəfildən nəsə yadına düşürmüş kimi üzü pəncərəyə çevrildi və acgözlüklə havanı udmağa, içinə çəkməyə başladı.
O gülümsəyirdi artıq, çünki anlayırdı, artıq mənasızlığı da anlamağa başlayırdı.  Hər başlanğıcın bir sonu var. Son nöqtə deməkdi.
“ Mənim mənalı həyatım olub” – deyən kəslər, necə də mənasız danışırsınız?!  Mənasız ona görə danışırsınız ki, mənasız danışdığınızı bilmirsiniz.
Başlayan hər şey bitər –deyirlər, sizin bu “mənalı” həyatınız da bitəcək və mənasızlıq başlayacaq. Bitməsə də mənasızlıqdı, çünki bir şey çox uzun sürərsə mənasızlaşır, bitsə də mənasızdır, çünki yaşadıqların unudulacaq, elə bil heç vaxt olmamışdır, yaşanmamışdır. Vəssalam.
Həyatda  məna sevgidədi.  O, insanı yaşadır, həyata səsləyir, köməyi, dayağı olur. Amma o da ideal deyil.  Qəzəbləndikdə, qısqandıqda onun qədər amansız, mənasız hərəkətlər edən olmur. Xəyanəti də o yaradır, yaşatdığı qədər məhv edir insanı.  Daha nə məna oldu!!!
 Etibarsızlığı, yalanı, vəfasızlığı da, nəfsi də o yaradır. Daha nə məna axtarırsan, ey həmsöhbətim?! 
Insanı içindən çürüdən nifrəti də, hiyləni də sevgi yaradır- ağılsız, çirkli, qandallı sevgi!
Amma xoş, gözəl ana məhəbbəti var, həqiqi insanın insana sevgisi var.
Anlamaq hissi var, o sevgidən də gözəldir.
Bağışlamaq hissi var, o daha da böyükdür, daha da ali bir hisdir.
Ulu tanrıya sevgi var, o daima harayındadır.
Külək düz üzünə vururdu.  O  qəfil hiss etdi ki, bayaqdan bunları düşünə -düşünə gözlərini yummuşdur.  Elə bil yatmışdı, dincəlmişdi. Beləcə, ayaqüstə, pəncərə önündə, küləyi dinləyə- dinləyə uyumuşdur. O yenə də gözlərini döşəməyə dağılmış qəhvəyə və fincana dikdi. Fikirləşdi: “ Nə olsun ki, fincan yerə düşmüş, içindəki qəhvə tökülmüş, döşəməyə yayılmışdır və bir azdan buxarlanacaqdı?!  Fincan ki sınmayıb, heç çatlamayıb da!" O hətta bu ani fikirdən gülümsədi də və tələsik saatına baxdı. Getmək vaxtı idi. Bəzi işləri görməli, bitirməli idi. O, tələsik otağını səliqəyə saldı, yazı masasını, kitablarını, otaq boyu səpələnmiş əşyalarını, paltarını yerbəyer etdi. Artıq səliqə işi başa çatmışdı. O, qapıya doğru yeridi.  Dəstəkdən yapışdı, sonda yenidən çevrilib fincana, döşəmədəki yarıbuxarlanmış qəhvəyə baxdı. Hər şeyi yığmışdı, bircə bu fincana və qəhvəyə əl vurmamışdı. “ Qoy onlar qalsınlar” –düşündü və otaqdan çıxdı, qapını astaca örtdü.
Müəllif: Zeynalova V.M
26. 08. 2004
Davamı →

Özünüzü kəşf etdikcə, bacaracağınıza inamınız artar qabiliyyətləriniz haqda böyük düşünərsiniz. Planlar qurar, müvəffəq olmanın yollarını araşdırarsınız. Hər əngəlin aşılacağını qəbullanarsınız, ancaq kasıblığın, əsla. Dəfələrlə zənginlərin böyük əksəriyyətinin öncələr kasıb həyat yaşadıqlarını eşitməyinizə baxmayaraq, varlı olmaq ölüm kimi inanılmaz gələr sizə. «Dediklərinə haqq verirəm, amma lazımi maddi dəstəyi haradan tapaq...», "Çox fikirlərim var, ancaq heyf ki, bunları reallaşdırmaq üçün maddi imkana sahib deyiləm", «Onların ataları zəngindir, müvəffəqiyyətlərinin təməlində bu yatır»… Ümid edirəm, böyük əksəriyyətin bura əlavə edəcəyi düşüncəsi var. «Kasıblıqdan qurtuluş yoxdur» şüarını hər kəsə qəbul etdirmək üçün nə qədər də istəkli görünürsünüz. Ya yollar aramaq, heç olmasa xəyallarınıza qonaq olurmu?

Ardı →

Bəzən yaş amili, bəzən də qabiliyyətləriniz nöqteyi-nəzərdən özünüzü qiymətləndirər, bacaracağınız işlər haqda yanlış qənaətə gələrsiniz. Fəaliyyət göstərmək istədiyiniz sahədə sizdən yaşca böyük insanlar mövcuddur. Ya da iş həyatına atılan insanların ortalama yaşı sizin yaşınızın çox üstündədir. Müvəffəq olmaq üçün aylara, aylardan mürəkkəb illərə ehtiyacınız var. Yanlış qəbullanma… Düşüncələrinizi öz inamla yoğurub, çalışmalarınızla canlılıq qazandırdıqdan sonra müvəffəq olmaq üçün tələb edilən mütləq yaş həddindən söz gedə bilməz. Tarixin hər səhnəsi bunu təsdiqləyəcək örnəklərlə doludur.
• Şah İsmayıl Xətai Səfəvi dövlətini qurarkən 13 yaşında idi.
• Napoleon Bonapart İtaliyanı 27 yaşında işğal etmişdi.
• Fateh Sultan Məhməd Bizans imperiyasının paytaxtı Konstantinopolu fəth edərkən 21 yaşında idi.
• Uilliam Pitt 24 yaşında İngiltərənin baş naziri olmuşdu.
• Motsartın konsert verməyə başladığında 6 yaşı var idi.

Ardı →