Ruslan Mollayev “ Turist ”

          Bu hadisə dünyanın ən qonaqpərvər ölkələrinin birində baş vermişdir.
 Sərhəddi yeni keçmişdim ki, qarşıma xalı sərib, tar-kamanı işə saldılar.
Xüsusi işçilər var idi, sərhəddi kim keçirdisə onların qarşısında baş əyirdilər. Üç çantam vardı. Köməkçilər çantalarımı necə arabaya yükləyib apardılar xəbərim olmadı. Dönə dönə də tapşırdılar:
  — Heç narahat olmayın çantalarınız lap aylarla yadınızdan çıxıb  burada qalsa kimsə onlara dəyməz. İndi sizi restorana aparacaqlar orda nuş eləyənəcən biz də veşlərinizi avtobusa yerləşdirəcəyik.
Beləcə, restoranın qapısını açıb içəri dəvət etdilər, masanın qarşısına gətirib, stulu çəkib rahatca əyləşdirdilər. Saatımı açıb xüsusi qutuya qoydular. Dərin qab gətirib  rus sayağı əllərimi  yuyub, qurutdular.  Afisiyant belimə nalça qoyub, iki dəqiqəyə hər şeyin hazır olacağını bildirdi.  Operativ işləsinlər deyə bütün restoran işçilərinin ayaqlarında rolik vardı.  Məndən kənarda oturanlara diqqət yetirəndə gördüm ki, afisiyantın biri müştərinin əllərini, biri ciynini, digəri də başını sinəsinə sıxaraq ağzını açıb, dördüncü afisiyant da  qaşıqnan kişinin ağzına yemək verir. Arxamda isə bir nəfər sakit sup içir, başının üstündə də bir nəfər əmr gözləyirmiş kimi dayanıb. Restoranda  mənimlə birlikdə üç müştəri idik. Abu — hava xoşuma gəlmədiyi üçün masadan durub getmək istədim. Çiynimdən astaca, sanki sığallayaraq:
— Əyləşin yeməyiniz hazırdı, bu dəqiqə gəlir.  – dedilər.
Yemək sifariş etmədiyimi bildirdim. Ümumiyyətlə məni bura niyə gətirmisiniz? — soruşdum. Mənim veşlərim, avtobus....
Baş afisiyant qarşıma gəlib baş əydi:
— Narahat olmayın, çantalarınız avtobusa yerləşdirilib. Siz bizim torpaqlara gəldiyiniz üçün biz çox məmnunuq. Bildiyiniz kimi biz dünyada qonaq pərvərliyimizlə seçilirik. Odur ki siz burada bizim gözəl təamlarmızdan dadmalısınız.
Ağzına məcburi yemək dürtülən adam artıq  qaytarırdı. Buna baxmayaraq yenə yeməklər gətirilib qaşıq — qaşıq ona yedizdirirdilər. Sakitcə dal — dala gedib,  masamda oturdum. Fikirləşdim yəgin dadmağa razı olmadığı üçün başına bu oyunu açırlar.
Qarşıma ağ sərib, çörək, salat, su, meyvə şirəsi qoydular. Yarım pors toyuq supu içdim, daha sonra dolma gətirib isti — isti qarşıma qoyub yenə baş əydilər.
— Bu bizim dünyada çoxları tərəfdən mənimsənilmək istənilən milli yeməyimizdir. — dedilər.
Kənd toylarında basdırmadan belə gözəl qoxu, təam gələrdi. Ağzına yemək dürtülənə fikir vermədən yeyib, hesabı soruşdum.  Biz bayaqdan bir birimizlə ingilis dilində danışırdıq, onlar ingiliscə danışdıqları üçün mən də ingiliscə fikrimi bildirirdim. 
– Siz nə danışırsınız?! Nə hesab? Bunlar hamısı sizə bizim hesabımızdandır. Bu torpaqlara gəldiyiniz üçün…
 Təəccüb içində, təşəkkür edib restorandan çıxdım. İşçilər baş əyib məni yola saldılar.
 Çıxışda çevrilib göz ucu yenə yemək yeyənlərə  baxdım, Məndən arxada oturan adam  aram — aram tələsmədən yeyirdi. Bizdən kənardan oturan üçüncü adamın ağzına isə yeməkləri hələ də dürtürdülər. Çolə çıxıb təmiz havanı ciyərlərimə çəkdim. Ayaq səsləri eşidib dayandım. Baş  afisiyant qarşıma gəlib baş əyərək:
— buyurun, bağışlayın saatınız. – deyib saatı uzatdı.  Saatı götürüb, o adamı soruşdum,
— bu nə haldı? Niyə o adamı bu qədər yedizdirirlər? O artıq yemək istəmir axı.
— Elədir,  deyib -  bir dəfə də baş əyib çıxıb getdi. Kefim kök, uzaqdan  suyu süzülə -  süzülə  gələn kəndlimizi görüb, daha da sevindim.
-  Əlövsət sən burda neynirsən?! – soruşdum.
Yaxınlaşıb,  gözlərini qıyaraq altdan yuxarı məni süzüb: ala buy,  elli sənsən ?!  Varrı olassan, tanımadım, lap turistlərə oxşayırsan. Ala bu nə saç – saqqaldı?! Eləbil Londondan gəlmisən. Şortikə, koftayazada bax.
Söhbət etdiyimizi görüb restoranın qapısı açıldı, rolikdə dörd nəfər bizi əhatəyə alıb, baş afisiyant  üzünü mənə tutub dilləndi: Siz bizim doğma dildə danışa bilirsiniz?
Təbəssümlə cavab verdim:
Əlbəttə, mən elə sizlərdənəm də, bayaqdan ingilis dilində danışırsız, məndə sizin danışdığınız dildə cavab verirəm. Yeməklərə görə çox sağ olun, xeyli vaxt idi milli mətbəximiz üçün darıxmışdım.  Pul da götürmədiniz, heç yaxşı çıxmadı.
Afisiyantların üz cizgiləri, baxışları dəyişmişdi. Qolumdan tutub bizimlə yenidən yeməkxanaya getməlisiz. – dedilər.
Axı niyə? – soruşdum.
Baş afisiyant:
-       Sizin yeməli olduğunuz yemək qalıbmış. – bildirdi.
Iki nəfər qollarımdan tutub yenidən restorana apardılar, dönüb yerlim Əlövsətə baxdım, suyu süzülüb qurtarmış adam kimi dayanıb məni aparmalarına baxırdı.
Son
6 sentyabr 2019  — cı il.

Davamı →

Ruslan Mollayev " Mauzer "

            Açıq şabalıdı rəngdə saçları az qədər də uzansaydı çiyninə tam çatardı. Kök, yumru üzlü bu qadını deyəsən həbsxanada, müsahibə alanda görmüşdüm. İndi qarşımda dayanıb əlindəki tapançayla məni nişan alır, aramızda on beş metr məsafə olar, mənim də əlimdə onun silahındandı.
Atəş açılır, üzərimə doğru gələn gülləni görürəm, çatar – çatmaz güllədən yayınıb cavab atəşi açıram, hədəfdən yan keçir. Qadının növbəti atəşi ilk güllədən daha sürətlidir, bu dəfə də yayına bilirəm. Baş nahiyyəsini nişan alıram, güllə sinəsinə tərəf uçub paltarına yapışır, sanki çörəkdəndi, ya uzaqdan elə görünür; bir qədər də stulların ayağına vurulan keçəyə bənzəyir… Qadın atəş açmağa davam edir…
Bu qadın qoca dünyadı dostum, hər gün sənə atəş açır, yayına bildiyin qədər qədərini yaşayırsan, sənin atəşin isə hədəflərindir…



14 fevral 2019 cı il

Davamı →

Ruslan Mollayev "Qoca müdrik və kənd əhli "



            
                Bütün kənd əhli susuzluqdan əziyyət çəkdiyi üçün, yığışıb  yamacda yaşayan qoca müdrikin evinə məsləhətə gəlirlər.
— Salam olsun, ay ev yiyəsi… — kənd əhlindən bir nəfər səslənir.
-   ...çaylarımız quruyub, tarlalarımız yanır, heyvan-qara,   uşaq — qadın, hamımız susuzluqdan əziyyət çəkirik, bilmirik köç edək, nə edək, bəlkə  bizim üçün dua edəsən və ya bir çıxış yolu göstərəsən?! 
Qoca müdrik qapıdan çölə çıxıb hamının bir bir üzünə baxır, sonra şaxələnən dağı göstərib,  dağlara qalxmalarını tövsiyyə edir: Çayların mənbəyi dağlardı, başınız yaşam tərzinizə o qədər qarışıb, dağlara qalxmağı unutmusunuz,  odur ki, axan çayların qarşısını nə kəsdiyindən bixəbərsiniz. İnsan da elədir, iman da… — deyərək qoca müdrik bildirdi.

Ruslan Mollaye 16.08.2019


audio - https://www.youtube.com/watch?v=QlT41BUjH0s&t=5s
Davamı →

DİVAR


 
    İki hissədən ibarət olan üzün bir tərəfi digərindən fərqlənir və bu fərq nə qədər çox olursa həmin sima bir o qədər maraqlı görünür.

 
            Macəra sevən Kaff yaxınlarına bir söz demədən günlərlə qeyb olur, insan ayağı dəyməyən yerlərə gedib, müxtəlif qeydlər aparırdı. Hazırda birgə yaşadığı həyat yoldaşı ilə də məhz belə səfərlərin birində tanış olmuşdur. Kaff rəssam idi, çəkəcəyi rəsmin ideyasını ilkin mərhəldə hadisə kimi yazır, daha sonra şüurunda yaranan ümumi görüntünü kətana köçürürdü.

Davamı →

Yuxularımızda oxşarlıq varmı görəsən? ("Esther`ə Məktublar" adlı kitabımdan)

...Günəş xəfif addımlarla yaxınlaşır Bakıya...
Şərqdən gələn ilk şəfəqləri hiss edən quşlar bir ağızdan oxuyurlar.
Mən bunu anladım o səslərdən :
— Nəisə başlayacaq.
Bu qaranlıq çəkildiyi vaxt, daha öncə heç nə olmamış nəisə olacaq. Bütün canlıların dörd gözlə gözlədiyi, yoxluğuna neçə vaxtır ki güclə davam gətirəcəyimiz nəisə. Bir möcüzə.
Ardı →

Bir manatin hekayesi

Mənim adım Bir Manatdır. Məni İsveçrədə hazırlayıb Azərbaycana göndərdilər. Bir gün sonra dövrüyəyə buraxıldım.
 Əvvəlcə məni bir neçə qardaşımla bərabər bir bankomata yerləşdirdilər. Bu vaxta qədər mənə insan əli dəyməmişdi, təptəzə idim.
 Bir gün bir qoca məni bankomatdan çıxardı. Tək deyildim; mənimlə birgə böyük qardaşlar 20 və 50 manat, yeddi ədəd də həmyaşıdım çıxdı. Qoca bizi cibinə qoydu. Evə çatandan sonra bizi cibindən çıxardı, bir manatlıqların arasından məhz məni seçib nəvəsinə verdi. Nəvəsi məni götürüb sevinə-sevinə dükana qaçdı.Düşünürdüm ki, bu uşaq məni çox sevir.
Ardı →

Bəs sonra?

   Çox zəngin bir biznesmen dəniz sahilində yerləşən kiçik bir qəsəbədə istirahət edirdi. Bir gün sahildə gəzən zaman gözü kiçik bir balıqçı qayığına sataşdı. Qayığı sahilə tərəf gətirən cavan bir oğlan qayıqdan düşərək onun ipini sahilə basdırılmış dəmir parçasına bərkitdi. Biznesmen qayığa tərəf yaxınlaşanda gördü ki, içərisində bir neçə balıq var. O, cavan oğlana “Tutduğun balıqlar çox gözəl və keyfiyyətli balıqlardır.” dedi. Cavan oğlan da biznesmenə xoş sözlərinə görə təşəkkür etdi. Daha sonra biznesmen davam etdi:“Bu balıqları tutmaq üçün nə qədər vaxt sərf etdin?”
“Təxminən bir-iki saat.”
“Onda nə üçün bir neçə saat da qalıb daha çox balıq tutmadın?”
“Tutduğum balıqlar mənim bir günlük ehtiyacımı ödəyir.”
“Bəs qalan vaxt nə iş görürsən?”
“Uşaqlarımla oynayıram, günorta bir qədər yatıram, həyətdəki bağda işləyirəm, dostlarımla söhbət edirəm, qısacası çox sakit və xoş bir həyatım var.”
Bizmesmen öz savad və təcrübəsinə güvənərək lovğa şəkildə “Mən biznes sahəsində böyük təcrübəyə malikəm istəyirsənsə sənə kömək edə bilərəm” dedi. Sonra da tövsiyələrinə başladı:
“Əvvəla balıq tutmağa daha çox vaxt sərf etməlisən və pul qazanmalısan. Sonra daha böyük bir qayıq alaraq daha çox pul qazanmalısan. Daha sonra isə ondan da böyük bir qayıq almalısan.”

“Bəs sonra?”
Ardı →

Sosial işçinin dinlədiyi həyat hekayəsi

“Qapının arxadan bağlandığını eşidəndə, içimdə iki cür həyəcan keçirtdim. Həm zorlanacağımın, həm də...”


Bir qadınla işləyirdim. 6 il idi əri dünyasını dəyişmişdi. 2-ci sinifdə oxuyan bir qızı var idi. Atası tərəfindən əziyyət edildiyinə və döyüldüyünə görə dənizkənarı qəsəbələrin birində ona layihənin büdcəsi hesabına kirayə ev tutmuşdum. Qadın təhlükəsizlik hissindən hər tərəfli məhrum idi. Bir sözlə, qadının özünə inamı çox aşağı idi. Bu müddət ərzində ara-sıra bir oğlanın onun dalınca düşdüyü barədə mənə danışırdı. Mən də hər dəfəsində diqqətli olmağı tövsiyə edir, lazım olarsa, polisə xəbərdarlıq etməyini tapşırırdım. Bir gün mənə zəng vurdu ki, “Cavid müəllim, qadınlıq problemləri ilə bağlı xəstəxanaya gəlmişəm. Xahiş edirəm mənə bəzi dərmanların alınmasında köməklik göstərəsiniz”. Həmən gün onun arxasınca xəstəxanaya getdim. Dərmanların bir qismini xəstəxana rəhbərliyinin vasitəsi ilə əldə edilməsinə nail oldum. Yerdə qalan hissəni isə təşkilatın büdcəsi hesabına aldım və anaya təhvil verdim.

Bir ay sonra o işədiyim ofisə gəldi. Söhbətin gedişində mən səhhətinin necəliyi və bu xəstəliyin mənşəyinin nə olmasını üstüörtülü soruşdum və cavabında eşitdim: «Yadınızdadır, sizə deyirdim yaşadığım ərazidə bir oğlan mənim dalımca düşür və tanış olmaq, evlənmək təklifləri edir?! O bir gün yenə dalımca gəldi və dedi ki, „anamla danışmışam, səninlə evlənmək qərarına gəlmişəm, gedək onunla tanış ol“. Razılaşdım və onunla evlərinə getdik. Sən demə, biz tamam başqa bir „yerə“ getmişdik. Qapının arxadan bağlandığını eşidəndə, içimdə iki cür həyəcan keçirdim. Həm zorlanacağımın, həm də nəhayət 6 ildən sonra bir kişi ilə intim münasibətin həyəcanını. Həmin gün məni çox iyrənc bir şəkildə zorladı. Üstündən bir müddət keçdi. Hamilə qaldım. Abort etdirdim. Sonra məlum oldu ki, uşağın yarısı bətnimdə qalıb və qanımı zəhərləyib. Gecə ilə təcili yardım maşında xəstəxanaya gətirildim. Və səhəri gün sizə yardım üçün zəng vurdum».

Bu hadisəni onun dilindən eşidəndə, mən də bir həyəcan keçirdim. O həyəcanın adını bu gün də fikirləşirəm, amma tapa bilmirəm.

 Cavid Imamoğlu.

Sosial Qəzetdən oğurladı: Alixan İsmətli. 


Davamı →

Hər kəsin əməlinin əvəzi verilər

Deyirlər ki, Harun ər-Rəşidin Bağdaddakı sarayının bağçasında rəngbərəng, növbənöv güllər var imiş. Dünyanın hər nöqtəsindən ən gözəl çiçəklərin toxumunu gətirib bu bağçada əkmişdilər. Amma çiçəklərdən birini xəlifə xüsusi sevirdi.

Həmin gül kolu çiçək açanda qoca bağban onu dərib Haruna gətirir, Harun çiçəyi ta solana kimi gözünün qabağında saxlayır, ətrini qoxlamaqdan doymurdu. Bağbana tapşırıq vermişdi ki, bütün güllər bir yana, bu çiçək kolundan xüsusi muğayat olsun. Çünki bu gül kolu ildə bir dəfə, özü də cəmi bircə çiçək açırdı.
Ardı →

İbrətli hekayə

Yaşlı bir adam vardı. Ehtiyaclarını ödəyə bilmək üçün ona kiminsə baxmağına ehtiyacı vardı. Onun sadece bir oğlu vardı. Oğlu da evli idi və bir uşağı vardı. Amma xanımı qaynatasına baxmaq istəmədiyini hər fürsət ərinə deyərdi. Yoldaşı da öz ailəsini itirməmək üçün xanımına çox sərt davranmazdı. Amma yaşlı adam öz ehtiyaclarını qarşılaya bilmirdi və buna görə gəlini tərəfindən həmişə azarlanırdı. Gəlini hardan gəldin, çıx get evimizdən deyə sözlər deyərdi. Bir gün yaşlı adam yatağını isladınca gəlinin təzyiqinə uğrayar. Gəlin dözməyib ərinə ya o,ya biz deyər və adam nə edəcəyini bilməz. Adam artıq dözməyib atasını köhnə, dağılmış bir evə aparar və artıq burda qalacağını deyər və ziyarətinə gələcəyini deyib, atasının son sözlərini dinləmədən çıxıb gedər. Bir az yol getdikdən sonra yanındakı oğlu :”Ata, mən böyüyəndə, sən baba olanda mən də səni bura gətirəcəm”.Adam beynindən vurulmuşa dönər və tez atasının yanına qayıdar.Atasından üzr istəyər, onu bağışlaması üçün atasına yalvarar.Atası:,”Bilirdim oğlum,bilirdim ki,qayıdassan.Mən atamı tərk etmədim ki ,sən tərk edəsən....”
Davamı →