Kayzen

Analar eyni sözləri deməkdən bezmirlər. Biz bu sözlərə o qədər öyrəşirik ki, deyiləni etmirik. Sadəcə deyilməli olan sözlər kimi qəbul edir qulağımız. 

“Söndür də tay o kompüteri”, “Az otur kompüterin qabağında”
Analar üçün bütün dərdlərin mənbəyi kompüterdir. Ana, qrip olmuşam, söyləsən, deyəcək ki, hamısı o kompüterin işləridir.

“Yemək yemisən?”
Bir insan ac olsa, bunu deməzmi? Deyər. O zaman dəfələrlə “yemək yemisənmi?” soruşmaq ancaq anaların işi ola bilər.

“Betonun üstündə oturma”
Bir bildikləri vardır hər halda.

“Tikəni saxlama, bunu da ye”
O qədər belə dedilər ki, indi hamımız artıq çəkidən əziyyət çəkirik. Əslində isə son tikəni saxlamaq lazım imiş.

“Qaçma, tərləyərsən”
Qaç, tərlə, arıqla. Müasir analar belə deməlidir əslində.

Ardı →

 

Lap əvvəl şiri n bir körpə gəldi dünyaya.
«Sənə ana olmağı o öyrədəcək» -dedilər.
Gülümsədim. Çünki, dilsiz bir uşaq mənə bir şey öyrədə bilməz deyə düşündüm.

Zamanla sevdim onu, həyatda heç kimsəni bu qədər tez sevməmişdim.
Heç kimsə ilə söhbət etmədən münasibət qura bilməzdim.
Sonsuzluğa qədər sevgi nədi «o» öyrətdi mənə.

Qəlbimdə ona qarşı heç kimə olmayan şəfqət hissi var idi....
Gözündə yaş görəndə yox, dodaqlarını büzəndə dünya gözümdə qaralırdı.

Özümdən daha dəyərli «CAN»ın olduğunu öyrətdi mənə.
Canımı onun üçün bir heç kimi fərz edə bilərdim.
O mənə ALLAHımın əmanəti idi. Canım kimi qorumalıydım onu. Elə də etdim.

Nəfəs alıb-vermək nə qədər gözəl imiş. Yatanda sakitcə yanına uzanıb nəfəsinin səsini dinlədim, ALLAHıma şükr elədim…

Bir də yatışının gözəlliyi var idi. Biş barmağımı ovucunun içinə qoyub yatardı, bərk-bərk sıxaraq yumşaq pambıq əlləri ilə. Denyada onun yatışını seyr eələməkdən gözəl nə ola bilərdiki ??

Xəyalını qurduğum gəldi nahayətki… Mənə «ANA» -dedi, ANA… O andakı hisslərimi heç kimə başa sala bilməzdim. «Nolar birdə ANA de, birdə..» -deyib arxasından gəzdiyim saatlar oldu......

İndi ANAmı daha yaxşı anıayıram. Məni canından da çox sevdiyini. ANAlıq necə də Uca bir hiss imiş.....

 

 

Davamı →

Ana bütün günü dəcəl oğlundan şikayətlənərdi: " Bu uşaq deyil, bəladı. Nə günah sahibiyəm, belə uşaq doğmuşam". Təzəcə sözünü bitirmişdi ki, səs- küy eşitdi. «Allah bilir nə hoqqa çıxartdı yenə» — deyə fikirləşərək tez mətbəxə cumdu. Gördü oğlu mərci ilə düyünü bir — birinə qatıb, özü də oturub üstündə. Bİr azdan uşaq əlinə çəkic alaraq mebelə vurmağa başladı.Ana :
-Ay bala, məni öldürməkmi istəyirsən, adamı nə qədər hirsləndirmək olar? Mebeli qırdın.
— Mebeli düzəldirəm, ana, sınıb.

Ana çəkici təzəcə yerinə qoymuşdu ki, uşaq yan otağa keçib, stulu tərsinə çevirib, sürüməyə başladı.
— Stulu qoy yerinə, əlimə keçsən səni pis döyəcəm!
— Maşın sürürəm, sən də qoymursan,, elə bil polisdi.

Ardı →

Allah bütün həyatda olan analara cansağlığı,uzun ömür versin. Analarınızın qədrini bilin. Qədrini bilsəydiniz ona lazımınca təşəkkür edərdiniz:

1 yaşınızda sizi əlləri ilə bəslədi və yudu. Bütün gecəni ağlayıb onu oyaq saxlayaraq təşəkkür etdiniz.
2 yaşınızda olarkən sizə yeriməyi öyrətdi. Sizi çağıranda otaqdan qaçaraq təşəkkür etdiniz.
3 yaşınızda ikən sizə xüsusi qayğı ilə yeməklər hazırladı. Boşqabınızı masanın altına tökərək təşəkkür etdiniz.
4 yaşınızda əlinizə rəngli karandaşlar tutuzdurdu. Evin bütün divarlarına şəkillər çəkərək təşəkkür etdiniz.
5 yaşınızda ikən sizi sevimli geyimlərlə bəzədi. Gördüyünüz ilk palçıq yığınına yıxılaraq təşəkkür etdiniz.
Ardı →