Niyə ağlayırsan başına dönüm?
Bəsdir qurtaraq da bu ağlamağı....
Ağlama, öldürmə qoy rahat ölüm,
Ağlayıb öldürmə ölümqabağı...

Ağlama, elə bil kitabxanada,-
Könlünü sən mənə açmamısan heç.
Ağlama, fərz elə dərs olanda da,
Mənimlə bufetə qaçmamısan heç.

Ardı →

Arxandan ağlayan, göz qalacaqsa,
Qəlbimi dağlayan, söz qalacaqsa,
Bir də, alışmayan, köz qalacaqsa,
Sən Allah, özünə öyrətmə məni.

Arzularım donacaqsa gözümdə,
İzin qoyacaqsa, həsrət üzümdə,
Durmayacaqsansa, və'dən-sözündə,
Sən Allah, özünə öyrətmə məni.
Ardı →

Toyda oynadılar,ürək açdılar,
Sonra gecəyarı dağılışdılar.
Yolda gileyləndi biri əlbəəl;

-Qız çörək yeyirdi.
-Mən ölüm?
-Sən öl!
-Oğlanı görmüşdüm neçə il əvvəl,-
Gəzənin biriydi.
-Mən ölüm?
-Sən öl!
-Onlar evlənsə də yaşayan deyil.Qız on yaş böyükdü.
-Mən ölüm?
-Sən öl!

Ölməyin,ölməyin,yazıqsınınz siz,
Ölsün birdəfəlik bu adətiniz.
Davamı →

Bu da yeni həyat...yeni başlanğıc...
Yeni yol çizirəm...artıq tək...sənsiz...
Arzusuz...xəyalsız...boş ümidsiz...
Bilinməzlərlə...sirrlərlə dolu...tam fərqli yolun başındayam...

Ardı →

Kimsə bilməz Tanrıdağın yaşını,
Duman almış Altayların başını.
Uçurmuşdur başdan dövlət quşunu,
Sərvətinə üz çevirmiş zaman hey
Qoca Türkün düşdüyü dərd yaman hey
Dörd bir yana dağılmış Türk soyları,
Sönmüş ocaq, köçüb getmiş boyları,
Dərdli-dərdli axar bozkır çayları,

Ardı →

Səndən doymaq olarmı, həyat sən nə şirinsən!
Ancaq hamının deyil, sən həyatın qədrini yalnız bilənlərinsən!..
Özünü bu dünyada heç kəs qonaq sanmamış,
Ancaq ömrün özü də bərabər paylanmamış.
Ömür paylanan zaman görün kimə nə düşdü
Üç yüz il boz qarğaya, on il şahinə düşdü.
Həyat sən nə şirinsən, kim səndən doydu getdi?
Davamı →

Günəş, qəlbimizə  nur  payla,
 gəl  vaxtında.
Ağ  buludlar, yağış göndər
 Insanlara vaxtında.
Vaxtında  coşdur qanımızı,
gözəl bahar.
Vaxtında  kədər  gətir,
 kədərli qış.
Vaxtında kömək edin
dara  düşənlərə  ,insanlar.
Vaxtında çatın harayına
 əli hər yerdən üzülənin.
Vaxtında sev məni,əzizim,
Yoxsa  qəlbim  sevməz səni
heç zaman.
Nifrətə layiqdir bilin hər zaman
Gecikmiş haraylar,
 gecikmiş səslər.
Sonradan saf-  çürük  edib
hər  şeyi,
xeyirini güdüb,
şərini güdüb,
Köməyə gəlməyin heç vaxt,
Insanlar.
Nifrətə layiqdir onda  işiniz ,
onda gülüşünüz ,
təbəssümünüz...
Onda insanlıqdan uzaqsınız siz.
Saxtasız, sünisiz ,
alçaqsınız siz.
Davamı →

                        Harda müsəlman görürəm qorxuram (Mirzə Ələkbər Sabir)

    Payi-piyadə düşürəm çöllərə, 
Xari-müğilan görürəm, qorxmuram.

Seyr edirəm bərrü biyabanları, –
Quli-biyaban görürəm, qorxmuram.

Gah oluram bəhrdə zövrəqnişin, –
Dalğalı tufan görürəm, qorxmuram.

Gah çıxıram sahilə, hər yanda min 
Vəhşiyi-ğürran görürəm, qorxmuram.

Ardı →

Mənə "əsəbisən" deyən — düz deyir.
Mənim nöqsanımı demək istəyir.

Söz atdın… Könlümdə qopdu zəlzələ,
Bilmədim, nə zaman çıxdım özümdən.

Toxundun könlümə üstəlik hələ
Deyirsən, lal olum, qışqırmayım mən?

Dəmir dəmirdi ki, toxunsan əgər
O da cingildəyər, o da səslənər.

Mən ki istəmərəm bir ürək sına,
Əsəbiyəm, çünki həyəcanım var.
Hardasa bir haqqın tapdanmasına
Mən dözə bilmərəm, isti qanım var.

Mənə biganədir soyuqqanlılıq,
Hər şeyə öz ölçüm, öz tərəzim var.

Sənin qərəzinin mənə dəxli yox,
Mənim öz görüşüm, öz qərəzim var.

De, necə od tutub alışmayım mən –
Fikirsiz, məsləksiz ölü canlara?
Bəli, əsəbiyəm, heç çəkinmədən
Mənim əqidəmə toxunanlara.

Dünyaya gəlmişəm, qanam, anladım,
Ürəyim od tutub yanar.
Bəli, əsəbiyəm, çünki insanam,
Mənim nifrətim var, məhəbbətim var.

Quzuya da bəli,
Qurda da bəli?
Deyirsən, olmasm baxışım mənim?
Nöqsanım budursa əgər...
                           deməli,
Ancaq naxışımdır yanlışım mənim.


İyul, 1979
Davamı →

GÖYDƏN DÖRD ALMA DÜŞDÜ

Nağıl istəyirəm, şirin bir nağıl,               
Nağıl istəyirəm, təzə bir nağıl.
Köhnə nağılları yeyib qurtardıq
Köhnə nağılları içib qurtardıq:
Bir az duzlu idi, bir az da şirin.
Üç alma düşmədi nağıldan sonra,
Heç alma düşmədi nağıldan sonra.
Xəlbirlə su dartan divlər — görmədik;
Fillər məğlub oldu qarışqalara,
Şirlər təslim oldu qarışqalara,
Dovşan tələsinə canavar düşdü!
İnsan cələsinə sərçə — görmədik;
Üç alma düşmədi göydən — görmədik;
Heç alma düşmədi göydən — görmədik.
Bu il nağılçılar göylə danışıb:
Dörd alma düşəcək nağıldan sonra.
Tələsin, tələsin nağılçı dostlar;
Nağıl dinləyənlər siz də tələsin,
Göyün də vədinə inanmaq olmaz:
Nağıl qurtarmamış düşsə almalar...
Onda nağılçıya kim inanacaq!
Heç alma düşmədi göydən bəlkə də...
Bir şirin nağıl da bitəcək belə.
Üç alma düşəcək, üç alma göydən;
Dörd alma düşərsə, biri bizimdi...
Davamı →