Kayzen

Vəsf elə məni şair,
Onsuz da vəsf zamanı heç vaxt olmayacaq.
Vəsf elə məni şair.
Qurumuş çiçək yağışda təzədən solmayacaq.
Mənsə itib gedəcəm, hamı məni unudacaq.
Dünya ərköyün uşaqdı — bizlər köhnəlmiş oyuncaq.
Oynadılıb atılacaq — zibillikdə kiçik bir yer.
Hələ ki atılmamışam — Vəsf elə məni şair.
Heç vaxt görünməyəcək məndə olan hüsnü-camal,
Soyacaqlar məni də həqqdən qaçan barmaqlılar.

Hacıyev Cavidan
Davamı →

Hamı yatır...Yatır qara buludlar,
Yatır göydə işıldayan uduzlar.
Yatır günəş, yatır səma, ay, dəniz.
Yatır insan, yuxusundan xəbərsiz.
Hətda yuxum yuxulayıbdır mənim.
Bir mən oyaq — Cırtdanı öz gecəmin.
Yox, qorxmuram, nə qaçaçaq divim var,
Nə işıq var, nə də hürən tazılar.
Heç xəlbirlə su da yox bu səfərlik.
Bir mən varam, bir gecə var, bir təklik.
Mənim gecəm fərqli başqa gecədən.
O da mənim kimi qorxur təklikdən.
Onunçün də qoymur məni yatmağa.
Dönüb gecəm ilə iki ortağa,
Baxırıq, yatırlar: səma, ay, dəniz.
Gəl sən də dalğalan, yatma, ay dəniz.
Onsuz da yatırlar ulduzlar, qəmər.
Qoy, həzin laylalar desin ləpələr.
Yuxu gəlib, yatır həyat bir anlıq,
Bu gecə yuxulu hətda qaranlıq.
Yuxu xas dünyaya, yatır vulkanlar.
Yatmasınlar əsas qəlbdə arzular.

Cavidan Hacıyev 
Davamı →

Cavidan Hacıyev

Yuxum da qaçıbdır məndən bu gecə.
Bu gecə tək qaldım dərdlərim ilə.
Dərdimdən qələmə dedim gizlicə,
Dərdimsə dərdini söylədi mənə.
Kağıza yazırdım öz ifadəmi,
İttiham edirdi düşüncələrim.
Yazırdım, dinləyib öz dərdlərimi,
Məndən də dərdliymiş mənim dərdlərim.
Dərdləşdik dərdimlə biz uzun-uzun.
Bu gecə dərdimlə baş-başayıq biz.
Danışdıq gedişin öz yolumuzun.
Gecəysə olmuşdu tək şahidimiz.
Yazırdım kağıza qəlbimdəkini.
Ancaq ki dayandım. Yazdığımı da
Yandırdım. Dərdimlə olan sirrimi
Alovla yetirdim əbədiyyata.
Beləcə, gizlətdim mən olanları.
Tək şahid gecədi. O da, həm də ki
Gedəcək çıxanda Gün şuaları.
Sabahsı gecəysə indi deyil ki?
Gecə şahididir, gör, neçə sirrin.
Gecələr məhrumdu gün işığından.
Bəlkə də, soruşsaq gecədən dərdin,
O da söhbət açar qaranlığından.

Davamı →

Dinmədən həkimdən alıb kağızı,
Bilsə də nə deyir orada yazı.
Yumsa da ümidlə ata gözünü,
Açanda oxudu «müsbət» sözünü.
Ancaq inanmadı gözünə yenə.
Ümidlə baxsa da ata həkimə,
Görmək istəsə də möcüzə indi,
Həkimdən eşitdi — «bədxassəlidir».
Davamı →

Yük daşıyıb bazarda taqətsiz bir güzarda 
Səmaya uşaq baxır.
Lap köhnədi libası, almağa yox atası.
Düşən yağış damlası onun gözündən axır.
Bu gecə yağış yağır. 
Səma dolu buludlar. 
Yüksəklikdən atılıb, damla edir intihar.
Çırpılaraq yerlərə, olurlar çilik-çilik.
«Arzular birdəfəlik, insanlar birdəfəlik» -
Davamı →

Elə darıxmışam gülüşü üçün,
Bir dəfə gül desəm,gülər görəsən?
Tək onu istəyir ürəyim mənim,
Desəm,gəl yanıma,gələr görəsən?

Onsuz keçən günlər yetişmir sona,
Nə qədər gözümə kədər,qəm qona,
Mən ki bu qədər çox bağlıyam ona,
Axı mənim olsa,ölər görəsən ?!

Gecələr xəyal tək yanıma gəlir,
Bir gözəl söz deyir,halım düzəlir,
Uzaqda olsa da,dərdimi bilir,
Bəs onsuz ağlasam,bilər görəsən?

Hərdən çıxartsam da onu özündən, 
Doya bilməyirəm şirin sözündən,
Öpmək istəyirəm,desəm üzündən,
Məni həyatından silər görəsən?

Dərd dolu sevgiler məni mi seçər, 
Bu qədər qəm kədər rəvami məgər,
Yaman çox dərdim var çagırsam əgər, 
Dərdimi mənimlə bölər görəsən?
Davamı →

Sən yarımın qasidisən
Əyləş sənə çay demişəm.
Xəyalini göndəribdir
Bəs ki mən ax-vay demişəm.

Ax gecələr yatmamışam, 
Mən sənə lay-lay demişəm
Sən yatalı mən gözumə
Ulduzları say demişəm.

Hər kəs sənə ulduz deyə,
Özüm sənə ay demışəm. 
Səndən sonra həyatə mən
Şirindisə zay demişəm. 

Hər gözəldən bir gül alıb
Sən gözələ pay demişəm.
Sənin gün tək batmağıvı
Ay batana tay demişəm. 
Davamı →

Ulu tanrı, köməyim ol,
Arzuma adaxla məni.
Məni insan yaratmısan,
İnsan kimi saxla məni.

Göl olmuşam dama-dama,
Məlhəm qoyma sən yarama.
Bu sevdaya bu mərama
Daha betər bağla məni.

Fikirlərim qatar-qatar,
Biri atar, biri tutar.
Yaxınlara əlim çatar,
Qovuşdur uzaqla məni.
Davamı →

Mən kiməm? Bu sualı
Hər il ad günlərimdə
öz-özümə vermişəm.
Cavab tapa bilməyib
Bu sualın önündə
Başımı endirmişəm.

Mən kiməm?
Mən nəçiyəm?
Eşqim, diləklərim nə?
Niyə gəldim dünyaya,
Bu dünyada yerim nə?

Sağ ikən də bilmirəm
Ölüyəm, diriyəm mən?
Əvvəlini, sonunu
Dərk etməyən, ən adi,
Kəslərdən biriyəm mən.
Davamı →

Baş çıxarmaq həm çətindir, həm asan,
İblisindən, mələyindən dünyanın.
Adəm satdı bir buğdaya cənnəti,
Tora düşdü kələyindən dünyanın.

Nə gözəldir ürək geniş, söz açıq,
Yaşamadım bir sevdamı yarımçıq.
Əzab adlı dəyirmandan narın çıx,
Keçəcəksən ələyindən dünyanın.

Arzum üçün bir mələyən cüyürdüm,
O təpədən bu təpəyə yüyürdüm.
Niyə qorxum kəfənindən?
                           Nə gördüm
Beşiyindən, bələyindən dünyanın?

Ey Bəxtiyar, zaman ömrü əridər,
O dünyaya getməmişdən çürüdər.
Arxasınca palaz kimi sürüdər
Bərk yapışsan ətəyindən dünyanın.



P.S  Bu şeir  — Bəxtiyar Vahabzadə «Lirika»  — kitabından nöqtəsi, vergülünə qədər eyni köçürülüb. Bu yaxınlarda internetdə şairin bu şeirini (əvvəlki 3 bəndi eyni qalmaqla) dəyişdirilmiş və əlavə olunmuş 3 bəndi ilə gördüm. (birlikdə 6 bənd olur, halbuki, kitabda 4 bənddir)
Bu kitab şairin sağlığında çap olunmuş «Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı (Azərnəşr) Bakı — 1990»nın nəşridir. Elə bilirəm ki, doğru olan bu olar.
Mümkün olduqca, nəinki Bəxtiyar Vahabzadənin, eləcə də başqa ədəbiyyat xadimlərimizin əsərlərini olduğu kimi, orijinal şəkildə oxucusuna çatdırmağın lehinəyəm. Əlavə olunmuş və dəyişdirilmiş son 3 bəndi şair özümü yazıb, ya başqası… bilmirəm. Bilən varsa, məlumatlandırsın, xahiş edirəm.

Əlavə bəndlər bunlardı:

Biz özümüz özümüzdən öc aldıq,
Keçən günə gələn günü bac aldıq.
Ömrümüzün yarısında qocaldıq
Şilləsindən, kötəyindən dünyanın.

Könül üzgün, xəyal küskün, dərbədər,
Özün söylə zülm olarmı bu qədər?
Arxasınca palaz kimi sürüdər
Bərk yapışsam ətəyindən dünyanın.

Könül düşdü min arzumun izinə
Biləmmədik əyrisi nə, düzü nə?
İndi kəfən toxuyuruq özünə
Öz gülündən, çiçəyindən dünyanın.













Davamı →