Kayzen

Dər­viş­lər hər za­man öz­lə­ri­ni Al­lah-taa­la, pey­ğəm­bər və əh­li-bey­tin məd­hiy­yə­çi­lə­ri sa­yıb­lar. «Dərviş öz evini çiynində gəzdirər» deyimi onların laməkan olmasına işarədir. Araşdırmalar göstərir ki, dər­viş­lik orta əsr­lər­də ya­yıl­ma­ğa baş­la­yıb. Di­yarbadi­yar gə­zən dər­viş­lər əsa­sən Al­la­hın şə­ni­nə, pey­ğəm­bə­ri­miz və onun əh­li-bey­ti­nin şə­rə­fi­nə qə­zəl­lər oxu­yub, mü­qəd­dəs­lə­ri təb­liğ edən mər­si­yə­lər de­yər­miş­lər.

İslam ölkələrinin çoxunda dərvişlik ayrıca təriqət hesab olunur. «Dərviş» fars sözü olub mənası qapı-qapı gəzən, sədəqə toplayan adam deməkdir. Amma əslində onlar sədəqə toplayan dilənçilər deyillər, dərvişlər tamam fərqli  həyat və düşüncə tərzinə malik olublar.
«Dərviş» sözü zaman-zaman geniş coğrafi məkanda uzun müddət istifadə edilməsi səbəbiylə dəyişik və daha geniş mənalar qazanıb. Məsələn, dərvişliyin bir mənası yoxsulluq və könül zənginliyi olubsa, ikinci mənası faniliyi ifadə edib.
Ardı →

Öz gözəlliyi ilə Aya, Günəşə meydan oxuyan bir padşah qızı onu bircə kərə görənin ağlını başından alırmış.
Bir gün ağac altında süfrə açıb, kəmərinin altını bərkitməyə hazırlaşan dərviş elə ilk loxmanı ağzına aparanda gözləri oradan keçən bu şahzadə qıza sataşır və heyrətdən donur… Çörək tikəsini tutan barmaqları açılır və loxma yerə düşür.
Bunu görən şahzadə qız özündən razı halda ona gülümsünür. Heyrətdən yerində donan dərvişin matı-qutu quruyur, az qalır ki, yerə yıxılıb, huşunu itirsin. Bu ekstaz (dərin həzz) durumu sonrakı yeddi il ərzində onun varlığını tərk eləmir. O vaxtdan dərviş evə-eşiyə sığmır, küçələrdə veyillənir, ən yaxın dostları isə səfil itlər olur.

Davamı →