Kayzen

Kiçik bir oğlan olduğum çağlarımda mən Missurinin şimal-şərqində köhnə, baxılmaz bir ağac materialından tikilmiş evin çardağında uşaqlarla oynayırdım. Çardaqdan düşmək istərkən necə oldusa, ayağımı bir an pəncərəaltı taxta üzərinə qoyaraq tullandım. Sol əlimin şəhadət barmağında üzük vardı. Tullandıqda üzük mismar başlığına ilişərək barmağımı tamamən qopardı.
Mən dəhşətə gələrək qışqırdım. Mənə elə gəlirdi ki, öləcəyəm. Lakin yaram sağaldıqdan sonra bir anda bu haqda narahat olmadım. Bu barədə düşünməyimin əhəmiyyəti nə olacaqdır? Mən bu qaçılmazlıqla barışdım.
Bəzən elə olurdu ki, aylarla sol əlimdə cəmi dörd barmaq qaldığı heç yadıma da düşmürdü.