Quşlar qatar-qatar ellərdən keçər, 
Bəşər nəsil-nəsil dünyadan köçər; 
İnsanlıq gah zəhər, gah şərbət içər…
Əzəldən belədir hökmü zamanın - 
Düyümlü bir sirri var asimanın! 

Çarxını qurduqça dövranın əli 
Bəzən ağlar olur, bəzən gülməli… 
İnsanın ən böyük eşqi, əməli 
Bəzən aslan kimi çırpınır darda, 
Bəzən də qərq olur fırtınalarda… 


Ardı →

Kaş ki bir sənətkar dərzi olaydım, Paltarlar tikərdim dizdən aşağı.

İşimlə keçmişi yada salaydım, Çılpaq görünməzdi qadın ayağı.

Alverçi olaydım, bazara örnək, O vaxt aldatmazdım heç bir insanı.

O biri yalançı alverçilərtək, Mən pula satmazdım təmiz vicdanı.

Mən cərrah olaydım, önümdə xəstə, Edərdim kasıba xüsusi yardım.

Kiçik əməliyyat masası üstə, Çirkli vicdanları kəsib atardım.

Mən bənna olaydım, gedib dərinə, Ölənə tökməzdim qəmgin göz yaşı.

Ölən insanların qəbirlərinə, Tikməzdim mərmərdən parlaq baş daşı.

Müəllim olaydım millət xətrinə, Elmlə savadla düşəydim səsə.

Uç qiymət yazmazdım rüşvət xətrinə, Tələbə adını daşıyan kəsə.

Mən molla olaydım, qılıb namazı, Səhv etsəm deyərdim yolumu azdım.

Çox şey etməsəm də, bilin, ən azı, Quranı pul ilə heç oxumazdım.

Mən bağban olaydım, baxdığım bağa, Ətirli, tikansız güllər əkərdim.

Mən rəsam olaydım bəyaz varağa, Dünyanı büsbütün rəsmin cekerdim

Mən bir süpürgəçi olaydım gərək, Məni cəlb etməzdi təkcə öz dərdim.

Başqa dərdliləri başa düşərək, Dərdli ürəklərdən dərd süpürərdim.

Mən varlı olaydım, axı bir kərə, Bu pulu saymazdım müqəddəs varlıq.

Anasız, atasız, ac yetimlərə, Edərdim daima himayədarlıq.

Mən körpə olaydım, ikinci dəfə, Böyüyb yenidən gəzəydim yerdə.

Bu yaşa dolaydım, ikinci dəfə, Etdiyim səhvləri etməzdim bir də.

Daha bundan belə haqq yolu gedək, Bilinsin yolumuz qoy açıq, aydın.

Vaxtında insanla insanlıq edək, Sonra deməyək ki, insan olaydım.


Başqa saytdan. 
Davamı →

Sakit axıç gecələr,
Bulaq nələr danışır?
Elə bil ki, nağıllar,
Əfsanələr danışır.                        

Sirrlərlə doludur,
Gecələr bulaq başı.
Onun zümzüməsidir
Gecələrin sirdaşı…

Ardı →

Elimə gəlmisənsə,

Evimə gəlmirsənsə,

Dostum, sənə ar olsun!

 

Ardı →

Vətən onun şeirlərində doğulduğu şəhər anlamında deyil, Bütöv Azərbaycanı əhatə edən sözdür
Azərbaycan ədəbiyyatının XX əsrdə yetişdirdiyi şairlərdən biri də Bəxtiyar Vahabzadədir. Şair yaradıcılığı boyu həmişə şeirlərində Vətənini, onun zəhmət adamlarını, təbiətini, insanların daxili aləmini tərənnüm edib. Onun şeirlərində türkçülük, Azərbaycançılıq, xalqına sədaqət, yurduna bağlılıq qeyd olunmalı xüsusiyyətlərdir.
Bəxtiyar Vahabzadənin lirikasını üç hissəyə ayırmaq olar: fəlsəfi lirika, məhəbbət lirikası və təbiət lirikası. Fəlsəfi lirika onun poeziyasının əsasını təşkil edir. Bu şeirlərdə şair öz fəlsəfi düşüncəsini oxucularla bölüşür. Onun təbiət lirikası isə nisbətən azdır. Şairin sevgi şeirləri fəlsəfi lirika ilə təbiət şeirləri arasında həm fəlsəfi məzmunu, həm də mənəvi duyğuları ilə ifadə olunan poetik lirikadır.
Davamı →

Dayanacaqda üç nəfər.
Kişi, qadın və uşaq.

Kişinin əlləri ciblərində.
Qadın uşağın əlini tutmuş.

kişi hüzünlü... 
Hüzünlü mahnılar kimi hüznlü.

qadın gözəl...
Gözəl xatirələr kimi gözəl.

uşaq...
Gözəl xatirələr kimi hüznlü,
Hüzünlü mahnılar kimi gözəl. 
Davamı →

Öləcəyimi bilsəydim əgər                                            

Həyata gəlmək istəməzdim                                             ,   

Yaşımın qeydini istəməzdim                                           

Bağçaya hücum çəkməzdim                                             

İlk sevgimi orda tapmazdım

Sevirəm səni sözün söyləməzdim

Sevmirəm səni sözün eşitməzdim

Ardı →

Necə rəhmlidir, necə amansız,
Necə mehribandır qadın ürəyi!
Sən onu sındırsan, bil ki, a qansız,
Ağlayan kamandır qadın ürəyi.

Güldürsən, ömürlük səadətindir,
Söndürsən, yanmağı bir də çətindir.
O, əsl qayğının, məhəbbətindir,
Sevgisiz zindandır qadın ürəyi.

Ardı →

 Ürək odur daim yana, 
 Od püskürə alovlana. 
 Od vermirsə qəlbə, cana 
 Demək o heç ürək deyil. 
 O heç mənə gərək deyil. 

  Əgər ki, sevinib gülmür, 
  Döyüntüsün heç kim bilmir, 
  Çırpıntısı eşidilmir 
  Demək o, heç ürək deyil. 
  O heç mənə gərək deyil. 

  Vətəniyçün lazım gəlsə 
  Polad kimi gərilməsə, 
  Torpağına sərilməsə 
  Demək o heç ürək deyil. 
  O heç mənə gərək deyil. 

  Neyləyirəm o ürəyi- 
  Yox arzusu bir diləyi!? 
  Bacarmırsa o sevməyi 
  Demək o heç ürək deyil. 
  O heç mənə gərək deyil!
Ardı →

Gəl əl-ələ tutub gedək
Gedək biz olmayan yerə.
Hər dərdi unudub gedək,
Dərdimiz olmayan yerə.

Burda qoyaq özümüzü,
Bu qırışan üzümüzü
Bu köhnəlmiş sözümüzü,
Gedək söz olmayan yerə.

Bir kimsə tutmasın xəbər,
Gəl çıxıb gedək birtəhər.
Bu ev, bu küçə, bu şəhər,
Bu dəniz olmayan yerə.

...Atam oğlu, az çapala
Sən deyən çətin tapıla.
Bu Ramizi kim aparar,
Bu Ramiz olmayan yerə?!

 

(Ramiz Rövşən)

Davamı →