Kayzen

Heyvan dərisindən tutumların, torbaların hazırlanması daş dövründən başlanır. Belə tutumlar ərzaq saxlamaq və hazırlamaq üçün istifadə edilir.
Keçi və qoyun dərisindən düzəldilmiş torbalarda dən, un, duz, pendir yaxşı qalır. Belə torbaları hazırlamaq üçün heyvanın dərisi bütöv çıxarılır, müəyyən qaydada emal edilir və torba (davarcıq) şəklinə salınır.
Qədim Babilistanda iri və xırda mal-qaranın qurudulmuş dərisindən məişətdə müxtəlif mayeləri saxlamaq üçün istifadə edirdilər.

Avstraliya aborigenləri pandan palmasından torbalar və çantalar toxuyurlar. Bunlar bəzən elə sıx toxunur ki, hətta suyu da buraxmır. Toxunma kisələr məişətdə ərzaq məhsullarını və başqa əşyaları saxlamaq və daşımaq üçün istifadə edilir. Məsələn, iri kisələrə 12-15 kiloqram yams yığmaq mümkündür.
Sadə tutumlar sayılan səbətlərin yaradılması insanın ilk məişət müvəffəqiyyətlərindən idi. Bu Daş dövrünə aiddir. Tutumlar bitki      budaqlarından, yarpaqlarından, qabıqlarından toxunurdu. İbtidai insan təbiətdə heyvan kimi qida axtarıb yeməkdən yeni tipli qida əldə etmə dövrünə, yəni yığıcılıq dövrünə keçərkən toxunma səbətlər yaranırdı.

Müasir dövrdə ixtiraçılar, mühəndislər və kimyaçılar zərərsiz, «həll olan» konserv qabları hazırlamaq üzərində çalışırlar.    Hazırda    polimerlərdən    istifadə    etməklə, butulkanın çəkisini iki dəfə azaltmaq mümkün olmuşdur. Son iyirmi il ərzində qablaşdırmanın orijinal növləri və üsulları yaranmışdır. Bəzi qablaşdırılmış ərzağı «qabı» ilə birlikdə yemək olur. Məsələn, 1962-ci ildə İngiltərədə xüsusi tərkibli   maddə   (maye)   hazırlanır.   Ətin,   meyvənin, təmizlənmiş kartofun üstünü bu maye ilə örtürlər, örtük tezliklə quruyur və ərzağı yaxşı mühafizə edir. Ərzağı belə örtüklə, daha doğrusu, süni qabıqla birlikdə zərərsiz olaraq yemək olur.