Kayzen

Metronun qapısı iki saniyə gec açılanda qara köynəkli, qara şalvarlı, qara ayaqqabılı, «Kurtlar vadisi» serialından təsirlənmiş, qıza görə bir partiya özünü ülgüclə doğramış əsəbi oğlanlar qapıya təpik, yumruq vururlar. Narazı baxışlarla adamlara baxırlar. Bir sözlə, adamları öz baxışlarıyla qorxutmaq istəyirlər. Onların baxışlarından bu sözləri asanlıqla oxumaq mümkündür: «Vurub ...-baş edərəm, prostu təzə zibildən çıxmışam».
Murad Köhnəqala bu tiplərin hərəkətlərini, həyat fəlsəfələrini «Ciddi oğlanlar» adlı yazısında çox gözəl təsvir etmişdi. Mən həmin yazını böyük zövqlə oxudum. İmkanı olanlar Muradın «Ciddi oğlanlar» yazısını tapıb oxusunlar.
Davamı →

Təxminən 10 il əvvəl bir aclıq aksiyasında iştirak edirdim. Orda bir cənublu da vardı. Boşluqdan biz daima mübahisə edirdik. Bir dəfə vəziyyət lap ağırlaşdı. İslam rejiminin sərt üzünü görmüş adama başa salmaq istəyirdim ki, İranda islam yoxdur. Əksinə, İran rejimi islamı gözdən salır. O bədbəxt də əsəbi halda mən cahilə başa salmaq istəyirdi ki, əsl islam elə İrandır, Pakistandır, Fələstindir, Yəməndir, Suriyadır, Misirdir...
Hamısında zülm, kədər, cəhalət, antisanitariya, insan haqlarının boğulması… İndi başa düşürəm ki, o adama necə zülm etmişəm. Nələr çəkirmiş mənim danışdıqlarımdan. Üzr istəyirəm, qardaş. Məni cahilliyimə bağışla. Mən o vaxtlar Elbəyi Həsənlidən də cahil idim. O Elbəyi ki, altı ildə bir dil öyrənə bilməyib. Avropanın ortasında oturub minarə davası eləyir. Aclıq keçirir. Günah Elbəyidə deyil, günah Elbəyini İsveçrəyə buraxandadır. Gedərdi Pakistana, Əfqanıstana, Suriyaya, İrana, Misirə, Yəmənə… Orda aclıq aksiyası keçirəydi, ona demokratiyanın nə olduğunu islam ölkələrində başa salardılar.
Davamı →

Bizim camaat dava-dalaş, qızğın mübahisə zamanı tez-tez bir söz işlədirlər: Mən Allahdan başqa heç kimdən qorxmuram. Əslində, tam tərsinədir. Azərbaycan camaatı Allahdan savayı əksər canlılardan qorxur. Rəisdən, sədrdən, direktordan, baş redaktordan, prokurordan, məhkəmədən, polisdən, yol polisindən, müdirdən…
Amma bu haqda yox, başqa mövzudan yazmaq istəyirəm. Azərbaycanda inancın ikiləşməsi, bütpərəstliklə təkallahlığın sintezi hər zaman məni heyrətə gətirib. Həqiqətən, bu işi çox mükəmməl bacaran adamlar var. Kamyu deyirdi ki, Dostoyevskiylə Tolstoyu eyni dərəcədə sevən adam saxtakardır, qorxuludur. Ya Dostoyevskini, ya da Tolstoyu sevməlisən. Hərə ikisini sevən adam hamının xoşuna gəlmək istəyən, hamıyla dostluq etmək istəyən adama bənzəyəcək.
Davamı →

Sərhəddi keçirəm. Zabit hara getdiyimi, hansı peşənin sahibi olduğumu soruşur. Əlavə suallara şərait yaratmamaq üçün jurnalist olduğumu deyirəm. O isə növbəti sualını verir: «Hansı qəzetdə işləyirsən?» Bağlanan və hələ bağlanmayan qəzetlərin adlarını sadalayıram. Beləcə, aramızda dialoq başlayır.
— Mən bizim qəzetləri oxumuram. Maraqsızdır. Xətrinə dəyməsin, səviyyəsizdirlər.
— Niyə xətrimə dəyir, mən də bizim sərhədçilərin dövlət sərhədlərini vicdanla, peşəkarcasına, ayıq-sayıq qorumasına inanmıram...
Mübahisə edirik. Zabitə başa salmağa çalışıram ki, bir qəzetin maraqsız, səviyyəsiz olması ölkə üçün o qədər də təhlükəli deyil. Amma sərhədlər peşəkarcasına, vicdanla qorunmayanda şəhərin mərkəzində adamları gülləliyirlər. Ona Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasında baş vermiş terror hadisəsini xatırladıram. Mübahisə qızışır. Son sözüm belə olur: «Get sərhədini qoru, sonra qəzetlərin səviyyəsindən danışarsan».
Davamı →

Bizi çox adam dolayıb. Çoxları da dolayacaq. Kimisi mətbəximizi, kimisi adət-ənənəmizi, kimisi ölkəmizin təbiətini tərifləməklə. Amma çətin ki, kimsə bir daha bizi Amerikanın ölkəmizdəki səfiri xanım Enn Dersi kimi dolaya bilsin. Bu xanım ölkədə demokratiyanın bərqərar olmasına yardım etmək əvəzinə, bir dəstə meyxanadeyənimizi Amerikaya aparmışdı. Dediyinə görə, guya məqsədi Azərbaycan mədəniyyətini Amerikada təbliğ etmək imiş.
Meyxanadeyənlərin dəstəsinə Namiq Məna başçılıq edirdi. O Namiq Məna ki, Muğam Teatrının direktoru Arif Qazıyev onu www.mia.az-da «Namiq Mənasız» adlandırmışdı.
Davamı →