Kayzen

Keçmiş illərin xarabalıqlarında bir kədərli səs yuva salmışdır.

Günəş getdi deyə ağlayarsan, göz yaşların ulduzları görməyə mane olar.

Kəpənək ayları deyil, anları sayar və onun belə kifayət qədər zamanı var.

Günəşə arxanı çevirmə, kölgən önünə düşər.

Yuva, yatan quşları qoruduğu kimi, sükut da sənin səsini qoruyur.

Heç bir əhəmiyyət daşımayan sözlərim zamanın dalğaları üstündə yüngülcə rəqs edə bilərlər, məna ilə ağırlaşdıqlarında dibə çökərlər.

Davamı →