Şimşək sürətli eşqi, ilk andan bağlılığı
Ya şairlər uydurub, ya üç alma nağlıdı.
Bütün fani cahanda sevgi kitabı nə çox:
«Filan-filan şahlıqda biri vardı, biri yox...»
Davamı →

Süleyman Rüstəmin yazdığı bütün əsərlər sevgidən, inamdan qaynaqlanıb. O, Azərbaycan ədəbiyyatının çox görkəmli nümayəndələrindən biridir. Onun hər bir əsəri ədəbiyyatımızın solmayan səhifələrini təşkil edir. O, XX ərs Azərbaycan poeziyasının coşqun ruhlu, novator şairlərindən biri olub. Süleyman Rüstəm öz yaradıcılığında Azərbaycanın bütün dilbər qüşələrini vəsf edib, vətənə, torpağa məhəbbət, əməyə qiymət onun poeziyasının mayasını təşkil edib. Yaradıcılığında Sovet dövrünün tələbinə uyğun rejimi təbliğ edən şeirlərə də yer ayırdığı üçün bu günün baxışı ilə şair tənqidlərə məruz qalsa da onun yaradıclığını bir heç saymaq olmaz. Tənqidçi Bəkir Nəbiyev Süleyman Rüstəmi Azərbaycan poeziyasının müxtəsər, poetik ensiklopediyası adlandırırdı.
Süleyman Rüstəm 1906-cı il 12 mart tarixində Bakıda kasıb dəmirçi ailəsində dünyaya göz açıb. Kasıb həyat tərzi, çətin uşaqlıq keçirməsinə baxmayaraq, ədəbiyyata, poeziyaya böyük maraq göstərib, yaradıclığınında da fəhlə, kəndli əməyinə, torpağa və zəhmətə qiymət verməyi öz poeziyasında işıqlandırıb.

Davamı →

Əzəldən bu dünyaya gəlmişəm oğru kimi:
Yuxunuzu çalmışam, çəkdiniz keşiyimi.
Bəslədiniz çiçək tək, məhəbbət verib mənə.
Mən də vərdişkar kimi qayğı verdim əvəzə.

«Mən kiməm ki?» soruşdum — adi yuxu oğrusu.
Bir oğru ki, həmişə çəkilibdir qayğısı.
Bir oğru ki, heç zaman bilməyib kədər nədir.
Bir oğul ki, qartallar çiyinlərdə bəslədi.

«Mən kiməm k?» soruşdum — adicə şıltaq uşaq.
Bu uşağı böyüdür müdrik mələklər ancaq.
Pak ruhlu Mələklərin, mənə gələn Məvadan.
Sərvinə «ana» dedim, güclü olana — «ata».

Mələk ruhu əbədi. Mələklər Tanrı lütfü.
Məncə, olmur həyatda Mələklərin ad günü.
Tək bir gün yox: mən varkən, bir ömrümün boyunca
Ana, ata — mələkdir, mən də dəcəl balaca.

Neynək? — mən də beləyəm, bir ərköyün şıltağam.
Mövludu olan qadın — sən Tanrıdan ərmağan.
Varlığımın səbəbi, yaşamın niyəsisən.
Lap şeirdəki kimi — Tanrı hədiyyəsisən.

İsaya Tanrı deyib, Nəzarətdə insanlar.
Kitablarda yazılıb: Tanrının Anası var
Tanrı İsanı belə anasız buraxmadı:
Dərk etməyə acizik qüdrətini, ey qadın.

Ana — Rəbbdən mərhəmət, Tanrı bəxş etdiyidir.
Min əməl savabıyla Ana duası birdir.
Tanrı özü etmişsə belə uca yerini,
Bəlkə ana sevgisi yazılır savab kimi?

Bir iki qafiyəylə yazdım, kiçik təsəlli.
Yığışmışıq başına, şam -  pərvanə məsəli.
Başımın üzərində məğrur durur hürr adın
Uzaqlarda olsam da, Vətənim olan qadın.

Neçə yaşınsa olur, rəqəmlər bəhanədir.
İllərin qayğısını tort şamları nə bilir?
Daima məni qoru dərdlərimə yetənim,
Nə yaxşı ki doğuldun! Mübarəksən, Vətənim!

Cavidan Hacıyev
Davamı →

Xaliqdən əlvandır Vətənin bağı,
Nə gözəl xəlq edib, bağına qurban.
Cənnətdir meşəsi, aranı, dağı,
Aranına qurban, dağına qurban.

Asan görsənməsin qorumaq onu.
Heç bilmək olmur ki, fələk oynunu.
Nəfsini salmışdır çox qaradonlu.
Şəhidin cənnətdə tağına qurban.

Dərdinə dağ dözməz, dağılar, ana.
Oğlundan qaçdılar yağılar, ana.
Qəlbində kirimir ağılar, ana.
Başını dik saxla, ağına qurban.

Xaliqdən əlvandır Vətənin bağı.
Xarı bir bülbülü qayıdıb, axır.
Dadsan, zəmzəmdir lap hər bir bulağı.
Vətənlə yaşanan çağına qurban.

Cavidan Hacıyev
Davamı →

Günlərin bir günüydü, günün ən adisindən,
Bezmişdi şəhər yenə insanların səsindən.
Bezmişdi hay-həşirdən, bezmişdi bu vüsatdan:
Bir sözlə adi bir gün — axıb gedir həyatdan.

Günlərin bir günüydü, ağrı duydu bir qadın,
Hansı ki xəyalında bəsləyirdi övladın.
O qadın ki, özü də hələ bir az uşaqdır,
O qadın ki, dərd olsa, dağdan böyük dayaqdır.

Günlərin bir günüydü, uşaq olan dağ-qadın
Təzə müjdə almışdır həkimdən ana adın.
Özündən söz uydurub, danışır ürəyində
Doğulmamış uşaqla yaranmamış dillərdə.

Günlərin bir günüydü həyat dolu bir ana,
Həkimə tələsirdi bir az ağrı canında.
«Qalsa xəstə olacaq, döl hələ lap körpədi» - 
Həkim təsəlli verdi, həyat hələ öndədir.

Günlərin bir günüydü, qadın xəstəxanada,
Doğulmamış uşaq da qaldı elə orada.
Susdu ana bir anlıq, heç çatmadı qaşıyla.
Lap kiçik döl ağladı ananın göz yaşıyla.

Günlərin bir günüydü, ana rəssamlıq etdi
Çəkdi heç doğulmamış bir körpənin həsrətin.
Bəzən yuxuda görüb, darıxır balasına
Bir vaxtlar uşaq olan dağ ismətli dağ-ana.


Cavidan Hacıyev
Davamı →

Davamı →

Davamı →

Davamı →

«Nəfəsim ol» söyləyir sevgidən yazan şair.
«Nəfəsimsən» yazılır namələr sətir-sətir.
Nəfəslə həyat gəlir..
                               Gedir həyat nəfəslə. 
Nəfəs özü də bitir- yenisi gəlsin deyə.
Yeni nəfəs gələcək — arxayındır insanlar:
Yaman çoxdur unudan — nəfəs sayılı olar.
Davamı →

                                                                                                  Əmimin əziz xatirəsinə

Nə qədər vaxt keçib? -sayırsan orda?
Bizimçün vaxt donub sən gedən gündən.
Əslində fərqsizdi, olsan da harda -
Nömrən ki bizdədir, zəng gələr birdən.
Davamı →