Səməd Vurğun Dürrə adlı bir qızı sevirmiş. Amma qız həmin vaxt daha məhşur olan bir polkovnikə ərə gedir. Vaxt ötür Səməd Azərbaycanın sevimlisinə çevrilir. Xalq onun həm şeirlərini, həm də özünü çox sevir. Bir gün tanınmışların çoxluq təşkil etdiyi bir məclisdə onlar rastlaşırlar. (Dürrə xanım özü də tanınmış biri olub və deputat idi). İçəriyə əvvəlcə Dürrə xanımla polkovnik, arxadan isə S.Vurğun girir. Səmədi görən bütün məclis əhli hörmətlə ayağa durur, yuxarı başda yer göstərir, uzun müddət hamının diqqəti S.Vurğunda olur. Dürrə xanımın ərinə isə fikir verən olmur. Sakitcə bir tərəfdə oturur. Bu Dürrə xanıma təsir edir, fürsət tapan kimi Səmədə yaxınlaşıb deyir: — Sən mənə olan sevgindən belə gözəl şeirlər yazmısan. Çox da öyünmə, mən olmasaydım sən də bu qədər məşhur olmazdın. Səni mən şair eləmişəm. S.Vurğun da cavabında deyir: — Şair eləyə bilənsənsə, yanındakını da elə.