Kayzen

Rafiq Tağı ilə çox söhbətlərim olurdu. Bu söhbətlərdə adəta, o susar, mən danışardım. Amma çalışardım ki, onunçün maraqlı olsun. Bir qayda olaraq İNSANlar diqqətini çəkirdi. Sosial vəziyyətləri, sevgiləri, kaprizləri, sağlamlığa və kitaba münasibətləri…

Rafiq Tağıya bəlkə yüz adam tanıtmışdım bu cür. Aşıq damarıma salıb xırdalamışdım bölgəmizin ən maraqlı adamlarından ona. O da, sağlığına, ağızdolusu, bəzən ürəkdolusu gülmüşdü. Bir gün Rafiq Tağı öz dostu haqqında danışdı mənə.

“Araz” kafesində… Bir növ, gənc həmkarına borclu qalmaq istəmədi. “Əli və Nino” mağazasından hansısa tədbirdən çıxmışdıq. Dedik, çayla da olsa boğazımızı yaşlayaq və bir az dərdləşək! Ölüm-itim dünyasıdır. Rafiq Tağının qələminə baxmayın, nitqi elə də səlist deyildi. Danışmağı sevməzdi. Amma dostu ilə baş verən bu çexovvari hadisəni xüsusi şövqlə danışırdı…
Davamı →