Bəzən adi bir şeydən əsəbiləşirik və hirsimizin, qəzəbimizin əvəzini ya uşaqlardan, ya da həyat yoldaşımızdan çıxmağa çalışırıq. İlk öncə, hər hansı bir hadisə qarşısında özümüzü həyat yoldaşımızın yerində təsəvvür edib, övladımızı, ömür-gün yoldaşımızı acılamamalıyıq.

Əsəbilik, qəzəblənmək kimə xeyir gətirib ki, ailəyə də xoşbəxtlik gətirsin? Odur ki, danışanda belə səs tonumuzu qaldırmamalıyıq, ağzımızdan çıxaracağımız hər sözü həssaslıqla seçməliyik. Və danışmağı öyrəndiyimiz kimi, dinləməyi də bacarmalıyıq. Bəli, ailəyə hörmət etmək borcumuzdur.

Bir çox ailələrdə hörmət məfhumu düzgün başa düşülmür. Məsələn, bəziləri hörməti həyat yoldaşı üçün hər şeyə hazır olmaq, hər əzaba qatlanmaq kimi qəbul edirlər. Halbuki, hörmət təkcə qadınlara yox, hər iki tərəfə aiddir. Təbii ki, bunun üçün tərəflər bir-birilərini tam mənası ilə qəbul etməlidirlər. Bir az əvvəl də qeyd etdiyimiz kimi hörmət tərəflərin bir-birilərini qəbul etməsindən çox asılıdır. Tərəflər bir-birilərini müsbət mənada tənqid etmək hüququna malikdirlər. Bu da çox təbiidir. Ancaq bir tərəfin qarşı tərəfi qəbul edə bilməməsindən irəli gələn mənfi tənqidlər hörmətsizlik səviyyəsinə çata bilər ki, bu da hər iki tərəf üçün təhlükəlidir. Problemlərimizi təkbətək və qarşılıqlı hörmət çərçivəsində həll etməliyik. Təhqirə yol verməməliyik. Həyat yoldaşımızın zövqləri, düşüncələri ilə razılaşmasaq da, sərt reaksiya göstərməməliyik.