Gənc iş adamı yeni " Yaquar " ı ilə bir küçədən sürətlə keçirdi. Birdən gözünə nə isə sataşdı. Qeyri-ixtiyari sürətini azaltdı. Bu vaxt maşınının qapısına nə isə dəydiyini hiss etdi. Maşını saxladı. Bu balaca bir daş idi. Daşın atıldığı tərəfə baxdı. Qarşısına balaca bir uşaq dayanmışdı.

Özünü saxlaya bilməyib qışqırmağa başladı: "Sən kimsən? Bu daşı niyə atdın? Sənin atdığın bu daşın mənə neçəyə başa gələcəyini bilirsənmi? " Uşaq yalvararaq cavab verdi: " Bağışlayın, başqa çıxış yolum yox idi. Əgər daşı atmasaydım, heç kim mənə maşın saxlamayacaqdi " . Uşaq bir tərəfdən danışır, bir tərəfdəndə yanağından yaş süzülürdü. Əli ilə yolun kənarındalı əlil arabasını göstərdi və: " Böyük qardaşım arabasından yıxıldı. İndi onu qaldıra bilmirəm. Xahiş edirəm, mənə kömək edin " , - dedi. Bu sözlərdən sonra gənc sanki ayıldı. Yolun kənarına yıxılmış oğlanı qaldıraraq, yenidən arabasına oturmağa kömək etdi. Dəsmalı ilə üst-başını təmizlədi. Uşaq: " Allah razı olsun " , - deyərək təşəkkür etdi və arabanı sürərək evlərinə tərəf getməyə başladı. Gənc bir xeyli uşağın arasınca baxdı. O, maşınına qayıdana qədər sanki yol xeyli uzanmışdı...

O, maşının qapısındalı əziyi heç vaxt təmir etdirmədi. Bu əziyi o gündən bir xatirə kimi saxladı. Çünki bu hadisə ona həyatda bəzən ayaq saxlamağı, ətrafa nəzər salmağı və köməyə ehtiyacı olanlara əl uzatmağı öyrətmişdi...

Günlərin bir günü qurbağalar yarışa çıxdılar. Məqsəd hündür bir qalaya dırmaşmaq idi.Qala çox hündür olduğu üçün heç kim qurbağaların ora çıxacağına inanmırdı.Hətta bəziləri, " Boş yerə zəhmət çəkirsiniz. Onsuz da bu qalaya çıxa bilməyəcəksiniz " , - deyə qışqırırdılar. Və çox keçmədi ki, qurbağalar bir-bir yarışdan çıxmağa başladılar. Təkcə bir qurbağadan başqa... O nə olursa-olsun, ümidini itirmir, inadla qalaya dırmaşmağa çalışırdı. Çox keçmədi ki, bu qurbağa qalaya dırmaşdı.Ətrafdakılar heyrətlə onu alqışlamağa başladılar. Sonr a yanına gəlib buna necə nail olduğunu öyrənmək istədilər. Qurbağalardan biri ondan: " Bu çətin işin öhdəsindən necə gəldin? " - deyə soruşdu. Ancaq qurbağadan cavab gəlmədi. Qurbağa sualı bir də təkrarladı. Ancaq hələ də cavab yox idi. Qurbağa sualı neçə dəfə təkrarla sa da, yenı cavab ala bilmədi. Çünki... Çünki qurbağa kar idi!...

P.S. Əgər getdiyiniz yolun doğru olduğuna inanırsınızsa, geri çəkilməyin. Kim nə deyirsə desin, yolunuza davam edin. Hətta lazım gəlsə,qulaqlarınızı da bağlayın.

Fakültədə ilk dərsə girəcəkdim. Buna görə də yeni aldığım kostyumu geyinmiş, eynirəngli çantamı götürüb evdən çıxmışdım.Maşınımı qoyduğum dayanacağa tərəf gedəndə birdən özümü saxlaya bilməyib yıxıldım. Görünür, çox fikirli olduğum üçün yolumun üstündəki dəmir parçasını görməmişdim. Şalvarımın bir dizi cırılmış, sol ovcum isə zibil qutusuna dəyərək yaralanmışdı. Özümü yığışdırıb tez ayağa qalxdım və şalvarımın cırığını çantamla örtərək evə qayıtdım...

Sonra cırılan şalvarımı bir dərziyə apardım. Dərzi şalvara baxana qədər başıma gələnləri danışdım və sözarası ovcumdakı yaranı göstərdim. Dərzi yaşlı bir adam idi. Gözlüyünü taxaraq, əvvəlcə, əlimdəki yaraya, sonra da şalvarıma baxdı. Diqqətlə göz gəzdirdikdən sonra:

- Şənbə günü gələrsən! - dedi.

Ancaq işlərim çox olduğu üçün dərzinin yanına bir aydan sonra gedə bildim. Şalvarımı təmir edib, rəfin ən yuxarı gözünə mənə verəndən sonra:

- Çox qəribə parça idi. Hörmək o qədər də asan olmadı. Borcunuzu kağızda yazmışam, - dedi.

Parçanın üstündəki kağıza baxanda qeyri-ixtiyari:

- Bu, bir qədər çox deyilmi? - deyə soruşdum, - üstəlik, hördüyünüz yerlər də bilinir.

Görünür, dərzini hövsələdən çıxarmışdım. Gözlüyünü çıxararaq:

- Oğlüm, - dedi, - qırx ildir ki, bu işlə məşğulam. Əgər bu ətrafda məndən yaxşı bir sənətkar tapa bilsən, səndən bir qəpik də almayacağam.

Yaşlı adamı daha çox hövsələdən çıxarmamaq üçün susmağı üstün tutdum və pulu çıxarmaq üçün əlimi cibimə atdım. Pullar əlimə dəyən kimi sanki beynimdə bir şimşək çaxdı. Az qala qışqıra-qışqıra:

- Tapdım! Dediyiniz o Sənətkarı tapdım, - dedim.

Sonra da əlimi ona uzadaraq:

- Bax, - dedim, - həmin gün bu şalvarla bir yerdə əlimi də yaralamışdım. İndi o yaradan əsər - əlamət də yoxdur!...

Yaşlı adam heyrət dolu gözlərlə əlimə baxdı. Bir anlığa dodaqlarının titrədiyini, gözlərinin dolduğunu hiss etdim. Kövrək bir səslə:

- Haqlısan, oğlum, - dedi, - çox haqlısan. Ömrümü bu işə həsr etdyim halda, necə olur ki, o Ustanı unutdum?..

Yaşlı dərzini pul almaq üçün güclə razı sala bildim.Artıq onun yanına tez-tez gedir, hal-əhval tuturdum. O da hər dəfə məni gülərüzlə qarşılayır və " qırx il sonra şagird oldum " deyirdi...