Kayzen

Yəqin ki qadınların çoxu bir neçə il nikahda olarkən heç də hər şeyin onların istədiyi şəkildə getmədiyini və daxilən nəyinsə onları bezdirdiyini seziblər. Amma ola bilər ki, bu ərəfədə ailənizdə uşaq peyda olur və bütün diqqət onun üzərində cəmlənir. Uşaqlar səadətdir! Əsl səadət! Amma uşaqlar da böyümə xüsusiyyətinə malikdirlər. Onlar böyüyürlər, amma siz yox. Və nəhayət övladlarınızı irəlidə sərbəst həyatın gözlədiyini başa düşərək, diqqətinizi onun üzərindən bir az da olsa çəkdikdə görürsünüz ki, tək qalmışsınız. Xeyr, sözün əsl mənasındakı tənhalıq deyil bu. Ər var axı! Bəli, o var.
Ardı →

Sən getdin. Özündən sonra bir dəhşətli qaranlıq, bir zindan yalnızlığı, ağır bir boşluğu geridə qoydun. Getdin və dönməyəcəksən bir daha. Haqlısan gedişində, bu eşqi bitirməkdə haqlısan. Bir söz belə söyləmədim. Üzünə baxa bilmədim. Qarşında ağlamadım. Əridim, tükəndim, məhv oldum. Sonsuzluqda bir insan necə olar.səsi, nəfəsi necə duyular? Əlvida eşqim. Əlvida sevgilim. Sən özünü heç belə lazımsız, belə dəyərsiz, belə tənha hiss etdinmi? Ayrılıq ölüm qədər acı və soyuqdur. Aynalara baxıram. Aynada gördüyüm mən deyiləm. Gözlərim cəhənnəm atəşi kimidir.dodaqlarım möhürlənib. Əllərim titrəyir. Ürəyim qızğın dəmirlərlə dağlandı. Yoxluğunun qarşılığı çox ağırdır, sevgilim.
Ardı →

BİR VAR İDİN BİR YOX İDİN
EYNƏN BİR NAĞIL KİMİ.
Görəsən bu sevgi mənə nəyin hesabını ödədi…Həyatıma girəcəyin gün gedəcəyini bilirdimmi? Ona görəmi sevdim?…
Səni sevməyi mən istədim?..yoxsa sən özünü sevdirməyi bilirdin?…
sevgi iki nəfərlikdir əzizim…mən həmişə bu sevgini tək başıma yaşadım…
sən getdin mən gözlədim…nağıl kimiydin bir var idin bir yox…
məni həmişə uçurumun kənarına aparıb bərk-bərk qucaqlayardın…sonra aşağı buraxardın…
az qalırdım ki, düşüm,yenə möhkəm qucaqlayardın…ağlımı apardın…yalanlarla aldatdın məni…
Hər yalanın dözülməz oldu…həmişə bağışladım…qürurumu sənin üçün satdım…
Niyə səni həmişə sevdim? …niyə həmişə pisliklərini görməməzlikdən gəldim?…
Niyə bu sevgini doyunca yaşamağa fürsət vermədin?
Ən dəyərlim idin mənim …qıymadığım…məndəki, tək adın sevgi olub…amma yordun məni əzizim…
Məhv olmuş bir sevgidir bu…
sevgi artıq yoxdur amma daha sonra fərqinə vardım ki, içimdəki sən hələ də yaşayırsan.…
və sənin mənə etdiyin kimi etdim mən də…ürəyimdəki uçurumun kənarına götürdüm səni…ilk öncə möhkəm sarıldım sənə…və sonra tutmamaq qərarına alıb səni buraxdım əlimdən…
sən əlimdən çıxarkən çox sakit şəkildə düşdüyünü seyr etdim…
Sənin verdiyin acıların intiqamı idi…
bunu da yalanlarının arasında yükləmişdin bəlkə də…
və mən səndən başqa heç bir şeyi görməyən gözlərimlə hiss etmişdim…
Böyüdüm səndən sonra…addımlarım sərtləşdi…ağlım qəlbimə söz keçirtməyi öyrəndi…
Bədənim ruhuma daha da möhkəm sarılmağa başladı…gözlərim cüzi bir xırdalıqlarıda görürdü artıq…
çətin oldu,amma səsin qulaqlarımdan tamam silindi,başqa səsləri eşidə bilirəm artıq…
bir tək əllərim öyrəşmədi sənsizliyə…boşluğa belə toxunmadım səndən sonra…
bir tək onlara söz keçirə bilmədim…Hansı həyatda var olursan ol…
amma artıq heç kimə əzab vermə sevgilim…ilk öncə özünə bağlayıb,sonra nağıllara qarışma…
unutma!!..dünya sənə aid deyil…
buraxdığın acıların qarşılıqlı cavabını verən mütləq tapılacaqdır..!!

Davamı →

Səhər oyandığında mədəsində bir yanğı hiss etdi.Yanğının səbəbi dünən yedikləri deyil,oyanır-oyanmaz bu gün edəcəklərinin ağlına gəlməsi idi.Bu gün 2ildir götürdüyü öhdəliyi bitirəcəkdir.Əslində bunu etməkdə gecikmişdi də «bitməli» dedi qəlbində,«hər gün bu bədbin oyanışlar bitməli».Gənc adam bunları düşünərkən sifəti şəkildən şəklə düşürdü.Sürətlə geyinib.bayra çıxdı.Bu günə qəqər heç gözlətməmişdi onu,indi də gözlətməməli idi.
İstanbul soyuq və yağmurlu idi.Gənc adam göy üzünə baxaraq içini çəkdi:«Buludlar bizim yaşayacaqlarımızı bilir,onlar belə ağlayır halımıza».
Artıq görüş yerində idi.Bir neçə dəqiqəlik gözləmədən sonra sevgilisi gəldi.İndi mədəsindəki ağrı daha da artmışdı.Beşiktaşa getdilər.Yolda heç danışmadılar.Gənc qız sevgilisinin bu halını anlamırdı.Hardan biləcəkdi axı bu gün ayrılıq nəğməsinin çalınacağını?!..
Ardı →