Bu güzgüyə bir vaxt qoşa baxardıq,-
bu güzgüdə yerin indi boş qalıb.
Bəlkə səndən bu güzgünün canında
dodaq qalıb, kirpik qalıb, qaş qalıb?

Göz yaşların canındadı, bəlkə də
damla-damla əriyəcək bu güzgü.
Bir gün sənin ayağınla dünyada
ayaq açıb yeriyəcək bu güzgü. 

Bəlkə, səni axtaracaq, gəzəcək
milyon-milyon adamların içində.
Görən kimi tanıyacaq üzünü
ən qaranlıq axşamların içində.

Qaçacaqsan bu güzgünün əlindən,
Dönəcəksən o döngəyə, bu tinə.
Adamları, maşınları, evləri
Atacaqsan bu güzgünün cənginə.

Ardı →

Dayanacaqda üç nəfər.
Kişi, qadın və uşaq.

Kişinin əlləri ciblərində.
Qadın uşağın əlini tutmuş.

kişi hüzünlü... 
Hüzünlü mahnılar kimi hüznlü.

qadın gözəl...
Gözəl xatirələr kimi gözəl.

uşaq...
Gözəl xatirələr kimi hüznlü,
Hüzünlü mahnılar kimi gözəl. 
Davamı →

 Şairəm, çünki vəzifəm budur əşar yazım,

Gördüyüm nikü bədi eyləyim izhar, yazım,

Günü parlaq, günüzü ağ, gecəni ta yazım,

Pisi pis, əyrini əyri, düzü həmvar yazım,

Niyə bəs boylə bərəldirsən, a qarə, gözünü?

Yoxsa bu ayinədə əyri görürsən özünü?!

Ardı →

HƏQİQƏT

Həqiqəti pıçıltıyla dedilər

Haylı-küylü yalanların içində.

Həqiqəti daim başda gördülər,

Oda düşüb yananların içində.

Yeri düşsə qum göyərər, daş çıxar,

Bir doğruyla neçə yalan boş çıxar,

Bacarırsan həqiqətlə baş çıxar

Həqiqəti dananların içində.

Ardı →

Biz qovulduqca  qaçıb mərddən dönən namərdlərik,

Az.Tv-də dərdsizik əslində əhli-dərdlərik.

 

Keçmərik düşmən qoyan  sərhəddi bir addım belə,

Amma sərhədlər içində  xeyli bisərhədlərik.

 

Biz xüsusi işlərin hazır olan qurbanııyıq,

Biz ümumi dərdi çəkməkçün  xüsusi fərdlərik.

 

Əhmədi-biqəmlərik ki, hər şeyə biganəyik,

Biz həqiqətlər yerə çırpan hacı əhmədlərik.

 

Biz həkimlərçün, müəllimlər üçün “şirvan”larıq,

Leyk şofer tayfasıyçün bir maşın “məmməd”lərik.

Ardı →

Alo!
Dünyanı dolaşmadan, yalnız öz küçəmizdə,
öz şəhərimizdə gördüyümüz qızları sevdik.
Bəlkə də mənim əsl sevgim
Məsələn, uzaq Afrikadakı qaradərili qız idi. 

Mən o qızı düşündükcə indi ahıl yaşımda,
utanıram evimdə öz həyat yoldaşımdan. 

Bəlkə o qaradərili qız da ovucunu yağışlara,
üzünü uzaqdakı baxışlara tutub ağrıyır ki:
“İlahi, dünyanı nədən bu yekəlikdə yaratdın –
nədən uzaq saldın iki sevgilini?” 

Ardı →

Üzünü qırxandan sonra,
Oldun cavan oğlan, baba.
Gözəllərə bir göz vurdun,
Hamsı oldu heyran, baba.

Könlün cavan, özün qoca,
Fikir vermə toxa, aca.
Göndərərik səni haca,
Olarsan müsəlman, baba.

Səndə eşqin yazanısan,
Nənəmin canı qanısan.
Köhnənin partizanısan,
Yaman baba, yaman, baba.
Ardı →

Deyəsən yolumuz ayrıldi bizim,
Ürək o əvvəlki həvəsdə dəyil.
Ayrılıq oxuyur indi hər sözün,
Dinlə son sözü də mən özüm deyim.

Yorğun yolçulara bənzədim, nə qəm,
Yollar ayağımdan tutub sürünür,
Mənzilim uzaqdır, asta gedirəm,
Səninsə mənzilin daha görünür...

Ardı →

Göz yaşını axıtmağa dəyərmi?
Sonunda bir güləcəyi yoxdusa.
Hər görüşə sevgi demə, əzizim,
Əgər onun gələcəyi yoxdusa...

Hər gül altda gizlənənə köz demə,
Hər xatirə qırığına iz demə.
Hər ürəkdən kövrək nəğmə gözləmə,
Sarı simdə dinəcəyi yoxdusa...

Ardı →

Fikrini vermə nə elmə, nə də ürfana, qızım!
Çoxdur elmin zərəri din ilə imana, qızım!
Oxuyub elmi, evin eyləmə virana, qızım!
Yoxdur elmin səməri qövmi-müsəlmana qızım!
Davamı →