Kayzen

Doğrudan da dahilər bütün zamanlar üçün yazıb-yaradanlardır.
Bu son günlərdə təkcə Rusiyanın deyil, dünyanın bir sıra ölkələrinin mediasında böyük rus şairi A.S.Puşikinin 1830-cu ildə yazdığı bir şeir tez-tez misal çəkilir. Həmin vaxt Rusiyada, xüsusən Boldin deyilən yerdə epidemiya tüğyan edirdi.
Düzdür, bəziləri bu şeirin Puşkin tərəfindən yazıldığını inkar edirlər. Amma stlistika və üslub bunu deməyə əsas verir ki, şeirin məhz dahi şairə aid olduğunu qəbul edək. Mən şeirin qafiyələnmə və ritmini saxlamağa çalışaraq həmin şeiri dilimizə çevirdim.
Davamı →

Şad ol, bayram elə, ey qəmli könlüm,
Mübarək mövluddur, bayramdır bu gün!
Xəbər et dostlara, tələs, ey dilim,
Mübarək mövluddur, bayramdır bu gün!

Açıldı bu gündə Rəsulun(s) gülü,
Aləmi bürüdü Kövsərin seli
Dil açdı şəhadət söylədi dili

Davamı →

Şəhidlər günəş kimi nur çiləyir hər zaman,
Şəhidlər gedən yolu bağlaya bilməz tufan,
Şəhidlər el yolunda canını verib qurban.
Şəhidlər qanlarıyla boyayıblar torpağı,
Şəhidlər zirvələrə qaldırıblar bayrağı.

Şəhidlər yatan torpaq ocağa, pirə dönər,
“Şəhidlər xiyabanı “ uzaqlardan görünər,
Şəhidlər anılan yer qərənfilə bürünər,
Şəhidlər bu dünyada dönərlər bir günəşə,
Şəhidlər ölməz olur, yaşayırlar həmişə.

Şəhidlər qeyrət tacı, ucalıq zirvəsidir,
Şəhidlər haqqın səsi, azadlıq nəğməsidir,
Şəhidlər yatan qəbir istiqlal türbəsidir,
Şəhidlər Tanrımızın sevdiyi bəndələrdir,
Şəhidlər ölmür heç vaxt, ömrü dünya qədərdir.


Davamı →

A dostlar, bir qumral tərlanım uçdu,
Yollarda yolçum var, gözüm yoldadır.
On beş gün ayrılıq, on beş il keçdi,
Öldürdü intizar, gözüm yoldadır.

Hanı mənim arxam, qolum-qanadım,
Hörmətim, izzətim, şöhrətim, adım?
Qardaş bərabəri, gözəl arvadım,
Söyləyin, durnalar, gözüm yoldadır!
Davamı →

Bəlkə bir gün özümü
Bir ağacdan asaram.
Bu dünyada yer tapıb,
O dünyada azaram.

Ömrün bu gənc çağında,
Bir palıd budağında,
Ölümün ayağında,
Bir məktub da yazaram.
Davamı →

Mənim çəkim uyğun gəlmir yaşıma!
Hansı yara sağalmır ki?
Qaşıma!
Bu ayrılıq həsrət deyil, əcəldi!
İndi mənçün darıxırsan?
Əcəbdi!
Yaman solub ovsunlayan baxışın!
Davamı →

Yarasa korluğumsan
görə bilmirəm səni.
Olduğun uzaqlardan
eşidirəm səsini.
 
Təpədən dırnağacan
o qədər narahatam,
ən yaxşı həkimlər də
dərdimi bilmir, adam.
Davamı →

Gecə çıxıb küçələrdə dolandım,
çuxurlarda leysan suyu köpürdü.
Bir səkidə izin vardı, onu da,
sarı donlu süpürgəçi süpürdü.

Sərxoş adam danlayırdı keçmişi,
sonsuzluğun şəklin çəkdi yerişi.
Ayaqları dizdən kəsik bir kişi
öz protez ayağından öpürdü.
Davamı →

Sən — ey pis günlərimin adamı, 
hardasan?
Yenə pisdi günlərim...
Yenə təkdi, yenə yorğun,
yenə sənsizdi günlərim!
Gecələrim yuxusuzdu, 
səhərlərim ahu-zar.

Bütün günü bədənimdə
rəqs eləyir ağrılar.
Hələ yoxsan...
Elə gözəl yoxsan ki,
mən hamının varlığını
bu yoxluğa qurban verim…
Davamı →

Gözlərinin qarasında qürub edən mənə bax!
Gedişimdən saçlarına düşüb qalan dənə bax!
Bu gördüyün ağrı-acı nə yuxudu, nə kabus!
Danışsan gedə bilmərəm!

Işşş! Sus!
Sus, səsinə uğunduğum! 
Mən o qədər yorulmuşam,
silməyə də gücüm çatmır 
dizlərimdən axan qanı.
Gözlə, dedin, ömür də var, ümid də var…
Davamı →