Ürəkdən sevdiyim;
Yenə sənə yazıram, çünki tənhayam və beynimdə daxilən sənlə danışdığım zaman sənin bunu bilə bilməməyinə yaxud da, mənə qarşılıq verə bilməməyinə dözə bilmirəm. Qısamüddətli ayrılıqlar yaxşıdır, çünki hər zaman birlikdə olduğumuz zaman hər şey ayırd edilə bilməyəcək qədər oxşarlaşmağa başlayır. Yanbayan dayandıqda qüllələr belə balacalaşsa ...da, adi və kiçik şeylər yaxından baxıldıqda nəhəngləşir. Xırda narahatlıqlar onlara səbəb olan şeylər aradan qaldırılan zaman yox ola bilərlər. Yanaşı olduqlarına görə adiləşən ehtiraslar da məsafənin sehrindən böyüyüb təbii vəziyyətlərinə dönərlər. Sevgim də belədir...

Zamanın sevgimi günəş və yağışın bitkiləri böyütdüyü kimi böyütdüyünü anlamağım üçün sənin bircə an, röyada belə olsa məndən ayrılmağın yetərlidir. Səndən ayrılan kimi sənə olan sevgim bütün gerçəkliyi ilə özünü büruzə verir: o, ruhumun bütün enerjisi ilə ürəyimin bütün xarakterini birləşdirən bir nəhəngdir.
Davamı →

Arxanızca əli bıçaqlı bir qatıl gəlirmiş kimi tələsdiyiniz üçün.

Həmişəki kimi ananıza qulaq asmadığınız üçün. 

Sevgidən söhbət gedirsə, baş yerinə boş bir saxsı daşıyırmış kimi davranırsız. Bir az ağıl, məntiqə ehtiyac var.

Keçmiş sevgilinizdən əvəz çıxmağa çalışdığınız üçün.

Dərhal yaranıza məlhəm axtardığınız üçün. Bir az ara verib yas tutsanız, hər şey keçər.

Sevməyə yanlış kişi, qadın seçdiyiniz üçün.

Tayınızı tapa bilmədiyiniz üçün. “Qapaq yuvarlanıb qazanını tapar”, — siz hələ qazanı tapmamısız.  

Dilinizdə “saf sevgi istəyirəm” desəniz də, sevgidən başqa hər şey istəyirsiz.  “Sevir, ancaq hədiyyə almır. Hədiyyə alır, ancaq gündə 20 mesaj yazmır...”

Ardı →

Bir gün bir oğlan başqa bir şəhərə gəlir. O çox yaraşıqlı, tərbiyəli və varlıqlı ailədən idi. Bir gün yüksək mərtəbəli binanın yanından keçərkən həmin binanın ikinci mərtəbəsində sakitcə öz-özünə mahnı oxuyan bir qız görür, həmin qız başını aşağı əymiş və sanki uzaqlarda olan biri haqqında oxuyurdu. Oğlanı qızın gözəlliyi heyran edir. O, uzun müddət yerindən tərpənə bilmir. Nəhayət qızda onu görür və birdən oxumağı dayandırır. Qız utanır və tez qaranlıq otaqda itir. Sonrakı gün həmin oğlanın ayaqları istər istəməz onu həmənki evin qarşısına gətirib çıxardır. Və o, dünən gördüyü qızın yenədə aynaya çıxması ümidi ilə gözləyir. Amma o qızı görmür. Beləliklə o hər səhər həmin yerdə gəlib dayanır və hərdəfə də o gözəl qızı yenidən görəcəyinə ümid edir amma hər dəfəsində də görmədən başı aşağı geri dönur.

Ardı →

OYUNCAQ

(MƏKTUB 2)

O sevgilər ki, əbədidir, o sevgilər ki, təmiz hislər üzərində yaranıb,  hər zaman acı verir, nifrətlə anılır, təəssüratları daim hiddət doğurur. O sevgilər ki, müvəqqətidir, o sevgilər ki, ötəri həvəslərdən doğur, hər zaman  xoş təəssüratlarla yadda qalır, daim təbəssümlə xatırlanır. Sevginin anormallığı da məhz bundadır...

Artıq yarım saatdan çox idi ki, öz oyuncağı ilə oynayan, hərdən isə çevrilib ehtiyatla ona baxan uşağa gözlərini dikərək xəyala dalmışdı. Uşaq hər dəfə ona baxanda öz oyuncağını əlində daha möhkəm sıxır, oyuncağının əlindən alınacağından ehtiyat edirdi. Uşaqlar necə də qəribə olurlar – onlara yalnız sevdikləri oyuncaq və güvəndikləri, heç bir zaman onları atmayacağına əmin olduqları insan lazımdı. Başqa heç nə istəmirlər. İtirəcəkləri yeganə şey oyuncaqlarıdı. Və bu kiçik, adi, bəzən bir tərəfi qırılmış oyuncağı itirərkən, ya da əllərindən alınarkən uzun-uzadı ağlayaraq göz yaşı axıtdıqları zaman yaratdıqları mənzərəyə baxanda sadəcə gülümsəyirsən. İnsan yaşa dolduqca çox şeylər itirir. Bunları öz səhvləri üzündən, qürurundan, zəifliyindən, hərdən də əlacsızlığından itirir.  Bəzən bu itirdikləri arasında o qədər dəyərliləri olur ki, uşağın itirdiyi sadə bir oyuncağa görə axıtdığı göz yaşları sadəcə təbəssümə səbəb olur…

Ardı →

Gəncədə sevgisi uğursuz oldu, sonra Tiflisə köçdü. Tiflisdə şeirlə sevgili olduğu zamanlar idi. Bəlkə düşmən idi sevgiyə. O, Mirzə Şəfi Vazeh idi.
Deyirdi ki, sevənlər mənalı şeylər yaza bilməzlər. Vazeh haqqında məlumatları bizə F.Bodenşted çatdırıb. Fridrix bir gün şairin qəribələşdiyini hiss edir. Şair, deyəsən, şeirin özündən zövq almırdı. Oxuduğu misralar onun ürəyindəhansısa bir hissi alovlandırırdı, şair dəyişmişdi.
Onun öz-özünə dediyi şeiri eşidir Fridrix:
                                                           «Sənin tellərinin ətrini külək Hafizin qəbrinə aparsa, 
                                                            Onun sakit qəlbindən gözəl güllər baş qaldırar.» 
Ardı →

1. Bəli, elədir — 4 bal
2. Bəlkə, elədir, əmin deyiləm — 3 bal
3. Məncə elə deyil — 2 bal
4. Xeyr elə deyil — 1 bal

Aşağıda gördüyünüz sualları yuxarıdakı variantlardan istifadə edərək cavablandırın. Daha sonra balınızı hesablayıb nəticəyə baxın. 
Ardı →

Bir gün qızla oğlan motosikldə 160km/s sürətlə gedirdi. Bu sürət qızı çox qorxutmuşdu. Oğlandan motosikli yavaş sürməsini istəyirdi.
Qız: Yavaş sür, qorxuram...
Oğlan: Yox, belə daha maraqlıdı.
Qız: Mən çox qorxuram, yavaş sür dedim.
Oğlan: Yaxşı, onda mənə sevdiyini de!
Qız: Səni sevirəm… Çox sevirəm… Yavaş sür, indi!
Oğlan: İndi məni bərk-bərk qucaqla...
Qız oğlanı bərk-bərk qucaqladı...
Oğlan: Başımdakı dəmir papağı çıxart, öz başına keçirt, məni narahat edir. Mən də sürəti azaldıram, sevgilim.

Sabahısı gün TV kanalların birində xəbər yayımlandı ki, motosiklin əyləci(tormoz) xarab olduğundan oğlan idarəni itirib və qəzada oğlan vəfat edib. Qızın dəmir papağı olduğundan onu xilas etmək, həyata qaytarmaq mümkün olub. Oğlan qəzanın baş verəcəyini bilib, artıq bilirdi ki, motosikldə idarəni itirib… Ona görə də sevgilisindən 3 şeyi xahiş edib:
-Məni sevdiyini söylə...
-Məni bərk-bərk qucaqla...
-Dəmir papağı öz başına keçirt, məni narahat edir....
Davamı →

Yaraşıqlı görünüşlü bir oğlan yolda gedirdi.Arxasından gözəl bir qız yaxınlaşdı və:

-Sizi çox sevirəm,nə olar mənə qarşılıq verin.dedi

Gənc oğlan:Məndən sənə yar olmaz.Bax arxamdan qardaşım gəlir,o daha yaraşıqlıdı,həm də səni xoşbəxt edər.dedi.

Ardı →

Məcnun Leylisinə qovuşmadı, kim bilir, bəlkə, bizə elə gəlir, bəlkə, qovuşublar daha. Bəlkə, qovuşub küsüşüblər, bəlkə o Leyli-Məcnun eşqindən peşman da olublar. Hər sevmək bir qovuşmaqdır, hər hicran bir vüsal. Hər Məcnun öz Leylisinə qovuşacaq, ha burda, ha ölümün o üzündə, buna şübhə eləmirəm, amma hər vüsalda xeyir varmı, bunu bilmirəm; hər kəs kimi sevməyindən, niyə sevməyindən, necə sevməyindən razıdırmı, bunu deməyə bilgim, cəsarətim, haqqım çatmır.

Qovuşsalar da, qovuşmasalar da, bir-birinə sarılanlar, bir-birinə sarıldığını zənn edənlərdir. Qovuşmaq sarılmaq və ya sarılmaq hələ gerçək anlamda qovuşmaq demək deyil ki. Bir-birinə gerçək anlamda sarılanlar Haqqın kəndirinə sarılanlardır. Haqqın kəndirinə sarılanlar təkcə Haqqın kəndirinə sarılmırlar, həm də bütün sevdiklərinə, yəni Haqqın kəndirinə sarılanlara sarılırlar. Haqqın kəndirinə sarılaraq Haqqın kəndirinə sarılmışa sarılmaq dünyada da, axirətdə də birlikdə olmaqdır. Amma kim nə deyir-desin, Haqqın kəndirinə sarılmaq bütün sevdiklərinə sarılmaqdır, bütün sevdiklərinə qovuşmaqdır.

Ardı →

Bir vaxtlar Allahla mənim aramda sən var idin.

Səni sevdikcə Ona bir az da yaxınlaşardım.

Ona yaxınlaşdıqca səni daha çox sevərdim.

Bilmirəm, xəbərin varmı, səndən üz döndərəndən sonra Allah da məndən üz döndərdi.

O vaxt “sən varsan” deyə hər kəsin yanında dolu-dolu susardım. Allah da məni dinləyərdi.

İndi “sən yoxsan” deyə kimə nə gəldi boş-boş danışıram. Allah da məni dinləmir.

Bəlkə də, sən haqqa gedən ən qısa yol idin mənim üçün.

Ardı →