Kayzen

Mən kiməm? Bu sualı
Hər il ad günlərimdə
öz-özümə vermişəm.
Cavab tapa bilməyib
Bu sualın önündə
Başımı endirmişəm.

Mən kiməm?
Mən nəçiyəm?
Eşqim, diləklərim nə?
Niyə gəldim dünyaya,
Bu dünyada yerim nə?

Sağ ikən də bilmirəm
Ölüyəm, diriyəm mən?
Əvvəlini, sonunu
Dərk etməyən, ən adi,
Kəslərdən biriyəm mən.
Davamı →

Baş çıxarmaq həm çətindir, həm asan,
İblisindən, mələyindən dünyanın.
Adəm satdı bir buğdaya cənnəti,
Tora düşdü kələyindən dünyanın.

Nə gözəldir ürək geniş, söz açıq,
Yaşamadım bir sevdamı yarımçıq.
Əzab adlı dəyirmandan narın çıx,
Keçəcəksən ələyindən dünyanın.

Arzum üçün bir mələyən cüyürdüm,
O təpədən bu təpəyə yüyürdüm.
Niyə qorxum kəfənindən?
                           Nə gördüm
Beşiyindən, bələyindən dünyanın?

Ey Bəxtiyar, zaman ömrü əridər,
O dünyaya getməmişdən çürüdər.
Arxasınca palaz kimi sürüdər
Bərk yapışsan ətəyindən dünyanın.



P.S  Bu şeir  — Bəxtiyar Vahabzadə «Lirika»  — kitabından nöqtəsi, vergülünə qədər eyni köçürülüb. Bu yaxınlarda internetdə şairin bu şeirini (əvvəlki 3 bəndi eyni qalmaqla) dəyişdirilmiş və əlavə olunmuş 3 bəndi ilə gördüm. (birlikdə 6 bənd olur, halbuki, kitabda 4 bənddir)
Bu kitab şairin sağlığında çap olunmuş «Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı (Azərnəşr) Bakı — 1990»nın nəşridir. Elə bilirəm ki, doğru olan bu olar.
Mümkün olduqca, nəinki Bəxtiyar Vahabzadənin, eləcə də başqa ədəbiyyat xadimlərimizin əsərlərini olduğu kimi, orijinal şəkildə oxucusuna çatdırmağın lehinəyəm. Əlavə olunmuş və dəyişdirilmiş son 3 bəndi şair özümü yazıb, ya başqası… bilmirəm. Bilən varsa, məlumatlandırsın, xahiş edirəm.

Əlavə bəndlər bunlardı:

Biz özümüz özümüzdən öc aldıq,
Keçən günə gələn günü bac aldıq.
Ömrümüzün yarısında qocaldıq
Şilləsindən, kötəyindən dünyanın.

Könül üzgün, xəyal küskün, dərbədər,
Özün söylə zülm olarmı bu qədər?
Arxasınca palaz kimi sürüdər
Bərk yapışsam ətəyindən dünyanın.

Könül düşdü min arzumun izinə
Biləmmədik əyrisi nə, düzü nə?
İndi kəfən toxuyuruq özünə
Öz gülündən, çiçəyindən dünyanın.













Davamı →

Vətən onun şeirlərində doğulduğu şəhər anlamında deyil, Bütöv Azərbaycanı əhatə edən sözdür
Azərbaycan ədəbiyyatının XX əsrdə yetişdirdiyi şairlərdən biri də Bəxtiyar Vahabzadədir. Şair yaradıcılığı boyu həmişə şeirlərində Vətənini, onun zəhmət adamlarını, təbiətini, insanların daxili aləmini tərənnüm edib. Onun şeirlərində türkçülük, Azərbaycançılıq, xalqına sədaqət, yurduna bağlılıq qeyd olunmalı xüsusiyyətlərdir.
Bəxtiyar Vahabzadənin lirikasını üç hissəyə ayırmaq olar: fəlsəfi lirika, məhəbbət lirikası və təbiət lirikası. Fəlsəfi lirika onun poeziyasının əsasını təşkil edir. Bu şeirlərdə şair öz fəlsəfi düşüncəsini oxucularla bölüşür. Onun təbiət lirikası isə nisbətən azdır. Şairin sevgi şeirləri fəlsəfi lirika ilə təbiət şeirləri arasında həm fəlsəfi məzmunu, həm də mənəvi duyğuları ilə ifadə olunan poetik lirikadır.
Davamı →

Bir rəngi yox, göylərin min rəngini sevirəm,
Bir gülü yox, güllərin çələngini sevirəm.
Mən çıxmağa təpə yox, uсa dağ istəyirəm,
Həyatı həyat kimi yaşamaq istəyirəm!
Davamı →

Nə tez əllərini üzdün dünyadan, 
Balanı tək qoyub hara getdin sən? 
Necə yox olurmuş bir anda insan, 
Elə bil dünyada heç yox imişsən. 

Günəş qürub etdi… otaq qaraldı, 
Bir anda yox oldun sən xəyal kimi. 
İndi düşünürəm: Səndən nə qaldı, 
Könlümdə xatirən qara xal kimi. 
Davamı →

Səndən doymaq olarmı, həyat sən nə şirinsən!
Ancaq hamının deyil, sən həyatın qədrini yalnız bilənlərinsən!..
Özünü bu dünyada heç kəs qonaq sanmamış,
Ancaq ömrün özü də bərabər paylanmamış.
Ömür paylanan zaman görün kimə nə düşdü
Üç yüz il boz qarğaya, on il şahinə düşdü.
Həyat sən nə şirinsən, kim səndən doydu getdi?
Davamı →