Kayzen

Xəsis bir adam bütün mal varlığından əmin olmaq üçün hər şeyini satıb, qızıla çevirir. Qızılları yerin altına basdırıb, arada bir nəzarət etmək üçün yoxlayır.

Bu hərəkəti işçilərindən birinin diqqətini çəkir və orada xəzinə olduğundan şübhələnir. Gecə həmən yerə gedib o qızılları oğurlayır.

Ertəsi günü xəsis qızılların yerində olmadığını görür. Aglayır, fəryad qoparmağa başlayır. Onu belə pərişan halda görən qonşusu səbəbi öyrənincə belə deyir:

— Özünü üzmə artıq. Bir daş alıb eyni çuxura qoy və o daşın qızıllar olduğunu düşün. Çünki heç istifadə edə bilmədiyinə görə daş da eyni işi görəcəkdir.


Əlimizdəkilərin sahib olmaqla deyil, onları Allah rizası üçün və doğru yerdə istifadə edə biləndə dəyəri artır.
Heç bir şey mənimdir demə, əmanətdir de. Çünki nə mal, nə mülk, nə gənclik, nə sağlamlıq, nə yoldaş, nə də övlad daim səninlə qalmaz.
 
Davamı →

Balaca, qara, tör-tökünük ,yöndəmsiz… çox   qəribə   görkəmi   var   idi. Onu  görəndə  nədənsə “ Heyvanlar   aləmi”ndə   seyr   etdiyim  kaftarları   xatırlayırdım.Bu   bənzətməmdən   utanırdım,  amma  bu  məndən   asılı   deyildi. İnsanın  hər  hansı  bir  heyvana  bənzəməsi, doğrudan  da,  mümkündür.Qəribə  xışıltılı səsi ,sanki  kirdən  boğulmuş   rəngi,doymaq  bilməyən   ac   ğözləri  adamı  xırpalayırdı.Onunla  haradan   tanış  olduğumu   söyləməyəcəyəm:  bəzən  həyatda  yöndəmsiz  insanlarla  müəyyən  əlaqələrimiz   olur.
Davamı →

Xəstəxanada eyni palatada iki ağır xəstə yatırdı. Bunların birinin çarpayısı pəncərənin önündə, digəri isə qapının yanında idi. Qapının yanında yatan, bir gün pəncərənin önündə yatandan, çöldə nə gördüyü soruşur. İkinci xəstə, sanki canlanır:
-OOOO! – həvəslə ikinci xəstə səsləndi. – Mən heyvanlara, müxtəlif əşyalara bənzər buludlar görürəm səmada, çay görürəm, meşəlik görürəm.
Hər gün pəncərə önündə yatan xəstə digərinə pəncərədən çöldə nə baş verdiyini danışırdı. O, çayda balıq tutanlardan, əl-ələ tutub gəzən sevgililərdən, oynayan uşaqlardan danışırdı.
Qapının yanında yatan xəstə bütün bu nağıl kimi gözəlliklərə qulaq asır və öz özlüyündə fikirləşirdi: “Bu haqsızlıqdır. Niyə onu pəncərə qarşısında yatızdırırlar, məni isə bu cansıxıcı qapıya baxmağa vadar edirlər?!”
Günlərin bir günü, pəncərə önüdnə yatan xəstə, öskürməyə, boğulmağa başladı. Hər iki çarpayının başında, tibb bacılarını çağırmaq üçün zəng düyməsi var idi. Nə qədər etdisə, əlini zəngə uzada bilmədi. Qapının yanında yatan isə bu hadisəyə baxaraq, öz çarpayısının başındakı zəng düyməsinə əl belə uzatmadı. Pəncərə qarşısında yatan xəstə, boğazını tutub, boğuldu və öldü.
Rəhmətə gedənin palatadan çıxardanda, qapı qarşısında yatan xəstə tibb bacısından xahiş etdi ki, onun yerini pəncərə qarşısına keçirsinlər. Bu onun çoxdankı arzusu idi, elə bu səbəbdən o palata yoldaşı boğularkən çağırış düyməsini basmamışdı, köməyə heç kimi çağırmamışdı.
Ancaq… yerini pəncərə qarşısına keçirəndən sonra,o çölə boylandı. Hələ otaqdan çıxmayan tibb bacısına çox titrək səs ilə dedi.
– Axı bu necə ola bilər. Burada yatan, ölməmişdən qabaq mənə hər gün çöldə çay, meşəlik, buludlar gördüyünü deyirdi. Mən isə indi baxıram ki, pəncərədən baxanda xəstəxananın solğun divarlarından başqa heç nə görünmür! Bu necə ola bilərrrrrr?
Tibb bacısı başını bulayaraq:
– Sizin palata yoldaşınız heç nə görə bilməzdi. O kor idi!!!
Hekayenin menasinin ne oldugu haqqinda fikirlerinizi bildirmeyi unutmayin…

Davamı →

Müəllim sinifdəki ağıllı, lakin qısqanc şagirdə «Nə üçün yoldaşlarına qisqanclıq edirsən, onların etdiklərini pozub dalaşırsan?»- deyə soruşdu. Tələbə bir müddət düşündükdən sonra, "Çünki onların məndən üstün olmaqlarını istəmirəm"- dedi. "Ən yaxşı mən olmalıyam.”

 Müəllim masasından qalxdı, əlinə bir parça təbaşir aldı və yerə 15 sm uzunluğunda bir xətt çəkdi, qısqanc şagirdə baxaraq, «Bu xətti necə qısalda bilərsən?»- dedi.

 Tələbə bir müddət bu xətti araşdırıb, xətti bir çox parçaya bölməklə bir neçə cavab verdi. Müəllim cavabları qəbul etmədi və yerə əvvəlkindən daha uzun bir xətt çəkdi. "İndi birinci xətt necə görünür? "- deyə soruşdu.

 Tələbə utanaraq  «Daha qısa»- deyərək başını önə əydi.

  Müəllim bu cavabdan sonra şagirdinə unutmayacağı bir dərs verdi: «Biliyini və qabiliyyətlərini artıraraq öz xəttini uzatmaq rəqibinin xəttini bölməyə çalışmandan daha yaxşıdır.»
Davamı →

Deyirlər ki, Harun ər-Rəşidin Bağdaddakı sarayının bağçasında rəngbərəng, növbənöv güllər var imiş. Dünyanın hər nöqtəsindən ən gözəl çiçəklərin toxumunu gətirib bu bağçada əkmişdilər. Amma çiçəklərdən birini xəlifə xüsusi sevirdi.

Həmin gül kolu çiçək açanda qoca bağban onu dərib Haruna gətirir, Harun çiçəyi ta solana kimi gözünün qabağında saxlayır, ətrini qoxlamaqdan doymurdu. Bağbana tapşırıq vermişdi ki, bütün güllər bir yana, bu çiçək kolundan xüsusi muğayat olsun. Çünki bu gül kolu ildə bir dəfə, özü də cəmi bircə çiçək açırdı.
Ardı →

Bir adaya ayaqqabı satmaq üçün göndərilən iki satıcı göndərilir.
İki satıcı adaya çatıb kimsənin ayaqqabı geymədiyini görüncə heyrətdən donub qalırlar.
Satıcılardan biri dərhal mərkəz büroya teleqraf göndərər:
«Sabah evə dönürəm, burada kimsə ayaqqabı geymir!»

İkinci satıcı eyni gerçək qarşısında həyəcanlanar. Dərhal mərkəz büroya zəng edər:
«Lütfən mənə 10 min ayaqqabı göndərin. Buradakı hər kəsin ayaqqabıya ehtiyacı var!»
Unutmayın; yaxşı başlayan hər şey, yaxşıdır...

Ardı →

Keçmiş zamanlarda bir daşyonan yaşayırdı. Səhərdən-axşama kimi dağın ətəyindəki daş karxanasında işləyir, alnının təri ilə dolanırdı. Bir gün küçədə öz nökərlərinin əhatəsində, yaraşıqlı atın belində gəzən bir tacir gördü.

Daşyonan taciri süzüb öz-özünə dedi: “Yəqin dünyada özünü ən güclü sayan adam varsa, o da bu tacirdir. Kaş mən də onun kimi güclü olaydım, bu qədər nökərim olaydı”. Ömrü boyu halal zəhmətlə dolanmış və halal çörək yemiş daşyonanın ürəyindən keçənlər Allaha əyan oldu. Allah-təala onun arzusunu yerinə yetirdi, bir an içində daşyonan kişi tacirə döndü. İndi onun saysız-hesabsız sərvəti, ölçüyəgəlməz pulu və hörməti vardı, özünü hamıdan qüvvətli hesab edirdi.

Ardı →

Bir-biri ilə dostluq edən iki əsgər vardı. Bunların biri vaxtı-vaxtında namazlarını qılır, hətta ən çətin şəraitlərdə belə, ibadətindən qalmırdı. O biri əsgər isə, əksinə, nəinki namaz qılmır, hətta dostunu qınayırdı:

“Neçənci əsrdə yaşayırıq? Dindarlıq vaxtıdır? Niyə özünü zəhmətə salıb gündə beş dəfə namaz qılırsan?”.

Dindar əsgər səbrlə dözür, cavab vermirdi. Nəhayət, bir gün yenə eyni söhbət düşəndə uzaqdakı zabiti dostuna göstərib soruşdu: “O zabiti görürsən? Niyə hər dəfə onun yanından keçəndə özünü toplayır, şax yeriyir, hərbi salam verirsən? Sənə hər nə əmr etsə, niyə yerinə yetirirsən,“qaçaraq” komandası versə qaçır, “farağat” komandası versə farağat durursan? O da sənin kimi bir adam deyilmi? Onun da iki əli, iki ayağı, iki gözü var. Niyə sən ona tabe olursan?”.

Dostu heyrətlə cavab verdi: “Guya özün bilmirsən niyə? Doğrudur, o da mənim kimi adamdır, amma çiynində ulduzu var!”.

Dindar əsgər gülümsədi: “Qardaş, çiynində bir dənə ulduzu var deyə, özün kimi birisinə tabe olursan, buyurduqlarını yerinə yetirisən. Amma mən yerdəki qum dənələri qədər kainatda ulduzları olan, bunların hamısını öz qüdrət və hikməti ilə idarə edən Allahın buyurduğuna tabe olub namaz qılanda sənə qəribə gəlir?”.

Davamı →

Gənc şahzadə taxta çıxan kimi ölkəsini ədalətlə idarə etmək üçün dünya tarixini öyrənmək istədi.
Odur ki, bütün məşhur alimləri saraya topladı və: “Mənə dünyanın tarixini yazın. Mən də oxuyub ölkəmi ədalətlə idarə edim”, — dedi.
Aradan bir il, üç il, beş il, on il, iyirmi il… keçdi, ancaq alimlərdən hələ də səs-soraq yox idi. Şah yenidən alimlərə xəbər göndərdi və dünyanın tarixini soruşdu. Çox keçməmiş alimlər 40 dəvə yükü kitabla şahın hüzuruna gəldilər. Şah kitablara baxdı və: “Mən 40 dəvə yükü kitabı oxuyub qurtara bilmərəm. Yaxşısı budur, siz bunları bir az azaldın”, — dedi.

Yenə aradan bir il, üç il, beş il, on il… keçdi, ancaq alimlərdən bir səs-soraq gəlmədi. Şah yenə alimlərə xəbər göndərdi. Alimlər bu dəfə iki dəvə yükü kitabla şahın hüzuruna gəldilər. Şah yenə: “Mənim bu qədər kitabı oxumağa vaxtım çatmaz. Yaxşısı budur, siz bunları da bir az azaldın”, — dedi.

Yenə aradan bir il, üç il, beş il… keçdi. Artıq şah qocalmışdı. Ancaq yenə də dünyanın tarixini öyrənmək istəyirdi. Yenə alimlərə xəbər göndərdi və dünyanın tarixini soruşdu. Bu dəfə alimlər bir at yükü kitabla şahın hüzuruna gəldilər. Şah kitablara baxdı və:
Ardı →

Bəzi insanlar vardır səhv edərlər sonra hər şeyin əvvəlki kimi çox gözəl olmasını istəyərlər və onun üçün «mən heç dəyişmədim» cümləsinə işlədərlər… Buna toxunan gözəl bir hekayə var düşünməyi bacaranlara ...
Köhnə zamanlarda bir-birini çox sevən iki gənc varmış… Günlər bir-birini təqib edərkən sevgililərdə xoşbəxtliklərinə xoşbəxtlik qatırlarmiş ...
Bir gün gənc cavanın ürəyinə bir atəş düşmüş. Uşaqlığından bəri xəyalını qurduğu dünyanı gəzib dolanmaq istəyi içini gəmirməyə başlamış… Günlər keçdikcə içindəki bu istək böyümüş və artıq dözülməz bir hal almış. Sevdiyi qıza bir məktub qoyub dünya gəzməyə çıxmış.
Təxminən iki il bütün dünyanı gəzdikdən sonra sevdiyi qızın yanına gəlmiş və ona «Artıq sənin yanından heç ayrılmayacam deyib evlənmə təklifi etmiş». Gənc qız bu təklifi rədd etmişdi.
Cavan «Mən heç dəyişmədim!» deyə qışqırmış. «Hələ də səni çox sevirəm ...» deyə davam etmiş ...
Gənc qız bir qədər düşünmüş və belə cavab vermişdir...
"Əgər heç dəyişmədinsə… Bir gün yenə məni atıb gedəcəksən......"
Davamı →