Bir kanalda veriliş var, hansı ki, orda uşaq evindən olan uşaqlar yarışırlar. Onlar mahnı oxuyurlar, səs verilir və sonda ən çox səs toplayan uşağa ev veriləcək, digərlərinə isə başqa hədiyyələr. Məncə o uşaqlara sms yollamağa dəyər. Bunun üçün heç hayıfım gəlmir, əksinə sevə-sevə edirəm.

Dünən həmin verlişin təkrar fraqmentlərinə baxanda qaçırdığım bəzi hissələri göstərdilər və o qədər kövrəldim ki... Bir uşaq ana haqqında mahnını o qədər içdən oxudu ki, o qədər ürəkdən oxudu ki, özü də ağlaya-ağlaya. Ürəyim parçalandı. Həmin uşaq qardaşı ilə birlikdə uşaq evinə atılıb. Atası səhv etmirəmsə həbs olunub (və ya anası ilə ayrılmışdılar), anası isə başqa birinə ərə gedib. Düşünürsən ki, bunlar kimi o qədər uşaq var ki.

Bir tərəfdən onun gözlərindəki həsrətə, qəmə, suallara və istəyə baxıb can yandırırsa, digər tərəfdən isə onları bu halda qoyan valideynlərə əsəbləşirsən. Uşaq özü də anasını elə istəyirdi ki.. Hmm...hələ uşaqdır, başa düşmür, bir az keçəcək, vaxt ötəcək, bəlkə də sonra valideyni gəlsə belə onu bağışlamayacaq. Niyə bağışlasın ki?! Nə üçün?!

Doğru deyiblər, ana dünyaya gətirən deyil, ana böyüdüb, boya-başa çatdırandır. Ana gecələr yatmayıb, uşağının başı üstündə durub, ona can yandırandır. Ana uşağın ona ehtiyacı olan hər an onun yanında olan şəxsdir. Ana, onu həqiqətən sevib, bağrına basandır. Bu uşaqlar isə ana sevgisindən, diqqətindən, nəvazişindən məhrumdular, isti ana qucağından məhrumdular. 




Başa düşmürəm, o valideynləri ki, imkansızlıq deyib, uşağı atıb, özləri yenidən ərə gedib, yaşayırlar. Həyatlarına heç nə olmamış kimi davam edirlər. Bunu necə bacarırlar?! Sanki geridə qoyduqları bir oyuncaq parçasıdır, sanki geridə qoyduqları heç nədir.

Əslində mən bir çox vəziyyətlərdə tolerant qalan insanam. Çox vaxt olur ki, hər iki tərəfi də başa düşməyə çalışır və qınaya bilmirəm, amma, yuxarıda qeyd elədiyim valideynə heç cür haqq qazandırmıram. O uşağı hələ də gözlərimin önünə gətirəndə canım yanır. O qədər gözəl, həvəsli, şirin uşaqlardılar.. 

Uşaqları necə atmaq olar; uşaq baxışı, uşaq səsi, uşaq gülüşü, uşaq ətri qədəri varmı dünyada?!

Keçən yay bir uşaq evinə getmişdim. 3-4 yaşlı balaca, şip-şirin uşaqlar adama elə baxırlar ki.. Bir az keçdikdən sonra isə adama isnişib, ondan ayrılmaq istəmirlər. Haqsızlıq deyilmi? Qurban olduğum bir çoxlarına belə dəyərlər nəsib edir, onlar isə bunun dəyərini bilmirlər, atırlar. Elələri də var ki, illərlə bunun həsrətini çəkirlər, müalicələr alırlar...Allah özü kömək olsun..