Kayzen

  
Ev dediyin günün stresindən, yorğunluğundan qurtardığın, hər cür ağrını, acını unutduğun, doğmalarınla, sevdiklərinlə bir araya gəldiyin tək ünvandır. Hər kəsin evində bir sevimli bucağı var: ya bir kreslo, ya bir divan, ya bir taxt, ya bir döşəkçə…
Ev insanın bu dünyada rahat olduğu ən gözəl ünvandır. Ev insan üçündür, insan ev üçün deyil.

Ancaq etiraf edək ki, bu gün Azərbaycan evi deyəndə çoxumuzun ağlına divar boyu tavana qədər boy verən servant və servanta düzülmüş müxtəlif qab-qacaqlar, müxtəlif serviz dəstləri gəlir. Amandır, əl vurmayın! Amandır, toxunmayın! Bircə dənəsi qırılsa, hamısı gözdən düşər. Zarafat deyil, ananın cehizidir. İyirmi ilə yaxındır ki, elə orada da durur. Özü də nə az, nə çox, bəlkə də, bir maşının pulu verilib. Ancaq heç vaxt bir işə yaramayıb, sadəcə olaraq, bir bəzək əşyası kimi servanta düzülüb.
 Evin ortasında böyük bir masa var, yaşı yetmişdən yuxarıdır. Deyirlər ki, baba onu filan bazardan alıb, özü də qoz ağacındandır. Hər dəfə yanından keçəndə ya ilişirsən, ya da bir yerin dəyib ağrıyır. Toxuna bilməzsən, çünki etirazlar yüksələr, səni baba yadigarına qarşı hörmətsizlikdə ittiham edərlər. Ancaq bu masa evdə hər kəsin yerini dar edir. Dörd nataraz ayağı, tünd şabalıdı rəngi, arabir qopmuş lakı ilə adamın ürəyini sıxır.