Kayzen

Dostoyevskinin “Ölü evdən qeydlər” əsəri ilə universitetin birinci kursunda oxuyarkən tanış oldum. O vaxtlar türk dilini öyrənmək üçün vasitə az idi, indiki kimi münbit şərait yox idi. Türk dili və ədəbiyyatı dərsində mütaliə etmək üçün bizə kitablar verirdilər, müəllimimiz də öz fənninə ciddi münasibət bəsləyən, işinə vicdanla yanaşan bir adam idi.
Beləliklə, xeyli faydalı əsərlərlə tanış oldum. Seçim də azad idi. Bəxtim gətirdi. Həm universitetə gedib gəlirdim, həm də ədəbiyyat oxuyurdum.

Davamı →

Dönüb öz keçmişimizə baxmağa, on illər boyu bizi məğlubiyyətlə barışmağa qoymayan mənəvi dayaqları və dəyərləri görməyə, onları qoruyub saxlamağa həmişə ehtiyacımız var və bundan sonra da olacaq. Bu gün fəxrlə deyə bilərik ki, Qarabağın azadlığı uğrunda Vətən Müharibəsində bizi qələbəyə qovuşduran ən güclü amillərdən biri tükənməz enerji mənbəyi olan yaddaşımız oldu. Yaddaşdan gələn dəyərləri qiymətləndirmək baxımından Zemfira Məhərrəmlinin Qarabağ müharibəsində nəsillərə nümunə olacaq rəşadətlər göstərmiş qəhrəman qadınlara həsr etdiyi hekayələr müstəsna tərbiyəvi əhəmiyyət daşıyır.

Davamı →

Davamı →

 Ancaq yadelli müsəlman təfəkkürümüz araq məsələsində də bizi qonaq-qara yanında üzüqara edib. Belə ki, ölkənin araq sənayesi müştərilərini əldən buraxmamaq üçün çox milli  bir yol seçib. İstehlakçıda alkoqoldan asılılıq yaratmaq üçün araqların tərkibinə psixotrop maddələr qatırlar və bu maddələr «Yeyib-içən oğlan»ın (ifadə meyxanaçılara məxsusdur) sinir sistemini ilk şüşədəcə zədələyərək onda qorxu, əsəb nevrozu yaradır. Milli araqların paxmelliyində nevroz xəstəliyinin əlamətlərini kor yapalaq belə, istəsə görə bilər. Sinirləri iflic olmuş psixopat istifadəçiyə elə gəlir ki, içməsə başına bir iş gələcək, yaxud əsəblərini sakitləşdirmək üçün mütləq yenə içməlidir. Beləliklə, gərgin iş gününün sonunda ucuz, milli — çölü «Xan», içi nökər arağından «əlli» vurub stresdən azad olmaq istəyən yazıq zəhmətkeş, kasıb vətənpərvər psxixi xəstəyə, içki düşkününə çevrilir. Gerisini də özünüz bilirsiniz, ya içib bacanağını bıçaqlayır, ya arvadını boşayır, ya da ağlını itirib seçki qutusunu oğurlayır.

Davamı →

Bugünlərdə dostlarla həm hərbi cinayətdən zərərçəkənlərə, həm əsgərlərimizə mənəvi və maddi dəstək üçün Gəncəyə yollanmışdıq. Qarşılaşdığım bir neçə səhnəni yəqin ki, ömürlük unutmayacam. Görüşlərdən sonra Xan bağını gəzirdik. Bağda səssizlik idi. Müştəri gözləyən, pəjmürdə görünən fotoqrafçıdan başqa kimsə yoxuydu. Bu zaman dostlardan biri sevinclə daha bir neçə kənd və qəsəbə alındığını deyəndə hamımız sevincdən qışqırdıq. Qəfildən gözüm fotoqrafçıya sataşdı. O, bağırtımıza kədər, hüzn qarışıq laqeydliklə baxırdı, üzündə yalnız bir anlıq güclə seziləcək təbəssümə oxşar nəsə yarandı…

Davamı →

İnsan nə qədər qaçsa da, qurtulmağa çalışsa da da özündən qaça bilməz. İnsan var olduqca, yaşadıqca öz içindəki ,”mən” i ilə əkizdir və bu mücərrəd mən insanı ömrü boyu kölgə kimi izləyir, daha doğrusu, insanın kölgəsinə çevrilir. Kölgə dedikdə məşhur filmdən yadıma bir sitat düşdü. ,”Kölgələr və cütlər eynidir” Yəni insanın kölgəsi onun cütü-ikinci tayı, əkizi, cütü- mücərrəd əkizliyi isə elə onun kölgəsidir. Torpaqdan xəlq olunub sonunda da torpaga qovuşan insan təkamül prosesində milyon illər ərzində cismani, fiziki və zehni dəyişikliklərə uğrasa da onun mahiyyət etibarı ilə insan olduğu dəyişilməz olaraq qalır.

Davamı →

Təzəcə ölmüşəm. Dünən. Bəlkə də sizin üçün dünən «on il əvvəl” deməkdir. Məndən ötrü isə o vaxtdan cəmi bir neçə saat  ötüb. Ölüm anlayışı zamana və məkana görə dəyişmir.
Çünki ölüm – ölümdür, onda heç bir daxili ziddiyyət yoxdur, o, nə „heç nə”, nə də “nə isə” anlayışına müxalif, zidd ola bilər.

Davamı →

İnsan həyatda tez-tez yaxşı adamlarla rastlaşır, lakin çox təəssüf ki, bu görüşlərdən xatirədən başqa heç nə qalmır. Bəzən görürsən elə olur ki, üfüqdən durna qatarı keçir, zəif əsən külək onların şikayətli və qəmli qaqqıltısını gətirir, lakin bir dəqiqədən sonra mavi səmanın uzaqlarına nə qədər acgozlüklə baxsan da, orda heç bir nöqtə də görmürsən, heç bir səs-səmir eşitmirsən. Adamlar da belə olur, görürsən ki, təsadüf etdiyin adamların sifəti və danışığı sizin keçmiş həyatınızda itib-batır və kiçik bir xatirədən başqa onlardan heç bir iz qalmır.

Davamı →

Çox qədim zamanlarda bir varlı oğlan yaşayırdı. Günlərin bir günü bu varlı oğlan gənc bir qıza möhkəm aşiq olur. Bir az keçəndən sonra oğlan aşiq olduğu qıza evlənmək təklifini verir. Lakin qızın bir qüsuru var idi. Onun bir əli şikəst idi. Bunu görən qızcığaz oğlandan utanırdı və gecə-gündüz Allaha ona şəfa verməsini dua edirdi. Mərhəmətlilərin ən mərhəmətlisi olan Allah da onun dualarını qəbul edir və möcüzə baş verir. Qızın şikəst əli sağalır. Qız sevincək halda oğlana razılığını bildirir və onlar evlənirlər.
Davamı →

Uğurlu və ya uğursuz, hər kəsin bir hekayəsi var. Müvəffəqiyyətli insanların hekayələri çox insanın marağını cəlb edir. Lakin uğursuzluq əhvalatları uğur əhvalatları qədər vacibdir və ordandan da nəisə öyrənə bilərik.
Bir vaxtlar qolu güclü bir odunçu olur. O, taxta-şalban tacirindən iş istəyir və işə qəbul edilir. İşin maaşı da, şərtləri də çox yaxşı olur. Buna görə də odunçu, əlindən gələn hər şeyi etməyə qərar verib. Müdiri ona balta verib və işləyəcəyi ərazini göstərir. Odunçu böyük bir səylə ilk gün 18 ağac kəsib gətirir. Mudir: «Təbrik edirəm,» «Bu şəkildə işləməyə davam edin»deyir.
Davamı →