Dağıstanlı dostum Ramazan Məmmədşahova

Davamı →

А снег идет стеной,
А снег идет весь день,
А за той стеной стоит апрель.
А когда мы все посмотрим в глаза его,
На нас из глаз его посмотрит тоска

V.Soy. “Aprel”

Bir nəfəs isti, bir zal soyuq…

Davamı →

Süjet: Əsərin qəhrəmanı, bank işçisi Yozef K. yuxudan ayılanda həbs olunduğunu görür. Ona hər gün səhər yeməyi gətirən qulluqçunun əvəzinə otağa qara geyinmiş adamlar girir. Onlar K.-ya hansısa cinayətdə günahkar olduğunu və yaxınlarda hər şeyin aydınlaşacağını deyirlər. K. şübhə etmir ki, bu, ya anlaşılmazlıq, ya da kobud, yersiz, zarafatdır. Amma onun məsələni aydınlaşdırmaq cəhdləri alınmır. Bu adamlar kimdir? Hansı idarədəndir? Onun həbsinə order hanı? Niyə hüquqi dövlətdə belə özbaşınalıq baş verir? Naməlum adamlar onun əsəbi suallarına yumşaq cavablar verərək mətləbdən yayınırlar. K.-ya bildirirlər ki, o, həmişə olduğu kimi, işə gedə, gündəlik öhdəliklərini yerinə yetirə və adi həyatını yaşaya bilər. Çünki onun işi üzrə hələ yalnız ilkin istintaq aparılır. Bankda işləyən üç həmkarı isə onu hər yerdə müşayiət edir və nəzakətlə susurlar. O, işdən qayıdandan sonra mənzilinin sahibəsi frau Qrubaxla səhərki hadisə barədə danışır və onun işdən xəbərdar olduğunu biləndə təəccüblənir. O, K.-ya məsləhət görür ki, baş verənləri ürəyinə yaxın buraxmasın.

Davamı →

İlk dəfə 1897-ci ildə Lümyer qardaşlarının kinoapatı Azərbaycana gəlib çıxmış, 1898-ci ilin 8 yanvarında isə milyonçu H.Z.Tağıyevin evində, «Bakinskoye Obşestvennoye Sobraniye»nin zalında ehtiyacı olan "Şagirdlərə Yardım Cəmiyyəti«nin xeyrinə keçirilən gecədə „Canlandırılmış fotoşəkillər“ nümayiş etdirilmişdir. Bu canlı fotolar — kiçik filmlər bunlar idi: „Bibiheybətdə neft mədənində yanğın“ (1898-ci il iyul ayının 27-də Bibiheybətdə neft mədənində yanğın baş vermişdi. O vaxtlar bu yanğınlar adi hal idi. Ancaq həmin gün fransız A.M.Mişon tərəfindən lentə alınmış bu kiçik sənədli film Parisdəki kino muzeyində qorunub saxlanır), „Əlahəzrət Buxara Əmirinin yola salınması“, „Qafqaz rəqsi“ və „İlişdi“ filmləri. Bunların arasında cəmi bir oyun filmi vardı. „İlişdi“ adlı həmin kinosüjetlə demək olar ki, ilk Azərbaycan bədii kinosunun əsası qoyulmuşdur.

Davamı →

Ölkəmizdə müstəqil kino çəkilir. Bu, sevindiricidir. Zaman-zaman bu filmlər keyfiyyətcə də yaxşılaşır. Ən başlıcası, tamaşaçı marağına səbəb olur, baxılır, sevilir. Bu yaxınlarda həmin filmlərdən biri «YouTube» kanalında tamaşaçılara təqdim olundu. Filmin anonsu və treyleri də sosial şəbəkələrdə yayımlanmışdı. Film xeyli baxış toplayıb, ətrafında maraqlı müzakirələr gedib. Hər filmə qismət olmayan tamaşaçı sevgisini, böyük tamaşaçı auditoriyasını qazanıb az zamanda.

Davamı →

Əlixan Rəcəbovun yeni “Faberje” qısametrajlı işi Hollivudun klassik kriminal filmlərinin sxemini və süjetini xatırladır.
Diqqətimi çəkən ilk şey Əlixan Rəcəbovun öncəki işlərindən fərqli olaraq, təsvirə nisbətən yaradıcı münasibətin göstərilməsi idi. Misalçün, operator Orxan Məmmədov ekspozisiyanı bir planla sabit, dəqiq ritmlə, rəvan işləyir. Və fasiləsiz planda bütün personajlar haqda konkret mizan və vəziyyətlərlə ilkin informasiya verilir.

Davamı →

Əfqanıstanda son günlər baş verənlər, bir daha bizə kiçik insan olduğumuzu xatırlatdı. O mənada ki, hansısa böyük, təhlükəli geosiyasi oyunların qarşısında kiçik insanlar acizdir. Bizə ancaq hadisələri kənardan məyusluqla izləmək qalır.
Taliban Əfqanıstanın şəhər və kəndlərində öz hakimiyyətini elan edəndə, ağlıma gələn ilk şey ölkəsini sivil, demokratik görmək arzusuyla yaşayan azad düşüncəli insanların taleyi oldu. Və əlbəttə ki, sənət adamlarının da. Nuri Bilge Ceylanın prodüseri Zeynəb Atakan bir neçə gün öncə “İnstagram” səhifəsində həyəcanlı bir xəbər yaydı ki, ölkənin yeganə kinostudiyası olan “Əfqanfilm”in direktoru Səhra Kərimi dünya ictimaiyyətinə müraciət edərək yardım istəyib. O, müraciətində qeyd edib ki, Talibanın hakimiyyəti ələ keçirməsi Amerika dövləti ilə razılaşmasının nəticəsidir. Artıq talibançılar ölkənin tanınmış komediya aktyorlarından birini qətlə yetirib… Və Əfqanıstan yenidən qaranlığa gömülür.

Davamı →

Romanın süjeti: İkinci Dünya müharibəsinin bitməsinə az qalır. İtaliya ərazisində yerləşən, bombardman nəticəsində bir hissəsi dağılmış San-Cirolamo monastırında bədəni, üzü-gözü yanmış xəstə yatır. Ona Kanada ordusunda xidmət edən tibb bacısı Hana qulluq edir. Yaddaşını itirən, adı, soyadı bilinmədiyindən «ingilis pasiyenti» adlandırılan kişiyə məxsus olan tək əşya Herodotun «Tarix» kitabıdır. Kitabın arasında onun qeydləri, bir neçə foto və məktublar var. Hana xəstəyə kitabı oxuduqca o, qırıq-qırıq keçmişini, kimliyini xatırlamağa başlayır. Bununla belə, yenə adını yadına sala bilmir. Bəzən o, doğrudan da ingilis olduğuna inanır. Çünki aksenti ingiliscəyə uyğun gəldiyindən onun ingilis olduğunu güman edirlər. Əslində isə o, macar qrafı, səhra üzrə tədqiqatçı, Britaniya kartoqraf qrupunun üzvlərindən biri Laslo Almaşidir.

Davamı →

Tanrı ona elə bir böyük məharət, gözəl bir səs bəxş etmişdi ki, bu təkrarolunmaz səs və deyim tərzi, yalnız və yalnız ona məxsus idi. Həsən Əbluc gözəl, ecazkar, cəlbedici, inandırıcı səsi ilə qəlbi sözə bağlı olanların sevimlisinə çevrilmişdi.
Həsən Əbluc üslubu daim öz kamilliyi, ustalığı, qeyri-adi səslənişi ilə ürəklərə qəribə bir rahatlıq gətirirdi. Ona görə ki, onun səsləndirdiyi istər poeziya, istərsə də nəsr nümunələrini başqaları nədənsə dinləyicinin daxilinə, varlığına o cür hakim edə bilmirdi. Bu ləngərli, tutarlı, sanballı üslub Həsən Əblucu zaman baxımından çoxlarından fərqləndirirdi. Sağlığında da, ölümündən sonra da...

Davamı →

Dünya kinosunda səmavi kitabların motivləri əsasında bir çox ekran əsəri yaradılmışdır. Onlardan biri «Tövrat» motivləri əsasında çəkilmiş «On əmr» filmidir. Musaya verilən on ilahi əmr kinonun diqqətində olmuşdur. Hələ kinonun yeni yarandığı dövrdə — 1909-cu ildə İngiltərə rejissoru Ceyms Stüard Blakton «Musanın həyatı» filmini çəkmişdir. Rejissor Sesil de Levisin 1956-cı ildə ekranlaşdırdığı «On əmr» filmi Musa peyğəmbərin həyatına həsr olunmuşdur. Filmin müəllifi bundan öncə bu mövzunu səssiz kino dövründə 1923-cü ildə ekranlaşdırmışdır.

Davamı →