Amerikanın fərqli universitetlərində çalışmış riyaziyyatçı Professor Cefriy Lanq islam dinini necə qəbul etdiyini yazdığı «Mələklər soruşuncaya qədər» isimli əsərində dərin fəlsəfi düşüncələrlə ilk namazını belə anladır: «Müsəlman olduğum gün məscid imamı mənə namazın qılınışını açıqlayan bir kitab verdi. Ancaq müsəlman tələbələrin narahat olmalarını gördüm: „Tələsmə, rahat ol, zamanla yavaş-yavaş edərsən" dedilər.

Ardı →

Qiyamət qopmuşdu.Qeyri-adi bir izdiham var idi.Hər yer insanlarla dolu idi.Kimisi çaşqın-çaşqın ətrafına baxır,kimisi sağa-sola qaçır,kimiləri yerdə diz çökərək başını əllərinin arasında gizləyirdilər.
Sanki,ürəyi yerindən çıxacaqdı.Soyuq tər basmışdı.Dünyada ikən qiyamət,sorgu-sual və tərəzi haqqında çox şey eşitmişdi.Ancaq məhşər meydanındakı ürpərti,qorxunun bu qədər dəhşət verəcəyini heç vaxt düşünməmişdi.Hər kəs öz növbəsini gözləyir və növbəsi çatınca hesaba çəkilmək üçün çağrılırdı.Növbə ona gəlib çatmışdı.Onun adını çəkmişdilər.Təşviş içində sağa-sola baxır.Dodaqları titrəyə-titrəyə:
-Məni çağırdınız? — deyir.
İzdiham birdən aralanır,qarşısında bir yol açılır.İki nəfər qollarına girir.Bunlar məşhər meydanının xidmətçiləri idi.İzdihamın arasından çaşqın baxışlarla keçir.Meydanın mərkəzinə gəlirlər.Xidmətçilər yanından uzaqlaşırlar.Başı önünə əyilir...Bütün həyatı gözlərinin önündən gəlib-keçir.Öz-özünə:
Ardı →

İstanbulun fəthindən sonra Fateh Sultan Mehmet xan bütün əsirləri azad etmişdi. Lakin əsirlərin içindən iki keşiş zindandan çıxmaq istəmədiyini bildirdi. Keşişlər Bizans imperatorunun xalqa verdiyi zülm və işgəncəyə görə ona ədalətli olmağı tövsiyə etdiyi üçün zindana atılmışdılar. Onlar da bir daha həbsdən çıxmamağa and içmişdilər.

Bu məsələ Fatehə çatdırıldı. O, əsgərlərini göndərərək keşişləri hüzuruna dəvət etdi. Keşişlər zindandan nəyə görə çıxmaq istəmədiklərini Fatehə də danışdılar. Fateh dünyanı lənətləyən o iki keşişə belə dedi:
Ardı →

Çinin müxtəlif bölgələrindən on nəfər İstanbula gəlir. Bu on nəfər sıravi insanlar deyildi.
Bunların ortaq xüsusiyyətləri yeni Müsəlman olmalarıdır. Ümrə üçün İstanbul üzərindən Ərəbistana gedəcəkdilər. Hamısı da yeni Müsəlman olmuş. Kimi iyirmi gün əvvəl, kimi bir ay, kimi isə iki ay əvvəl Müsəlman olmuşdu. Nə kifayət qədər İslami məlumatları vardı, nə də edəcəkləri ümrə ilə əlaqədar bir məlumatları.
Ardı →

Namazlarını vaxtlı vaxtında camaatla məsciddə qılan,  ALLAHa ürəkdən bağlı, çox təmiz qəlbli bir adam var imiş. Amma evi, çayın o biri tərəfində olduğu üçün hər vaxt namazına bir az gecikərdi. Çünki çayı sal ilə keçmək vaxtını çox aparırdı. Bir gün, getdiyi məsciddə bir xütbə dinləyir…
İmam deyir ki: ”ALLAHa elə inanıb elə sığınacaqsan ki, elə güvənəcəksən ki, hər işin asanlıqla həll olacaq. ”..Bismillah..” –  de gir suya… İnanki suda yeriyəcəksən…” deyə  bir nümunə verir…
Adam bunu eşidincə çoox sevinir.
— Oh! – deyir. Xilas oldum artıq saldan, vaxt itirməkdən. Bismillah – deyib keçərəm qarşıya… Sevincindən içi içinə sığmır bu məsumun…
Eyni zamanda da içindən İmama acıyır ki, niyə indiyə qədər bunu ona söyləməyib. Həmin bu məsum insan İmam dediyi kimi də eliyir. Məsciddən çıxır və çayın sahilinə gəlir “Bismillah” deyir və suda yeriyib çayın o biri tərəfinə keçib gedir. Artıq arvadı da özü də çox xoşbəxt olurlar buna görə.
Bir gün xanımı deyirki : ”Sabah o  İmamıda götür gəl yeməyə..! Gör bizə nə qədər yaxşılıq elədi o…”
“Olar”, deyir adam.
Sabahı gün məsciddən çıxanda yoldaşı dediyi kimi, İmamı evə dəvət edir, İmam razılığ verir. Çayın kənarına çatırlar.
İmam: “..Gözlə bir sal tapıb keçək çayı..” – deyəndə adam təəccüblənir. ”Nə salı İmamım..? Cümə günü sən demədinki “..Bismillah..”  de və çayın üzərindən keç..! Mən o gündən bəri elə edirəm. Haydı keçək..”
İmam heyrət içində çaş – baş qalır… Bir müddət titrək ürəklə, qəmli baxır adama və deyir: “- Ah..! Kaş ki mənim imanım da, səninki kimi ” şübhəsiz”  olardı.”



Davamı →

Yorğunluğun verdiyi ağırlıqla dərhal yuxuya getmişdi. Bir iniltiylə oyandı adam. Ətraf hələ də qaranlıq idi. İniltini yuxu gördüyünə yordu. Dodaqları susuzluqdan çatlayırdı, elə susamışdı. İşıqları yandırmadan mətbəxə gedib suyunu içdi və yatağına döndü. Tam yatmaq üzrəykən, eyni inləmə səsi təkrar eşitməyə başladı. Amm...a yuxuydumu,həqiqətmiydi fərqində deyildi. Səsin gəldiyi istiqamətə yönəldi. O an yuxuda olduğuna yaxşıca əmin oldu. Çünki eşitdiyi səsin sahibi evin tək səccadəsi idi. 
Adam çaşdı və qorxulu bir səslə

Ardı →

Xarici olkələrin birində universitet bitirmiş savadli bir gənc vətəninə ateist olaraq dönür. 3 sualina heç kimsə tərəfindən cavab tapmayan genc bir qocaya yaxınlaşıb deyir:
-Qoca sənə 3 sualim var. Onlara cavab vere bilersənmi?
Qoca:
-Inşaallah verərəm.
Gənc:
-Mən bu suallari alimlərə belə vermişəm, amma cavab verə bilməyiblər. Sen savadsiz bir qoca nece cavab vereceksen?
Qoca bir daha:

Ardı →

 

Həzrət Əlinin (ə) məşhur bir kəlamı var: “İnsanlar Allaha üç səbəbdən ibadət edirlər. Bir qisim Allaha cənnət təmənnası ilə ibadət edir; bu, tacirlərin ibadətidir. Başqa bir dəstə Allaha cəhənnəm qorxusundan ibadət edir; bu, kölələrin ibadətidir. Nəhayət, bir dəstə də Allahı ibadətə layiq bildiyi üçün şükr niyyətilə Ona ibadət edir; bu isə hürr adamların ibadətidir”.

Əlbəttə, ən yaxşı ibadət bunların üçüncüsüdür. Bu mərtəbəyə çatan adam özünü xoşbəxt saya bilər. Amma gəlin etiraf edək ki, heç də hamımız bu məqama çatmamışıq. Hələ də bir çoxlarımız, hətta əksəriyyətimiz ibadəti ya cənnət qazanmaq, ya da cəhənnəm əzabından qurtulmaq niyyəti ilə yerinə yetiririk. Indiki zamanda buna da min şükür. Ömründə bir dəfə də olsa üzü qibləyə səcdə etməməkdənsə, halalı-haramı vecə almamaqdansa, tacir ya kölə ibadəti etmək yenə yaxşıdır. Amma bunu da qaydasında etmək lazımdır.

Biz nə edirik? İbadət edənlərin böyük bir qismi sadəcə olaraq savab toplamaqla məşğuldur. Özümüz üçün limit təyin etmişik – Allahın əvəzinə. Filan qədər savab toplasaq, sanki cənnətə düşməyimiz təminat altındadır. Savablarımızı hesablayırıq, amma günahlarımızdan xəbərimiz yoxdur. Günahlarımız gözümüzdə kiçik görünür. Daha doğrusu, şeytan bizim günahlarımızı gözümüzdə kiçik göstərir. Bu, şeytanın sevimli üsuludur. Axı insan özünə qarşı zalım və cahildir. İçimizdəki özünübəyənmə, təkəbbür, bəhanəçilik hissləri cövlana

Ardı →

   İstanbulun Topqapı səmtində Təkkəçi İbrahim Çavuş Camisi adlı Memar Sinan tərəfindən tikilmiş məscid var. Bu yazı həmin məscidin hekayəsidir.
   Osmanlının dövründə İstanbulda, Topqapı qalalarının dibində, kiçik bir komada kasıb bir təkkəçi yaşayırmış. Təkkəçi nə qədər yoxsul olsa da, çox ürəyiaçıq insan imiş. Bir tərəfdən təkkələri təmir edib tikər, bir tərəfdən də: " Allah mənə sərvət versəidi, burada bir məscid tikərdim! " — deyə öz-özünə dua edərmiş.
Ardı →

 Vəhşi, Hz. Həmzənin Bədir döyüşündə öldürdüyü Tuaymənin qardaşının oğlu olan Cübeyr bin Mutimin köləsi idi. Həbəşli olduğu üçün, əl ilə ox və nizə atmaqda usta idi. Uhud döyüşündə, Cübeyr ona demişdi: Həmzəni öldürsən səni azad edərəm! Daha o zamanlar müsəlman olmaqla şərəflənməmiş olan Əbu Süfyanın xanımı Hind də, atasının və əmisinin intiqamını almaq  üçün, Vəhşiyə mükafat vəd etmişdi. Vəhşi, Uhudda daş arxasına pusquya girib, yalnız Hz. Həmzəni güdürdü. Hz. Həmzə səkkiz kafiri öldürüb, hücum edərkən, Vəhşi nizəsini ataraq, onu şəhid etdi. Sonra, gedib vəziyyəti Hində xəbər verdi. Hind sevinib üzərindəki zinət əşyalarının  hamısını Vəhşiyə verdi.Uhud döyüşündə Peyğəmbərimiz bir neçə kafirə bəd dua etmişdi. «Vəhşiyə nə üçün lənət etmirsən» dedikdə, buyurdu ki:

Ardı →