Qəfəsdə
bir quş yaşayırdı. Hər dəfə o
qəfəsdən acıq səmaya baxır,
kuləyin səsini dinləyir, o ağacdan
bu ağaca ucan quşlara tamaşa
edirdi. Yazıq quşcuğazın dərdi
boyuk idi. O da digər quşlar kimi
azad, təmiz, sonsuz səmada
qanadlarını cırparaq uzaqlara
ucmaq istəyirdi. Hərdən başqa
quşlar qəfəsin yanında qonub
ona təəccublə baxırdılar. Onlar
quşun qəfəsdə necə tək
yaşadığını başa duşə
bilmirdilər.Yazıq quş isə ağacların
budaqlarında ozunə yuva qurub
balalarını boyutmək, yazda
çiçəklərin ətrini alıb, payızda
golməcələrdə cimmək istəyirdi.
Gunlərin bir gunu quşun sahibi
qəfəsin qapısını bağlamağı
unudur. Quş parlaq səmaya baxır,
kuləyin səsini dinləyir. Qəfəsin
açıq qapısından ucuşan quşlara
tamaşa edir. Ağaclardakı yuvaları
gorur, cicəklərə baxır.Ucsun ya
yox? Seçimini etmək istəyir. Elə
butun gunu bu secim qarşısında
duşunur. Gunun sonunda quşun
sahibi gəlib qəfəsin acıq
olduğunu gorub yavaşca qapını
bağlayır….