Məşhur bir rəssam, bir gün dünyanın ən gözəl şəkilini çəkməyə qərar verdi.
Bunun üçün dünya da ən gözəl şeyin nə ola biləcəyinə
dair məlumat yığmaq üzrə uzun bir səfərə çıxdı.
Meşəliklə gedərkən, beli bükülmüş yaşlı bir adamın yol kənarına oturğunu gördü.
Yanına gedərək ona dünyanın ən gözəl şeyinin nə olduğunu soruşdu.
Qoca heç tərəddüd etmədən:
- "İmandır" dedi.
Sonra, bir qəsəbədən keçərkən, bir qapı qarşısında toplanmış toy adamlarına rast gəldi.
Adamların arasına keçərək gənc gəlinə:
— «Dünyanın ən gözəl şeyi nədir sizcə?» deyə sual verdi.
Gəlin, bəyin gözlərinin içinə baxaraq:
- «Dünyanın ən gözəl şeyi sevgidir!» dedi.
Rəssam yoluna davam etdi. Tozlu bir yolda gedərkən cəbhədən gələn yorğun
bir əsgərlərə rast gəldi. Eyni sualı onlardan da soruşdu. Əsgərlər:
- «Dünyada ən gözəl şey barışdır!» dedilər.
— «Rəssam öz-özünə əgər bu dünyanın ən gözəl şeyləri iman, eşq və barışsa mən
bunların şəkilini necə çəkə bilərəm ki?» Deyə düşünməyə başladı.
O düşüncəylə evinə döndü.
Evinin qapısından içəri girdiyində isə dünyanın ən gözəl mənzərəsinin qarşısında
olduğunu düşündü. Uşaqların günahsız baxışlarında «iman», arvadının gözündə
«eşq», evində isə «barış» halı hökm sürürdü. Bunlardan aldığı ilhamla rəssam,
dünyanın ən gözəl şeyinin şəkilini çəkməyə başladı. Şəkil bitincə də tabloya bu adı verdi:
- «Evim!»
Davamı →