Psixologiya ilə bağlı bilməli olduğumuz 6 qayda

1. Güzgülər qaydası
Məni əhatə edən insanlar – mənim aynamdır. Onlar mənim şəxsi kimliyimi əks etdirirlər, hansı ki, mən belə sezə bilmirəm. Məsələn, əgər kimsə mənə qarşı qanmazlıq edirsə, deməli, mən belə istəyirəm və buna icazə vermişəm. Əgər kimsə dəfələrlə məni aldadırsa, deməli, mənim istənilən kəsə inanmaq meyilliyim vardır. Buna görə də kiməsə acıqlanmağım yersizdir.

2. Seçim qaydası
Dərk edirəm ki, həyatımda bütün baş verənlər mənim şəxsi seçimimin nəticəsidir. Əgər bu gün mən darıxdırıcı bir insanla söhbət edirəmsə, bu mənim də sıxıcı və boğazayığıcı birisi olduğuma dəlalət edirmi? Pis insan yoxdur – bədbəxt insan vardır. Əgər mən onların problemlərini qazıyıramsa, deməli, bu mənim xoşuma gəlir. Buna görə də heç kimə qarşı iddia irəli sürmək lazım deyil. Mənimlə baş verənlərə baiskar elə özüməm. Taleyimizin müəllif və yaradıcısı özümüzük.

Davamı →

"Mən"çil yoxsa, "Mən"çi

  • Sevgi

Bir çox insan özünü sevmənin məncillik olduğunu düşünür. Özünü sevməyi, özündən razılıqla qarışdırır. Özündən razı insan məncildir, mən mərkəzlidir. Əslində, gerçək anlamda nə özünü sevə bilər, nə də başqalarını. Çünki təkəbbürün olduğu yerdə sevgi ola bilməz.

Məncillik və sevgi bir yerdə ola bilməz. Çünki sevən insan məncil olmaz. Çünki özünü sevən insan nəfsinə qalib gəlməyi bacarmışdır. Özünü sevmək, narsizmdən fərqlidir. Narsizm bir xəstəlikdir, özünə müsbət olmayan bir şəkildə vurğunluqdur. Halbuki, özünü sevmək, özündən başlayan bir sevgi ilə ətrafa açılmaqdır. Onda qarşılıq yoxdur. Özdən gəldiyi üçün təmənnasızdır. Özünü sevən insan özü ilə barışıq olan insandır.

Özünü sevən insan, sadəcə öz içindəki yaxşını yox, başqalarının içindəki yaxşını ortaya çıxara bilən insandır.
Müsbət və mənfi tərəflərini obyektiv bir təvazökarlıqla dəyərləndirə bilən və davamlı olaraq inkişaf etmək arzusu duyan insandır. Ancaq özümüzdə olanı başqalarına verə bilərik. Özümüzə sevgi duyduğumuz zaman bu sevgini başqalarına da verə bilərik. Özünü sevən insan, sadəcə öz içindəki yaxşını yox, başqalarının içindəki yaxşını ortaya çıxara bilən insandır. Özünü sevən insanın yanında başqa insanlar da özləri kimi olar və özlərini daha çox sevərlər.


Ardı →

Xəstəliklərin səbəbi yetəri qədər özünü sevməməkdədir

Bəzən insan dünya işlərinə o qədər aludə olur ki, özünü bir canlı varlıq kimi deyil, bir robot kimi görməyə başlayır. Belə halda o öz bədənini, ruhunu və təəssüf ki mənəvi aləmini də unudur.İnsan başqa insanlar kimi yaxşı yaşamaq üçün, karyera üçün və s. dünya işləri üçün yaşamağa başlayır. Bu da öz növbəsində müxtəlif faciəvi sonluqlara gətirir. Ən böyük faciyə isə insanın qəfil səhhətinin pozulmasıdır. Insan bunu qəfil hesab edir, amma bədəni onu dəfələrlə xəbərdarlıq etmişdir: qızdırmalar, tez-tez qripə tutulmalar, baş ağrıları, ürək sancıları, baş gicələnmələri və s. Sadəcə o hər şeyi qulaq ardına salmış və səhhətinin bərpasını hər zaman arxa plana atmışdır.

Bizim bədənimiz bizimlə xəstəliklərin, müəyyən fiziki narahatçılıqların vasitəsilə danışmağa başlayır. Bu zaman ən gözəl addım bizim öz təfəkkür tərzimizi, özümüzə qarşı hərəkətlərimizi, diqqətimizi dəyişdirmək olardı. Acı çəkərək bədənimiz bizə fiziki, emosional və ya əqli yorğunluq limitinə çatdığımızı xəbər verir.
Ardı →