Anası bir yaşı yenicə tamam olan Muradın üstünə çəmkirir. Balaca Murad bu rəftarı gözləmədiyindən təəccüblə anasının üzünə baxır və baxışları ilə, sanki, “mənim günahım nədir axı?” demək istəyir, gözləri yaşarır, ağlamağa başlayır. Muradın bacısı Şəbnəm qardaşının ağlamağına dözmür, qardaşının boynunu qucaqlayıb, doluxsuna-doluxsuna anasına: “Ana, qışqırma da qardaşımın üstünə, yazıqdır, qorxur axı?” — deyə gileyini bildirir...

Bəzən uşağa dəxli olmayan, evdə, ailədə, yaxud işdə hansısa bir səbəb üzündən əsəbiləşəndə də acığımızı körpənin üstünə tökürük, istəyirik hirsimizi, hikkəmizi ondan çıxaq. Hətta qəlbimiz sızlamadan əl də qaldırırıq, bir-iki sərt şillə, şapalaq vurduqdan sonra sakitləşirik. Axı o, körpədir, bapbalaca ürəyi hələ təzə-təzə döyünür, dünyanı yenicə duyur, dərk edir, toppuş ayaqlarını torpağa hələ bərk basa bilmir, daş-divarı yumşaq əllərinin toxunuşu ilə hiss edir. Onu vurmağa necə əlin gəlir? O, dünyanın ən zərif məxluqu, müqəddəs mələyidir.
“Mənim mələyim”, — deyə qoru onu, qoru, göz bəbəyin kimi…