Kayzen

O bilmirdi, “Zeynəb” adını ona kim qoyub. Nə vaxtsa ata-anasının, qohum-əqrabasının olduğunu heç düşünməmişdi də. Hətta dünyaya gəldiyindən neçə il ötdüyünü belə bilmirdi. Kaş o hər şeyi xatırlayaydı, çünki bir neçə gündən sonra onun yeddi yaşı tamam olacaqdı!
Hər zaman o, özü haqqında düşünəndə, yaxud küçə boyunca piyada gedəndə günləri, başına gəlmiş hadisələri yadına salardı. Səbəbini bilmədiyi göz yaşları ona heç cürə kömək edə bilməzdi.
Qış gecəsidir. Həmişəki kimi o, Xanım Zeynəb ziyarətgahındadır*. Əyninə rəngi çoxdan solmuş nimdaş, nazik köynək geyinmişdir. Demək olar ki, çılpaqdı. Üzünün rəngi solğun və çox arıq idi.
Ardı →

Gözəl bir bahar günü, kor bir adam dilənçilik edirmiş. Dizlərinin dibinə bir lövhə qoymuş. Üzərində “Kora Kömək Edin” yazılmışdi. Hamı diləncinin qarşısından keçib gedirmiş. Bir REKLAMÇIbunu görmüş, lövhəni götürmüş arxasına nə isə yazmış. Sonra lövhəni öz yerinə qoymuş. Nə olursa oldu... Lövhədəki yaziyi oxuyan hər gəlib keçən başlayır dilənçinin qarşısındakı papağa pul atmağa. Dilənçinin papağının ağzına kimi dolmasına səbəb olan reklamçının belə cümlə yazması idi:

Ardı →