Peyğəmbərimiz (s.a.v.), bir gün məsciddə səhabələriylə birlikdə oturarkən, adı Hallad olan, yeni öyrənmiş bir bədəvi şəxs içəri girdi. Rüku və səcdəsini tam etmədən bir namaz qıldı. 
Sonra Peyğəmbərin (s.a.v) hüzura gələrək salam verdi. Rəsulullah (s.a.v) salamını aldı və.
— Dön namazını təkrar et, buyurdu.
O şəxs dönərək, əvvəlki etdiyi kimi namazını təkrar etdi. RəsulALLAH (s.a.v.),
— Dön təkrar et; çünki  sən, namaz qılmadın!, buyurdu.
Bu hal üç dəfə təkrar edincə Hallad (r.a.) :
— Ya Rəsulullah! Səni haqq ilə göndərən ALLAHa and olsun ki, ancaq bu qədər bilirəm, doğrusunu mənə öyrədərsənmi? dedi. 
Peyğəmbərimiz  (s.a.v.):
— Namaz qılmaq istəyincə gözəlcə dəstəmaz al, qibləyə dön, iftitah təkbirini et,  bacara bildiyin qədər Quran (surələrdən) oxu, sonra rükuya gedib lazımı qədər dayan. Sonra başın tamamilə dik olana qədər ayaqda qal, sonra səcdəyə gedib lazımı qədər  səcdədə qal, başını qaldırıb hərəkətsiz qalana qədər otur. Bunları bütün namazlarda beləcə etsən namazın tam olar, bundan nəyi azaltsan namazı azaltmış olarsan, buyurdu."

Davamı →

Rəsulu-Əkrəm(s.a.a) in yoldaşı Aişə, Rəsulu Əkrəm(s.a.a) in hüzurunda oturmuşdu ki,
Yəhudi bir adam içəri girdi. Girdiyi anda Salamun əleykum yerinə
— Əssəmi əleykum — yəni, ölüm üzərinizə olsun-dedi.
Ardı →

   İstanbulun Topqapı səmtində Təkkəçi İbrahim Çavuş Camisi adlı Memar Sinan tərəfindən tikilmiş məscid var. Bu yazı həmin məscidin hekayəsidir.
   Osmanlının dövründə İstanbulda, Topqapı qalalarının dibində, kiçik bir komada kasıb bir təkkəçi yaşayırmış. Təkkəçi nə qədər yoxsul olsa da, çox ürəyiaçıq insan imiş. Bir tərəfdən təkkələri təmir edib tikər, bir tərəfdən də: " Allah mənə sərvət versəidi, burada bir məscid tikərdim! " — deyə öz-özünə dua edərmiş.
Ardı →

Uca Allah yeri yaradanda yer fasiləsiz hərəkət edirdi. buna görə də Allah-Təala dağları yaratdı. Dağları yerə oturdunca yer sabitləşdi. Mələklər dağların gücünə heyran olub Allahdan soruşdular:
-Ey Rəbbimiz, məxluqatın içində dağlardan daha güclüsü varmı?
Allah-Təala da:
-Bəli, dəmir,-buyurdu.
Ardı →

İnsan həmişə başqalarının yanında özünü alicənab, nəzakətli və çox mədəniyyətli aparır. Cəmiyyət arasına çıxanda gözəl və yumşaq sözlərdən istifadə edir, mədəniyyətli davranır, gülümsəyir, istədiyi bir şeyi xahiş edir, üzr istəyir və sairə. O həmçinin başqalarının qarşısında gözəl görkəmdə və yaxşı ətirli görsənməyə çalışır. İnsan əsəbləşəndə və ya qəzəblənəndə öz hirsini boğmağa və hər şeyi sülh yolu ilə həll etməyə çalışır. İnsan, cəmiyyətdə əlaqələri kəsilməsin deyə bəzən öz hüquqlarından da imtina edir. Ali mədəniyyət, gözəl əxlaq və nəzakətli davranış insanlar arasında xoş əlaqələr və məhəbbət yaradır. Bütün bunları cəmiyyətdə edən insan, istər ər olsun, istər arvad, evdə də bir-birlərinə qarşı bu cür davranmalıdırlar.
Ardı →

Peyğəmbərimiz bir gün səhabələrinə oruc tutmağı əmr edərək :

— Mən icazə vermədən heç kəs orucunu açmasın — deyə buyurur.

Hər kəs oruc tutur. Axşam tək- tək müraciət edənlərə Peyğəmbərimiz iftar icazəsini verir. Bir adam gəlib deyir :

— Ya Rəsulallah, iki gənc qız oruc tutublar və yorulublar. Özləri gəlməyə utanırlar. İcazə versəniz, iftarlarını açardılar.

Rəsuli- Əkrəm (s.ə.v ) icazə vermədi. Kişi iki dəfə gəldi. Rəsulallah dedi :

— Onlar oruc tutmadılar. Bütün gün bir- birinin ətini yeyənlər necə oruclu olurlar ?! Get onlara de. Əgər oruc tutdularsa istifra etsinlər baxaq.

Kişi gedib lazım olanları deyir. Onlar da deyiləni etdi və qan laxtası qusdular. Kişi Rəsulallaha vəziyyəti bildirdi.

Peyğəmbərimiz ( s.ə.v. ) :

— Allaha and içərəm ki, əgər qusmayıb bu qan laxtaları mədələrində qalsaydı, yerləri cəhənnəm atəşi idi.

 

Davamı →

 

Həzrət Əlinin (ə) məşhur bir kəlamı var: “İnsanlar Allaha üç səbəbdən ibadət edirlər. Bir qisim Allaha cənnət təmənnası ilə ibadət edir; bu, tacirlərin ibadətidir. Başqa bir dəstə Allaha cəhənnəm qorxusundan ibadət edir; bu, kölələrin ibadətidir. Nəhayət, bir dəstə də Allahı ibadətə layiq bildiyi üçün şükr niyyətilə Ona ibadət edir; bu isə hürr adamların ibadətidir”.

Əlbəttə, ən yaxşı ibadət bunların üçüncüsüdür. Bu mərtəbəyə çatan adam özünü xoşbəxt saya bilər. Amma gəlin etiraf edək ki, heç də hamımız bu məqama çatmamışıq. Hələ də bir çoxlarımız, hətta əksəriyyətimiz ibadəti ya cənnət qazanmaq, ya da cəhənnəm əzabından qurtulmaq niyyəti ilə yerinə yetiririk. Indiki zamanda buna da min şükür. Ömründə bir dəfə də olsa üzü qibləyə səcdə etməməkdənsə, halalı-haramı vecə almamaqdansa, tacir ya kölə ibadəti etmək yenə yaxşıdır. Amma bunu da qaydasında etmək lazımdır.

Biz nə edirik? İbadət edənlərin böyük bir qismi sadəcə olaraq savab toplamaqla məşğuldur. Özümüz üçün limit təyin etmişik – Allahın əvəzinə. Filan qədər savab toplasaq, sanki cənnətə düşməyimiz təminat altındadır. Savablarımızı hesablayırıq, amma günahlarımızdan xəbərimiz yoxdur. Günahlarımız gözümüzdə kiçik görünür. Daha doğrusu, şeytan bizim günahlarımızı gözümüzdə kiçik göstərir. Bu, şeytanın sevimli üsuludur. Axı insan özünə qarşı zalım və cahildir. İçimizdəki özünübəyənmə, təkəbbür, bəhanəçilik hissləri cövlana

Ardı →

Qiyamət qopmuşdu.Qeyri-adi bir izdiham var idi.Hər yer insanlarla dolu idi.Kimisi çaşqın-çaşqın ətrafına baxır,kimisi sağa-sola qaçır,kimiləri yerdə diz çökərək başını əllərinin arasında gizləyirdilər.
Sanki,ürəyi yerindən çıxacaqdı.Soyuq tər basmışdı.Dünyada ikən qiyamət,sorgu-sual və tərəzi haqqında çox şey eşitmişdi.Ancaq məhşər meydanındakı ürpərti,qorxunun bu qədər dəhşət verəcəyini heç vaxt düşünməmişdi.Hər kəs öz növbəsini gözləyir və növbəsi çatınca hesaba çəkilmək üçün çağrılırdı.Növbə ona gəlib çatmışdı.Onun adını çəkmişdilər.Təşviş içində sağa-sola baxır.Dodaqları titrəyə-titrəyə:
-Məni çağırdınız? — deyir.
İzdiham birdən aralanır,qarşısında bir yol açılır.İki nəfər qollarına girir.Bunlar məşhər meydanının xidmətçiləri idi.İzdihamın arasından çaşqın baxışlarla keçir.Meydanın mərkəzinə gəlirlər.Xidmətçilər yanından uzaqlaşırlar.Başı önünə əyilir...Bütün həyatı gözlərinin önündən gəlib-keçir.Öz-özünə:
Ardı →

   Gecənin qaranlıq vaxtı idi.Bütün insanlar və qarışqalar yuvalarında yatırdılar.

   İnsansızlıqdan qapısını toz basmış məscid kimsəsiz küçələrin dərin qaranlığında,əbədi sükutunda tənhalıq yuxusunda idi.Qərib bir bürkü var idi.Bu şəhərin yuxusunda qərib bir hürkü var idi.

  Bu şəhərin gündüzləri bər-bəzəklə bəzənən,süslənən,daranan,gecələri isə bütün süni bəzəklərini çıxarıb yataqlarında uyuyan əsl simalarında eybəcər olan gözəlçələrə bənzəyirdi.Bu şəhər çirkin yağışdan sonra qalan gölməçələrə bənzəyirdi.Heç bir canlı bu dərin sükutu pozmağa cəsarət edəməzdi.

  Cəsarətli bir kəs addım səsləri ilə bu sükutu pozdu.

Ardı →

Həzrəti İbrahim ( ə.s.) uzun müddət görmədiyi oğlu Həzrəti İsmayıla baş çəkmək üçün Məkkəyə getməyə qərar verdi. Məkkədə yaşayan Həzrəti İsmayıl ( ə.s. ) oranın camaatı tərəfindən çox sevilirdi. Həzrəti İbrahim Məkkəyə gələndə rastına çıxan ilk adamdan oğlunun evini soruşdu. Adam evin yerini dedi. Həzrəti İbrahim adamın dediyi evə çatdı, qapını döydü, içəridən qaşqabaqlı bir xanım çıxdı. Bu xanım Həzrəti İsmayılın həyat yoldaşı idi. Ancaq çox yolagetməz bir insandı. O, əsla Həzrəti İsmayıla layiq bir xanım deyildi. Həzrəti İsmayıl həyat yoldaşının yaxşı insan olması üçün səbrlə çalışmış, amma bir nəticəsi olmamışdı. Qozbeli qəbir düzəldər. Həzrəti İsmayılın da səbr etməkdən başqa əlacı yox idi.
Ardı →