Ardı →

Bəzi rəssamların çəkdikləri rəsm əsərləri fotoşəkillərdən fərqlənməməyi ilə seçilir. İlk baxışdan mükəmməl fotoşəkillərə bənzəyən bu hiperrealistik əsərlər reallığı, tam anlamında, olduğu kimi əks etdirir.

Hipperrealizmin nümayəndələrindən biri olan dünyaca məşhur rəssam Ruben Belloso insanları olduğu kimi, bütün çatışmazlıqları və qüsurları ilə birlikdə təsvir edir. O heç bir ştrixi ötürmür, hər qırışı, hər qatı, üzdəki hər nöqtəni, başdakı hər tükü bir-bir çəkir. Onun rəsm əsərlərindən sanki canlı insanlar boylanır. Onlar tamaşaçı ilə ünsiyyətə girməyə, tamaşaçının hər bir baxışını izləyə və hər bir emosiyasına göz qoymağa qadirdirlər.

Ardı →

Türk rəssam dünyanı heyrətə gətirdi.
Onun əsərləri dünyada misli-bərabəri olmayan stildə hazırlanır. Çünki bu əsərlər kəpənəklər, ilbiz, hətta makaron və tikanların üzərində yaradılır.İstanbullu rəssamın əsərləri ilə dünyanın ən məşhur muzeyləri və özəl kolleksiyalarının sahibləri maraqlanmağa başlayıblar. 53 yaşlı Həsən Kale qabaq toxumu, düyü və qənd üzərində də əsərlər çəkir.Türk rəssam Həsən Kalenin yaradıcılığı fenomenaldır.

Ardı →

Parisə yağış yağırdı və kimsə itlərlə birgə islanırdı…
İtlər onu tanıyırdı. İtlər, sərxoşlar, avaralar və Parisin bütün sənət mühiti onu tanıyırdı.
Onun Parisdə şərab içmədiyi meyxana, tiryək çəkmədiyi dalan, hansısa qızla sevişmədiyi otaq və çılpaq rəsmlərini çəkmədiyi qadın, demək olar ki, qalmamışdı.
Onu ölməmişdən dahi sayırdılar. Pikasso onun rəsmlərini dəli kimi qısqanırdı. Ən yaxın rəqibi, dostu və düşməni Pikasso kimi əsərlərini pula çevirə bilmirdi. Düzü, heç cəhd də eləmirdi.
O, əyyaşın, avaranın, tərbiyəsizin biriydi.
Ardı →

1934-cü il… Nyu-York Salavador Dali kimi birisini gözləyir. Qəzetlər dinc, ekssentrik, intellektual tacir – Dali haqqında yazır. Dali ilə görüşün ilk təəssüratı belədir: əlində 2,5 metrlik fransız bulkası gəzdirən balaca və əsəbi insan bədəninə ən azı yarım düjün şəkil bağlamış tərzdə var-gəl eləyir. O, Nyu-Yorkun oğrularından qorxur. Jurnalistlər bu insanla çiyinlərində epolet əvəzinə donuz kotletləri çəkilmiş Qalanın portretindən sonra maraqlanmışdılar. Hamı bu kotletlərin çiy, yaxud qızardılmış olmasını müzakirə eləyir. Dali isə jurnalistlərə izah eləyir ki, bu kotletlər onun Qalanı yemək arzusunun simvoludur.

Ardı →

Rəssam Kazimir Maleviçin düşündüyü məbəd həqiqət işığının kor edilməsi üçün əsl rəssam emalatxanası idi.
Deyirlər ki, «incəsənət yalnız o zaman dəyərlidir ki, o bizimlə danışır». Hansı dildə danışırsa danışsın, ancaq məramı xoş olsun. Əsrlər boyu müxtəlif janrlarda ərsəyə gələn sənət əsərləri öz dövrünün tələblərinə uyğun yaranmışdır. XX əsrdə də dadaizm, modernizm, ekspressionizm, abstraksionizm, fovizm, kubizm, sürrealizm, futurizm və suprematizm kimi yeni janrlar incəsənətə özünəməxsus ab-havanı gətirə bildi. Yum fəlsəfəsinə görə, proses o vaxt tarixə çevrilir ki, o öz qanunlarını yarada bilsin. Və əlbəttə, bu qanun bəşəriyyətin gələcək rifahı naminə həyata keçsin.
Rəssamlıqda «novatorluq» göstərən Kazimir Maleviç XX əsrin əvvəllərində müxtəlif rəngli kvadrat şəkilləri vasitəsilə tamaşaçısına nə demək istəyib? O, «Qara kvadrat» şəklinin mövzusunu sakrallaşdıraraq onu kosmik şüurun təsiri altında yarandığını iddia etmişdir. O, əslində qəlbinin, düşüncələrinin qaranlıq tərəfini incəsənət vasitəsi ilə reallaşdırmışdı. Deyilənə görə, qaralamasını bitirdikdən sonra rəssam bir həftə nə yeyib, nə də içib və incəsənətdə «suprematizm» cərəyanının əsasını qoyub. Bu əsəri «zamanın ikonası» adlandıranlar da az deyil. 
Görkəmli filosof M.Baxtin gözəl deyib: «Janrlarla düşünürük». Hər kəs özünəməxsus istedadını təsdiq edən janra uyğun əsərlər yaradır, bununla da öz tamaşaçısını, dinləyicisini, oxucusunu qazanır. Əslində Maleviçin yaradıcılığında binar müxalifət nəzərə çarpmır. Çünki hər hansı bir əsərdə binar müxalifət mövcud ola bilər. Andrey Yaxnin «Antiincəsənət» məqaləsində qeyd edir ki, Mefistofelə xas olan bütün cəhətləri Maleviçdə tapmaq olar. Rəssamın 1910-cu ildə çəkdiyi avtoportret isə buna əyani sübutdur. O, ikonoqrafiyanı yaxşı bilirdi. Rəssamın suprematizm janrında bu müqəddəs mövzunu qırmızı, ağ kvadratlarının rəngləri vasitəsi ilə əks etdirməsinə apofatik yolla bəraət qazandıran da tapıla bilər. Georgi Pobedonosets ikonasında onun atının sinəsinin ağ rəngi ağ kvadratda, al qırmızı rəngli geyimi isə qırmızı kvadratda guya öz əksini tapmışdı. Buna bənzər suprematik eksperimentlərlə rəssam maniakal nifrətlə işığın antropomorf prinsiplərini məhv etməyə çalışmışdı. K.Maleviç öz radikal çıxışlarında qeyd edirdi: «Məbəd pedaqogika üçün deyil, yeni ideyalar üçündür. İsa və Məhəmməd pedaqoqdur. Məbəd həyat üçün vacib olan işarələrin yeridir. Məbədə öyrətməyə deyil, yaratmağa gedirəm.» Onun düşündüyü məbəd həqiqət işığının kor edilməsi üçün əsl rəssam emalatxanası idi. Onun yaradıcılığı da kamproçikosların fəaliyyətindən geri qalmırdı. Kamproçikoslar canlı gözəl varlığın eybəcər hala salınmasının texnologiyalarını bilirdi. Maleviç də Mefistofelsayağı riyakarlıq edir, qaranlıq fikirlərinin nifrətini qara kvadrata çevirirdi. Maraqlıdır ki, «Mefistofel» sözü yunanca «işığı sevməyən» deməkdir. Bu iki qəhrəman arasında nə qədər mənəvi yaxınlıq, qohum fikirlər var.
Rəssama siyasi sifarişlər bolşeviklər tərəfindən verilirdi. Hakimiyyəti ələ keçirmək planlarında Maleviçin «sehrli» rəssam fırçası fəallaşmışdı. Bolşeviklər onun əsərlərinin sarsıdıcı, dağıdıcı ezetorik enerjisindən ustalıqla istifadə edirdilər. N.Berdyayevin fikrincə: «Hər bir yaradıcı akt universal kosmik məna daşıyır.» Kazimir Maleviç Oktyabr inqilabından sonra «incəsənət xadimi» kimi yeni təkliflər irəli sürürdü: «Bütün xristian məbədləri kommunist adlarını daşımalıdır.» Təsadüfi deyil ki, Leninin mavzoleyi ateistlərin məbədinə çevrilmişdi.

Maleviç mədəniyyət sahəsində çalışan insanları öz ideyalarının ardınca çağırır, onlara guya yalnız özünün tanıdığı yeni torpaq, səma vəd edirdi: «Yaşasın sosial yolların yeni simmetriyası! Yaşasın incəsənətdə yeni simmetriya! Yaşasın yeni həyat sistemi!» Bolşeviklər müəyyən zamana qədər rəssamın xidmətindən istifadə edir, dövlətlə məxfi surətdə əlbir işinə görə ona yüksək vəzifələr verilirdi.
Tarixə müraciət etsək, Fransada futurizm cərəyanının banisi «Qırmızı qənd» poemasının müəllifi Filippo Marinetti olmuşdur. Futuristlərin manifestində deyilir: «Bu günə qədər ədəbiyyat fəaliyyətsizlik göstərərək, xəyalpərvərliyə üstünlük verirdi. Biz isə aqressiv hərəkatı dəstəkləyir, dünyanı təmizləmək xüsusiyyətinə malik olan müharibəni tərənnüm edirik. Biz muzeyləri, kitabxanaları dağıtmaq istəyirik. Bizim ürəyimiz heç bir yorğunluq bilmir, çünki alovla, nifrətlə qidalanmışdır.» 1912-ci ildə futurist rəssamların ilk sərgisi təşkil edilir. Onlar öz gələcək fəaliyyətində «ayın işığını da öldürməyə» hazır olduqlarını bəyan edirlər. Bu radikal çağırışların əks-sədası Parisdə, Rusiyada keçirilən tədbirlərdə özünü göstərirdi.
İndi isə inqilabdan əvvəlki Rusiyaya qayıdaq. 1912-ci ildə Kazimir Maleviç Moskvada futuristlərin «Uzunqulağın quyruğu» rəsm sərgisində 20 əsəri ilə iştirak edir, bəstəkar Matyuşinlə orda tanış olur.

Rusiyada Brinci Dünya müharibəsi ərəfəsində 1913-cü ildə Maleviç futurist dostları ilə «Günəş üzərində qələbə» operasını hazırlayırlar. O, səhnədə dekorasiyaların, həmçinin kostyumların eskizini ağ və qara rənglərdə verir. Tamaşanın musiqisi M.Matyuşinin, mətn A.Kruçenninin, proloq isə V.Xlebnikovundur. Həmin ildə Moskvanın «Veçerniye novosti» qəzetində «Futuristlər kütləni necə aldadır?» adlı məqalə çap olunur.
Maraqlıdır ki, keçmiş bədii dəyərlərdən imtina edənlər, azad incəsənəti təbliğ edənlər arasında V.Mayakovski də vardı. O, kubofuturistlərdən ibarət qrup yaradaraq, «Cəmiyyətin zövqünə sillə» adlı Manifestə imza qoyub. 1915-ci ildə «Sakvarlı bulud» poemasında yazır: «Bütün yaradılanların üzərinə «nihil» (möhrü) vururam. Manifestə görə Tolstoy, Dostoyevski və Puşkinin əsərləri zamanın arxivinə verilməliydi (elə bizim cəmiyyətdə də buna bənzər manifest tərəfdarlarına az rast gəlinmir).

1914-cü ildən futuristlərə cəmiyyətdə tutduğu mövqeyə görə «volterçi», «nihilist», «farmazon» deyilirdi. Məsələn, Maleviç pencəyinin petləsində taxta qaşıq gəzdirirdi. Əgər rəssam Böyük Piter Breygelin «Kənd toyu» rəsmi yadınızdadırsa, şənlikdə yemək daşıyan cavanların papağında taxta qaşıq var. Bu, onların çox kasıb olduğuna dəlalət edir. Belə adamların nə evi, nə də ailəsi olur. Maleviçin isə şəxsi işləri heç də pis getmirdi. Taxta qaşıq onun farmazonluğunu nəzərə çatdırmaq üçün bir vasitə idi.

Ümumiyyətlə, keçən əsrin əvvəllərində teatr səhnəsində oynanılan əsərlərin mövzuları ikrahedici idi, əsəbləri zəif, daha doğrusu, adi tamaşaçılar futuristlərin insanlığa qarşı yönələn tamaşalarına baxa bilməzdilər. «İntiqam vaxtı», «Qəbir daşında», «Qucaqda ölüm», «Sonuncu haray» və s. teatr tamaşalarının ayrıca öz həvəskarları vardı. O dövrdə hətta «Özünə qəsd edənlər liqası», kimi klublar da yaradılmışdı. İspan kinorejissoru sürrealist Luis Bunyuel yadıma düşdü. Onun Salvador Dali ilə birlikdə çəkdiyi «Əndəlis iti» filmi zörakılığa çağırış idi. Amansızlığı eybəcər şəkildə təbliğ edən filmə hamilə qadınlar kino zalında baxarkən uşaqlarını itirmişdilər. Bu film böyük qalmaqala səbəb olmuşdu. Rejissor mətbuat nümayəndələri ilə görüşündə bildirmişdi ki, «Əndəlis iti» filmi insanları cinayətə kütləvi çağırışdır. Alman yazıçısı və şairi, esseist Qotfrid Benn də XX əsrin nihilist ziyalılarından biri idi. O, sübut etməyə çalışırdı ki, stil həqiqətdən üstündür, çünki o öz varlığına bəraət qazandırır. 1912-ci ildə onun «Morq və digər şeirlər» kitabı nəşr edilir. İnsan hüquqları, cəmiyyətin və dövlətin hüquqları yaradıcılıq predmeti kimi öna yad idi. «Yeni incəsənətin müalicəvi gücü onun amansızlığındadır». — deyirdi.
K.Maleviç də öz xarici həmkarlarından geri qalmır, cəmiyyətə 1915-ci ildə ilk nifrət kvadratını təqdim edir. «Günəş üzərində qələbə» operasının davamı olan
«Qara kvadrat»dan iki il sonra rus imperiyası qara günlərini yaşayır. İnqilabdan sonra da çəkdiyi qara kvadratlar ölkədə repressiyaların qara niyyətinə yol açır. Qaranlığa can atan «Günəş üzərində qələbə» ideyası isə günahsız insanların üzərində qələbə kimi həyata keçir. Deyirəm ki, ağdərili qaragünlü olmaqdansa, qaradərili ağgünlü olmaq ondan yaxşıdır.

Maleviçin yaradıcılığının «şah əsəri» olan «Qara kvadrat»ı sənət əsəri kimi qəbul etməyənlər arasında Almaniyanın Rəssamlar İttifaqının üzvləri Yuri və Yeqor Romanovlar metafiziki məna daşıyan əsərin uzun illər davam edən qara niyyətli məqsədini sıfıra endirmək qərarına gələrək, «Günəş və pikselin qələbəsi» ideyasını irəli sürürlər. Onlar 22 mart 2003-cü ildə Veymarda, Erfrutda təşkil edilən rəsm sərgilərində «Günəşin qələbəsi» adlı bədii layihəni həyata keçirirlər. Sərgidən bir gün sonra heyrətedici hadisə baş verir, Yaponiya səmasında günəş optik kvadrat təsəvvürü oyadır. Bu hadisə dünya mətbuatında geniş işıqlandırılıb. Allah işığın tərəfdarıdır. Təsadüfi deyil ki, Quranda «Nur» surəsində deyilir ki, Allah göylərin və yerin nurudur. Heç bir varlıq, heç bir qüvvə onu söndürməyə qadir deyil.

Bilmək istəyirsinizsə, əslində incəsənət tarixində bu şəklin ekiz böyük qardaşları olub. Maraqlısı odur ki, onların müəllifləri rəssam Pol Bilhod və Alfons Alle heç vaxt Maleviç kimi məşhurlaşmayıb. Çünki bu əsərlər siyasi xarakter daşımayıb, heç vaxt baha qiymətlərə satılmayıb. Maleviçin əsərini isə bir çoxu az qala dəfinə yarpaqları ilə bəzəməyə hazırdır. Çarlz Koltonun yaradıcı adamlar haqda yaxşı bir fikri var: «Siz fikri müasirlərinizdən oğurlasanız plagiatlıqda pislənəcəksiniz, yox, əgər qədim müəlliflərdən oğurlasanız erudisiyanıza görə təriflənəcəksiniz». Maleviçi də plagiat, yaxud erudit hesab etmək mədəniyyətşünasların işidir. İspan yazıçısı Ramon Qomes de la Sernanın da maraqlı bir fikri var, mən onu Maleviçin «Qara kvadrat»ina şamil edərdim: «Əks-səda ilə mübahisə etmə, onsuz da son söz onundur». O, da incəsənətdə bu əsərlə son sözünü demişdir. Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, Maleviçdən əvvəl Pol Bilhodun 1882-ci ildə Parisdə «Zirzəmidə zəncilərin döyüşü», Alfons Allenin «Gecəyarısı mağarada zəncilərin döyüşü» əsəri 1893-cü ildə sərgilərdə nümayiş etdirilmişdi. Qara rəngdən savayı tabloda heç nə görməsən də heç olmazsa mağaranı təsəvvür edirsən, zəncilərin məhz gecəyarısı orda nəyə görə vuruşması haqda düşünürsən, (aydındır ki, gözəl Yelena üstündə müharibə getməyib). Əslində Alfons Alle 19-cu əsrin sonlarında «Formasız incəsənət» qrupunun yaradıcılarından biri olub. Bəlkə də dünyada abstrakt janrda şəkil çəkən ilk rəssamdır.


Müəllif: Zöhrə Əsgərova, yazıçı-publisist. 2006-cı ildən Gənclər və İdman Nazirliyində birinci dərəcəli dövlət qulluqçusu, baş məsləhətçidir. İki övladı var. Müxtəlif illərdə onun “İki tale”, “Tənhalıq”, “Özgə evin işığı”, “Mirvari toy”, “Özəl poçtdan məktub var” nəsr kitabları çap olunub.
Davamı →

İndi ən məşhur hərrac evləri Sezannın heç olmasa bircə akvarelini satışa çıxarmağı arzulayır. Ən bahalı rəssamların sırasında Pikasso, Klod Mone, Van Qoqdan sonra o, dördüncüdür. Onun 1999-cu ildə 60,5 milyon dollara satılmış «Pərdə, dolça və meyvə ilə boşqab» natürmortu 20 il ərzində satılmış ən bahalı 500 əsərlərin sırasında 6-cı yerdə dayanır. Amma cəmi 100 il əvvəl Sezann əsərini  40 franka satanda çox sevinirdi. O vaxtın qiymətlərinə görə Parisdə ev kirayəsi 20 frank idi, 10 franka rəssam kətan və rəngləri ala bilərdi. Kənardan baxanda Sezannın həyatı son dərəcə sadə və sakit görünür. O Qoqen kimi Taitiyə qaçmır, Van Qoq kimi özünə qəsd eləmir, Tulus Lotrek kimi içki badəsində «batmır».
Davamı →

«İncəsənət bizi həqiqəti anlamağa kömək edən yalandır»
Mamaça təzəcə doğmuş donya Mariyaya qorxu hissiylə baxırdı, axı özünə gələn kimi uşağını görmək istəyəcəkdi. Doktor Salvador da təəssüflə cansız uşağa bir daha baxıb siqarının tüstüsünü birbaşa nəfəssiz çağanın üzünə üfürdü. Körpə öz-gözünü turşudaraq çığırmağa başladı. Dünya dahi rəssam və şöhrətpərəst Pablo Pikassonun səsini ilk dəfə belə eşitdi.
Bu hadisə Malaqada, müəllim Xose Luis Blaskonun evində baş verirdi. Həvəskar rəssam olan müəllimin rəsmləri, demək olar ki, bütün şəhərin evlərini bəzəyirdi. Kiçik Pablonun məktəbdən acığı gələrdi, diplomu ona atasına görə vermişdilər. Oğlunun dahiliyini anlayan kimi atası rəssamlığın daşını atıb rəng və fırçaların hamısını ona hədiyyə eləyir. Amma kiçik şəhərdə yaşayıb atası kimi dovşan və quşları rəngləmək onun taleyi deyildi: «Mən ağlım başıma gələcək dövrü gözləyə bilməzdim. Gözləsəydim, sonra ağıl mənə mane olardı».
Davamı →

1895-ci ildə fransız müstəmləkəsi olan Taitinin əsas limanı — Papeetaya bir neçə ay əvvəl Marseldən çıxmış gəmi yan alırdı. Göyərtədə gəzişən sərnişinlərin gördüyü mənzərə heç də ürək gedən deyildi: kobud şalbanlardan yığılmış körpü, palma yarpaqlarıyla örtülmüş və ağardılmış evlər, taxta kilsə və «Jandarmeriya» yazılmış ikimərtəbəli koma.
Bu gəmidə gəlmiş 47 yaşlı Pol Qoqen sınıq-salxaq ömrünü, ümidsiz arzularını qoyub qaçmışdı. Müasirlərinin gülüb ələ saldığı rəssamı, uşaqların unutduğu atanı və Paris jurnalistlərinin ələ saldığı yazıçını irəlidə heç nə gözləmirdi. Ticarətçilər və çinovniklərlə bir dəstədə vaxtından qabaq qocalmış, hündür və kürəyi əyilmiş insan da sahilə düşdü. Vaxt vardı, indi hamının rədd etdiyi rəssam firavan burjua sayılırdı.
Davamı →

Hətta bizə yaxşı tanış olan şedevr əsərlərin belə sirləri var. Az qala hər qiymətli incəsənət əsərinin özünün sirri və tapmacası olur ki, onun «ikiqat dibi”ndə bütöv bir tarixçə yata bilər.
 
Tədiqatçı-kulturoloqların illərini həsr etdiyi axtarışlar da, bəzən bir əsərin sirrini tam kəşf etməyə bəs etmir, hər tədqiqatçı öz fərziyyəsini irəli sürür.
1. Salvador Dalinin doğma bacısından qisası 
 

1925-ci ildə (21 yaşında) çəkdiyi „Pəncərədə önündəki qız” əsərində Salvador Dalinin ilham pərizi bacısı Anna Mariya idi. Onların əvvəl isti olan bacı-qardaş münasibəti sonralar korlanıb. Buna səbəb isə onun əsərlərin birinə belə bir epataj yazması olub: “Bəzən mən öz anamın portretinə tüpürürəm və bu, mənə həzz verir”.  Anna Mariya 1949-cu ildə „Salvador Dali bacısının gözü ilə” adlı kitab yazır və Dali haqqında heç də yaxşı sözlər işlətmir. Bundan qəzəblənənSalvador öz bacısından intiqamını 1954-cü ildə alır. Rəssamın yeni əsəri belə adlanır: “Öz zəkasının buynuzları iləSodom günahına batan bakirə”.  Qadının duruşu, onun bədən cizgiləri, pəncərəarxasındakı peyzaj isə „Pəncərə önündəki qız” əsərini xatırladır.
2. İkiüzlü Danaya



Rembrandt Harmens van Reyn, “Danaya”, 1636-1647
Rembrandtın məşhur əsəri „Danaya”nın sirri XX əsrin 60-cı illərində açılıb.  Tədqiqatçılar əsəri roentgen şüaları ilə işıqlandırıblar, nəticədə məlum olub ki,  Zevslə əlaqəyə girən çariçanın iki siması var.  Əsərin ilk versiyasında rəssamın 1642-ci ildə vəfat etmiş həyat yoldaşı Saksiya təsvir olunsa da, final variantda Rembrandt özünün yeni məşuqəsi Herta Dirksi təsvir edib.
 
3. Van Qoqun sarımtıl yataq otağı


Vinsent Van Qoq, “Arlada yataq otağı”, 1888-1889. 
1888-ci ilin mayındaParistənqidçilərinin əlindən Arladakı kiçik emalatxanaya pənah aparan dörd otaqdan birində yataq otağı yaradır. Oktyabrda hər şey hazır olur və rəssam istirahət düşüncələrini əks etdirən bir əsər yaratmağa girişir. Yaşıl-sarı rənglərinin əsərdə bolluq təşkil etməsini isə ekspertlər onun üskükotundan asılı olması ilə əlaqələndirirlər. Belə ki, rəssam epilepsiyadan əziyyət çəkdiyi üçün, üskükotundan istifadə edirdi. Bu otdan istifadə etdikcə isə rənglərin dərkində probleml yaranır. Məsələn, bu əsərdəki kimi – hər şey yaşıl və sarı rəngdə görünür. 

4. Dişsiz ilahə 
 
Leonardo da Vinçi, „Liza del Cokondonun portreti”, 1503-1519
Alimlər tərəfindən gəlinmiş ümumi nəticə odur ki, əsərdə Mona Lizanın təbəssümündəki əsrarəngizlik hansısa xəsarətlə və ya xüsusi bir cəhətlə bağlıdır. Belə ki, məşhur tədqiqatçı Borkovski qadının ön dişlərinin olmamasını və Lizanın ağzının kənarında çapıqlar aşkar etdiyini açıqlayıb. O, iddia edir ki, belə təbəssüm ancaq ön dişləri tökülmüş qadına məxsus ola bilərdi.
 
5. Mayorun adaxlıbazlığı



Pavel Fedotov, “Mayorun elçiliyə gəlməsi», 1848.
Fedotovun «Mayorun elçiliyə gəlməsi” əsəri o dövrün publikasında gülüş doğurmuşdu. Əsas səbəb o idi ki, qız istəməyə gələn mayor dvoryan adət-ənənəsi ilətanışdeyil, qızın yanına gül dəstəsi və hədiyyələrlə gəlməyib.Tacir valideynlər isə qızlarına bər-bəzəkli bal paltarı geydiriblər. Evdə şamlar sönüb, bayırda günortadır. Və mayoru qapı ağzında görən qız açıq sinəli ziyafət geyimindən utanaraq öz otağına qaçır. 

6. Azadlıq simvolu niyə çılpaqdır?

 
Ferdinand Viktor Ejen Delakrua, „Barrikadalarda azadlıq”, 1830.
İncəsənətşünasın Etyen Jülinin fikrincə, Delakrua məhurParisinqilabçısı Anna Şarlottanın üzünü təsvir edib. Həmin qadın öz qardaşının kral əsgərləri tərəfindən öldürülməsindən sonra barrikadalara çıxaraq, inqilabçılara qoşulmuşdu. Lakin onun çılpaq təsviri isə yalnız rəssamın təxəyyülünün məhsulu idi. Rəssam isə ona görə bu yola əl atmışdı ki, qadının çılpaq sinəsində qorxmazlıq və qətiyyəti simvollaşdırmağa çalışmışdı. Həmçinin, rəssamın fikrincə, bu təsvir demokratiyanın qələbəsi idi. Azadlıq simvolu da adi qadınlar kimi korset taxmır (o zamanlar zadəgan xanımlar korset geyirdilər).

7. Kvadrat olmayan qara kvadrat



 Kazimir Mavleviç, “Qara suprematik kvadrat”, 1915
Əslində, „qara kvadrat” heç də qara deyil və heç də kvadrat deyil. Dördbucaqlının heç bir tərəfi digərinə paralel deyil. Həmçinin əsərin çərçivəsi də kvadrat deyil. Tünd rəng isə müxtəlif boyaların qarışığından əmələ gəlib və bu rənglər arasında qara boyadan istifadə olunmayıb. Hesab olunur ki, bu, rəssamın məqsədli və prinsipial addımı olub – dinamik və hərəkətli bir forma əldə etmək üçün.

8.  Qoca balıqçının sirri

1902-ci ildə macar rəssamı Tivadar Kostka özünün “Qoca balıqçı” adlanan şedevrini yaradır. İlk baxışdan əsərdə qeyri-adi heç nə görünmür, amma Tivadar Kostka öz əsərini məhz güzgü ilə çəkərək, ona ikili xüsusiyyət verib. 

Belə ki, əsəri ikiyə bölüb, hər yarısını simmetrik şəkildə „güzgü effekti” ilə tamamlayanda, iki fərqli obraz ortaya çıxır. Tanrı və İblis obrazları bir qocanın simasında təsvir olunub. Arxadakı mənzərə də obrazlara görə dəyişir.



9. Avstriya Mona Lizasının melodraması


 
Qustav Klimt, “Adeli Blox-Bauerin portreti”, 1907.
Klimtin ən dəyərli əsərlərindən birində onun məşuqəsi – Avstriyanın qənd maqnatı Ferdinan Blox-Bauerin xanımı təsvir olunub. Bütün Vyana rəssamla qadının gizli münasibətlərini müzakirə edərkən, şayiələr Ferdinanda qədər gedib çıxır. Qısqanc ər rəssamı və xanımını cəzalandırmaq üçün fərqli üsula əl atır. Rəssama Adelinin protretini çəkməyi sifariş edir və uzun müddət ondan fərqli eskizlər tələb edir. Zamanla, məşuqlar bir-birindən soyuyurlar və onların çılğın eşq macərasından ancaq bu əsər qalır. Nə Klimt, nə də Adeli hiləgər ərin bu münasibəti bilməsindən və hansı məqsədlə portret sifarişi verməsindən şübhələnmirlər. Portret isə nə az, nə çox – 4 ilə başa gəlib.
 
10. Gogeni xilas edən „son əsər”i



Pol Gogen, “Hardan gəlmişik? Kimik, Hara gedirik?”, 1897-1898

Gogen bu məşhur əsərini Taitidə, aclıq və kasıblıqdan əzab çəkdiyi vaxtlarda çəkib. Rəssamın planına görə, sözügedən əsər onun „vəsiyyətnamə”si olmalı idi. Rəssam əsəri bitirdikdən sonra mərgümüş içir, amma zəhərlənmək əvəzinə, sadəcə bir müddətlik huşunu itirir. Ölmək üçün yetərsiz olan dozaya görə həyatda qalmış rəssamın bu “son əsər”i ona qəfildən uğur gətirir və beləliklə, Gogenin yaradıcılığında yeni mərhələ başlayır.
 
 mənbə:klut.az
 
Davamı →