Bir adam Vaşinqton metrolarının birində yerdə əyləşir və skripkasıyla ifaya başlayır; soyuq bir yanvar səhəridir. 45 dəqiqə boyuca 6 Sebastyan Bax əsəri çalır. Çox insanın işə tələsdiyi bu müddətdə 1100 nəfərin ordan keçdiyi hesablanır.
Üç dəqiqə sonra orta yaşlı bir kişi musiqinin səsinə dayanır, qulaq asmağa başlayır, dəqiqə keçmədən yenə öz işinə yollanır.
Bir dəqiqə sonra skripkaçı ilk bir dollarlıq bəxşişini alir; bir qadın pulu skripkanın qarşısından keçərkən atır və heç dayanmadan yoluna davam edir.
Ardı →

Uşaq vaxtı çox şıltaq, dəcəl bir qız idim. Hər gün nəsə bir “fəlakət” törədirdim. Bu cəhətim yaşım artdıqcada dəyişmədi.Bir oğlanın hər gün bizim eyvanın altından keçdiyini müşahidə etmişdim. Nədənsə, ilk gündən onu heç gözüm tutmamışdı. Sakit və ciddi birinə bənzəyirdi. Sakit insanları sevmədiyim üçün onu incitmək qərarına gəldim.İlk olaraq, əlimə keçən soğanlardan bir neçəsini onun başına atdım.
Ardı →

Psixoloqa gedən adam,
-«Gecələri yata bilmirəm cənab» demiş, "'elə- hey yatağın altında biri var kimi gəlir mənə. Yatağın altına girib orada yatmağa başlayıram. Bu dəfə də yatağın üstündə biri var kimi gəlir mənə ..."
Adamı diqqətlə dinləyən psixoloq:
— «Həll edərik bunu» demiş. «Yanıma həftədə iki dəfə gələcəksiniz. 6 aylıq bir müalicənin sonunda sizi yaxşılaşdıracağıma ümid edirəm.»
-«Hər baş çəkməyə nə qədər ödəyəcəyəm?»
Ardı →

Bu foto matador Alvora Muneranın karyerasına son qoydu. Belə ki, yarışın son mərhələsində müvazinatını itirən Alvora yıxılır, öküzün ona yaxınlaşdığını gördükdə qorxulu sonun yaxışlaşdığını hiss edir. Lakin öküz ona heç nə etmir. Yarışdan sonra matador açıqlamasında belə deyir: "Öküz gözlərimin içinə baxırdı, bəli sadəcə baxırdı, hər heyvanda olduğu kimi onun gözlərində də məsumluq var idi, ürəyimdə ədalətin hıçqıraraq ağladığını eşitdim. Bəlkə də bağışlanardım, lakin etiraf edə bilmədim. Özümü dünyanın ən vəhşi məxluqu kimi hiss edirdim." Bundan sonra Alvora Munera hər çıxışında öküz yarışlarının əleyhinə olduğunu bildirir.
Ardı →

Kinoteatrda
tamaşacı bir qız
oturacağa oturarkən ayaqını nəsə
sancdığını hiss etdi. Və baxıb görürki
balaca bir iynə 3-4 mm ölçüsündə onu
sancmışdı. Dəhşətlısı o idi ki, qiz iynənin
yanında balaca bir kağız görür
hansında ki yazı var idi: «Siz elə indicə
QİÇS (SPİD) infeksiyasına
yoluxdunuz.
Ardı →

Bizim «cinayətkar və xuliqanlarımız» Adnan, Emin və Nigar Yaqubludur, sizin əxlaqlı, qanacaqlı, mələk oğlanınız Robert!
Bizim «narkomanımız» Cabbardır, sizin əksəriyyətiniz Hacı, Məşədisiniz.
Bizim «fərarimiz» Bəxtiyardır, sizin vətənpərvəriniz Ceyhun Osmanlı
Bizim «rüşvətxorumuz» Əvəz Zeynallıdır, sizin təmizlik ilahəniz Gülər Əhmədovadır
Bizim «tərbiyəsiz yazarlarımız» Əli Əkbər və Seymur Baycandır, sizin millətin vəkili, müqəddəs jurnalistləriniz Sahib Alıyev, Etibar Hüseynov
Bizim «diktatorlarımız» İsa Qəmbər və Əli Kərimlidir, sizin demokrat, cahanşümül siyasətçiləriniz İlham Əliyev və Ramiz Mehdiyev.

Fərqi görürsünüzmü?
Biz buna görə sınmırıq, Biz sizdən mənən üstünük! ©
Davamı →

Bir tək siqaret var mənim üçün yanan,Onu da pulla alıram.
Ardı →

Salam Ata! Necәsәn? Mәn yenә әvvәlki kimiyәm.Yenә hәr tәrәf soyuqdu.Qış gәlib.Hәr tәrәf qara bürünüb.Sәndәn 20 il әvvәl ayrılandan sonra sәnә çox mәktublar yazmışam.Görünür sәn onları oxumamısan.Ona görә cаvаbsız qalıb,ya da məktublarım sәnә çatmayıb.Bәlkәdә mәni qәbul etmirsәn.Nә olar,belә etmә! Özümü pis hiss edirәm.Nә vaxtdan ki, sәn mәni atdın mәn onların dilindә danişmağı öyrәndim.
Ardı →

Günün son dərsinin sonuna gəlinmişdi. Şagirdlər çıxmaq üçün səbirsizlənirdi. Dəftər və kitablarını çantalarına qoydular. Zəng çalar çalmaz, çölə çıxmaq üçün hazır idilər. Tək, Əli hazırlanmamışdı. Gecikmək üçün də əlindən gələni edirdi. Nəhayət zəng çaldı. Şagirdlər bir anda qapıya yönəldi. Əli, yerindən qalxmadı. Ağır
ağır əşyasını yığdı. Bir tərəfdən göz ucuyla müəlliməinə baxır, bir tərəfdən də yoldaşlarının getməsini gözləyirdi. Müəlliməsi, onun bu halını gördü:
— Xeyir ola Əli, dedi. Evə getməyəcəksənmi? Əli, son yoldaşının da çıxdığını görüncə cavab verdi:
— Sizinlə danışmaq istəyirdim müəllimə.
Ardı →