Orta stoaçılar bir çox hallarda qədim stoaçıların ənənələrindən aralanırdılar. Bunun səbəbi birinci növbədə onların ünvanına söylənilən tənqidlər olmuşdur. Digər bir səbəb isə stoa məktəbinin ənənələrinin Romanın gerçəkliklərinə uyğunlaşması idi. Beləliklə, orta dövrün stoaçıları öz təlimlərini nəzəri müstəvidən həyatın problemlərinə yönəltmiş, nəzəri fəlsəfəni tətbiqi fəlsəfə ilə əvəz etmişdirlər. Orta stoaçılığın ən görkəmli nümayəndələri Panetius və Posidonius olmuşdurlar.
Panetius soyca Rodos adasından idi. Sonra Afinaya köçmüş, orada stoaçılar məktəbinin ardıcıllarından biri olmuş, sonralar isə ona başçılıq etmişdir. Ancaq o, klassik stoa təliminə peripatetik və platonik məktəblərinin elementlərini də qatmışdır.
Daha sonra Panetius Romaya köçmüş, orada fəaliyyətini davam etdirmiş, həmçinin tanınmış Roma dövlət xadimi və filosofu Siseronun müəllimi olmuşdur.
Panetius həm də “Siyasət haqqında”, “Vəzifələr haqqında”, “Tale haqqında” kimi bir çox kitablar yazmışdır. Ancaq, zamanımıza onların yalnız bəzi fraqmentləri gəlib çatmışdır.
Panetius stoa fəlsəfəsini romalıların dünyagörüşünə uyğunlaşdırmışdır. O hesab edirdi ki, platonizmin, peripatetizmin və stoaçılığın mənşəyi eynidir, onlar Sokratdan başlayır. Buna görə də o, stoaçılığa yeni fikirlər gətirmişdir. Belə ki, Panetius başqa stoaçıların kosmosun zaman-zaman odda yanıb məhv olması və onun yenidən yaranması fikrini qəbul etməmişdir. O, Aristotelin dünyanın əbədi olması fikrinə üstünlük verirdi. Həm də Platondan fərqli olaraq o, Panetius ruhun ölməzliyini inkar edirdi .
Keçmişdə yaşayan stoaçılar ruhu bədənlə kəskin olaraq fərqləndirmiş, onların bir-biri ilə qarşıdurmada olmalarını iddia etmişdilər. Ancaq, Panetius insanı ruh və bədən vəhdətində olan yetkin bir varlıq kimi təsəvvür edirdi. Eləcədə o, taleyin önəmini inkar etməyərək insan azadlığının da əhəmiyyətini vurğulayırdı.
Qədim stoaçıların etik təlimlərində xeyrə doğru yönəlmək xoşbəxtliyə aparan yoldur. Bunu da onlar bir mənəvi hal kimi görürdülər. Ancaq Panetius, romalıların dünyagörüşünə uyğunlaşaraq xoşbəxtliyə aparan yol kimi həm də bədənin sağlamlığı və rifahın artması kimi maddi durumları da əlavə etmişdir. Falçılıq və öncədəngör ənlik onun tərəfindən rədd edilirdi.
Qədim stoaçılar hesab edirdilər ki, müdrik insanın sözündən və davranışlarından hər kəs örnək almalıdır. Panetius isə bunu vətəndaşın dövlət qarşısında sorumluluğu ilə əvəz etmişdir.
Səksən yaşı tamam olduqdan sonra Posidoniusun yenidən Romaya gayıtmış və orada da dünyasını dəyişmişdir.
O, “Okean haqqında”, “Fizika haqqında fikirlər”, “Kosmos haqqında”, “Əxlaq haqqında fikirlər” kimi çoxlu kitablar qələmə almışdır. Ancaq, zamanımıza onların yalnız bəzi fraqmentləri gəlib çatmışdır.
Posidonius müxtəlif elmlərlə məşğul olmuşdur. Riyaziyyat, fizika, astronomiya, coğrafiya, tarix kimi elmlər onun maraq dairəsinə daxil idi. Demək olar ki o, antik dövrün ən bilikli alimlərindən biri olmuşdur.
Posidonius stoaçılığın həqiqəti əks etdirən yeganə təlim olduğunu inkar etmiş və oraya platonizmin ideyalarını da qatmışdır. O həmçinin, Platonun məşhur “Timeus” əsərinə şərhlər də yazmışdır.
Posidoniusun fizikası monizmin əsasında qurulmuşdur. O hesab edirdi ki, bütün dünya boşluqları olmayan tam vahid bir varlıqdır; onun sonu yoxdur, kürə şəklindədir və hərəkətsizdir. Onu cisimsiz boşluq əhatə edir. Bu baxımdan onun fikirləri Parmenidesin fəlsəfəsinə yaxınlaşırdı.
Ancaq, Posidoniusun monizmi qədim stoanın monizmi kimi ardıcıl deyildi. Əgər qədim stoaçılarda tanrılar, əql və tale eynilik təşkil edirdilərsə, Posidoniusda bu eyniliyi baş tanrı Zeus və başqa təbiət və tale təcəssümü olan tanrıların örnəyində görürdü. Dünya əslində tanrının hal dəyişməsidir və odlu nəfəs (pnevma) şəklində mövcuddur. Odlu pnevmadan isə dünyada olan hər şeyin əsasını təşkil edən “toxumlar” ayrılır. Əslində tanrı bir şəxs deyil, odlu pnevmadır. Onun şəxsiyyəti yoxdur; həm hər şeyə çevrilə, həm də şeyləri özünə bənzədə bilər.
Beləliklə, Posidonius dünyanı vəhdətdə və eyni zamanda bir olan tanrı kimi təsəvvür edirdi. Bu dünyanın (vahidin, tanrının) içində isə başqa tanrılar da vardır. Onlar pnevmadan yaranıb onunla birlikdə ideal aləmi təşkil edirlər. Burada Posidonius Platon idealizminin təsiri altına düşmüşdür. Sonralar isə bu fikir yeni-platonçu Plotinin fəlsəfəsinin əsasını təşkil etmişdir. Posidonius Platonun ideyalarını təkcə dərk olunmaz və uzaq məkanlarda deyil, bu dünyada və təbiətdə də görürdü. Odlu pnevma insanın və təbiətin nəfəs aldığı isti axındır. İnsan ruhu da həmin ideyalar aləminə aiddir. O, odlu nəfəsin daha da incə formasıdır. Bu cür fikirlər Platonun ikili dünya (maddi və ideal) prinsipini pozurdu.
Posidoniusun ruhlar haqqında fikirləri pifaqorçuların təsəvvürlərinə yaxın idi. Bu da ilk növbədə metempsixoz (ruhların köçməsi) inancına aid idi. Onun fikrincə yenidən dünyaya gəlmə prosesi daim baş verir. Ölümdən sonra ruh ayüstü məkanlara qalxır. Orada o dünya həyatında yığdığı bütün pisliklərdən təmizlənir. Sonra təmizlənmiş ruh daha yüksək aləmlərə qalxır. Orada təbiətinə uyğun olaraq ideyaları seyr edir və zövq alır. Ruh orada dünyanın yenidən yanğına bürünməsinə qədər qalacaqdır. Bundan sonra dünya yenidən qübbələrə bölünəcək və ruh özü üçün yeni bədən tapıb dünyaya qayıdacaqdır.
Posidoniusa görə insan ruhla bədənin birliyidir. Ruh isə tanrının bir hissəciyidir. İnsan ruhu daim hərəkətdədir. Maddi dünyada həyat bitdikdən sonra, o bədəndən ayrılıb göylərdə gözəl məkanlarda olur. Bütün ruhlar bədənin yaranmasından öncə də mövcud idilər.
Qədim stoaçılar kim, Posidonius tale ilə bağlı məsələlərə də böyük önəm verirdi. Tale həm təbiət qanunu, həm də insanın onu yönəldən iradəsidir. Bununla bərabər insan azadlığı da vardır, o da birbaşa onun düşüncəsi ilə bağlıdır. Hər şeyi tale həll etdiyinə baxmayaraq insan bəzən onu dəyişə də bilər. Taleyi dəyişdirmə yollarını isə müdriklər bilir.
Posidoniusun insan haqqında təlimində stoisizmin ideyaları ilə birlikdə platonçuluğun da əlamətləri vardır. O, insanın ikili təbiətli olduğunu vurğulayırdı. Onun fikrincə insan müxtəlif səmavi və dünyəvi aləmlərin arasında yer tutur. Cismi baxımdan o ən yetkin varlıqdır və insan bədəni başqa canlıların bədənindən daha üstündür. Ancaq, onun ruhu heç də yetkin (kamil) deyildir. Onun ruhundan daha yüksək qatlarda isə demonlar və tanrılar durur. İnsanın bədbəxtliyi ondadır ki, o heyvanlara bənzər həyat sürür, hər şeydən üstün olan ruha önəm vermir. Halbuki ruh onun daxili tanrısıdır, dünya pnevmasının bir hissəsidir.